11. Je me sens si seul, bébé.

 "uszyta ze słów
zapięta na guzik
tęsknota"

~ Halina Poświatowska

15.08.1966.

    Kalifornijski sen dobiegł końca. Nadszedł czas pożegnania z gorącym klimatem, z morzem, z palmami i z Jimem - mężczyzną, który wyrwał mnie z rutyny, w której nieświadomie żyłam przez kilka lat. Pokazał mi uroki życia, cieszyłam się każdą chwilą, którą mogłam spędzić u jego boku. Ostatnie czternaście dni mojego pobytu w Los Angeles spędziłam właśnie z nim. Przebywaliśmy ze sobą dnie, czasami noce, przy nim byłam naprawdę szczęśliwa. Myślałam nawet o tym, aby rzucić studia i zamieszkać w Kalifornii, oczywiście szybko odpędziłam od siebie tę myśl. Nie zwariowałam w tak zaawansowanym stopniu.

Siedziałam w taksówce tuż obok Rosie i smętnie wpatrywałam się w ulice Paryża. W dłoni dzierżyłam wiersz, który napisał dla mnie mój ukochany Jim. Obiecał mi, że będzie regularnie przesyłał mi listy... Działało to tylko w jedną stronę. Jim był wolnym człowiekiem, nie miał stałego miejsca zamieszkania, mieszkał tam, gdzie chciał, czasami w hotelu, czasami na kanapie w mieszkaniu kolegi, albo na strychu więc nie miałam na jaki adres wysyłać korespondencji. 

- Marie, rozchmurz się. To tylko krótka wakacyjna znajomość, za niedługo i tak o sobie zapomnicie. - powiedziała Rosie.

- Świetnie... - wymamrotałam pod nosem i rzuciłam walizki na ziemię.

Na myśl o powrocie na studia robiło mi się niedobrze. Zasmakowałam sielskiego życia, u boku wspaniałego mężczyzny, gdzie nie miałam żadnych obowiązków, mogłam robić co tylko chciałam. We Francji czekała mnie praca, mnóstwo nauki i jeszcze więcej tęsknoty.

* * *

    Przez kilkanaście tygodni Rosalie i Thomas pracowali nad tym, aby wyrzucić Jim'a z mojej pamięci, przyznam szczerze, że im się udało. Powróciłam do dawnego stylu życia.

Wszystko zburzyło się ósmego listopada, gdy wracając z pracy zajrzałam do skrzynki na listy. W kremowej, pogniecionej kopercie znajdował się krótki liścik.

Będę Cię wielbił kochana, przez całe dnie i noce

Czuję się taki samotny, kochanie

Jestem samotny

Taki samotny... 

Przysiadłam na schodach i przez kilkanaście minut wpatrywałam się w te piękne słowa omal nie wybuchając płaczem, ze szczęścia oczywiście. Niezmiernie cieszyło mnie to, że Jim o mnie nie zapomniał, mimo że ja prawie to zrobiłam. W tamtym momencie, na tej pieprzonej klatce schodowej obiecałam sobie, że nie pozwolę na to, aby nasza znajomość się zakończyła.

Podniosłam się, otrzepałam spodnie i wtargnęłam do mieszkania, przez przypadek strącając dłonią wazon. Miałam szczęście, że upadł na dywan i przeżył upadek. Szybko podniosłam antyk, schowałam płaszcz do szafy i odwiedziłam pokój Rosie. Leżała na łóżku słuchając jakiegoś The Beatles, a przynajmniej tak mi się wtedy wydawało, kilkanaście minut później okazało się, że to Bob Dylan, no cóż...

- Jim do mnie napisał!

- Cholera. I po co ja marnowałam tyle czasu na Twoją terapię? - zaśmiała się. Podałam jej kartkę, w którą wpatrywała się przez kilka minut. - Ładne... ale przecież Wy nie jesteś parą, a on pisze jakbyście byli w związku... w sumie to... kochasz go czy nie? - spytała, a mnie jak zwykle zaskoczyła jej bezpośredniość. Najwyższa pora, aby do niej przywyknąć.

- Nie wiem. - odpowiedziałam i wyszłam z pokoju mojej przyjaciółki.

Udałam się do swojej sypialni i usiadłam na parapecie z cienkim papierosem w dłoni. Miałam potworny mętlik w głowie, co na dobrą sprawę zdarzało się dość często w moim przypadku. Kilka godzin wcześniej Jim był dla mnie wakacyjnym wspomnieniem, później, po przeczytaniu listu wszystkie uczucia odżyły. Powróciły ze zdwojoną siłą. Słowo kocham było chyba zbyt wielkie.

* * *

    - Przepraszam za spóźnienie, ale pies zerwał mi się ze smyczy i musiałem biegać za nim przez całe Varsovie. 

- Nie ma sprawy, Tom. - odpowiedziałam pospiesznie i posłałam brunetowi uśmiech, wyjątkowo sztuczny. Byłam w dziwnym nastroju.

Jim zasypywał mnie listami, swoimi pięknymi wierszami, a ja nawet nie mogłam mu odpisać. Marzyłam o tym, aby go spotkać, co niestety nie mogło się zdarzyć. Przede mną były jeszcze trzy miesiące nauki. Nawet gdybym znalazła się w Kalifornii to gdzie miałabym go szukać skoro nie miałam jego adresu?

- Coś się stało? - spytał mężczyzna, a ja pokiwałam przecząco głową. Nie chciałam znowu obarczać go moimi problemikami, dość dużo nasłuchał się o tajemniczym Jimie z Kalifornii.

- Tom, mam do Ciebie pewną prośbę. - zaczęłam, a po cichym westchnięciu zaczęłam kontynuować. - Rodzice przysłali mi bilety do Anglii, mam ich odwiedzić za dwa tygodnie, a Rosalie nie może ze mną pojechać, bo ma zbyt dużo opuszczonych godzin na uczelni i mogliby ją wyrzucić. Nie nalegam na to, abyś przeze mnie opuszczał zajęcia, ale nie chcę tam jechać sama.

- Nie ma sprawy. Jak opuszczę kilka dni to chyba nic się nie stanie. - odpowiedział po chwili namysłu. - A właściwie to dlaczego nie chcesz jechać sama? Czy może mam udawać Twojego chłopaka? - uśmiechnął się.

- Nie, skądże, po prostu... sama nie wiem, nie lubię samotnie podróżować, poza tym to chciałabym, abyś ich poznał. Na pewno będą Tobą oczarowani.

- Tak? A co we mnie takiego czarującego? Zwykły student, który dorabia na sprzedaży niekoniecznie ładnych obrazów. - odparł. Uwielbiałam jego skromność.

- Wszystko w Tobie jest czarujące, Tommy. - powiedziałam zupełnie szczerze i na tym zakończył się temat.

* * *

    Przymknęłam oczy i starałam się myśleć o czymś przyjemnym. O dzieciństwie, psach, koniach, czymkolwiek co pomogłoby mi wymazać obraz oceanu widzianego z wysokości kilku tysięcy metrów.

Trzymałam Thomasa za rękę i miałam wrażenie, że za chwilę ją zmiażdżę. Dlaczego akurat nas musiały spotkać te pieprzone turbulencje?!

- Maria. Czuję się jak na porodówce... zdrętwiała mi ręka.

- Wybacz. - wymamrotałam pod nosem.

Przed oczami ciągle przelatywały mnie wizje zakrwawionych ludzi, którzy za wszelką cenę chcą wydostać się z płonącego samolotu. Nigdy więcej nie zgodzę się na oglądanie filmu z Rosie.

    - No widzisz, już po wszystkim. - Tom zarzucił mi futro na plecy i objął mnie w pasie, nadal miałam nogi jak z waty.

Czułam się idiotycznie. Stewardessa musiała przynieść mi leki uspokajające, bo byłam bliska płaczu, ale cóż mogłam porazić na to, że bałam się samolotów jak ognia? A gdy dochodziły do tego turbulencje...

- Fajne to futro. Prawdziwe?

- Nie. - odpowiedziałam. Tom zaczął bawić się tym nieszczęsnym futrem, a  ja czułam się jak pluszowy miś.

Przed wejściem na lotnisko czekali na nas moi rodzice. Mama jak zawsze była roześmiana i szukała nas w tłumie, a tata stał tuż obok niej z ponurą miną i wpatrywał się w chodnik. Najwyraźniej nadal był przybity w powodu swojej wyprawy. Nie udało mu się zdobyć szczytu Mount Everest. Jemu oraz pozostałym członkom grupy udało się dotrzeć tylko do siódmego tysiąca, po czym musieli się ewakuować z powodu zbyt dużego zagrożenia.

Podbiegłam do rodziców ciągnąc Tom'a za rękę. Tata nieco rozpromienił się, gdy mnie ujrzał, a mama wręcz płakała. Ze szczęścia jak mniemam.

- Marie! Skarbie! Jak pięknie wyglądasz, zafarbowałaś włosy? W końcu Ci wypadną! - zaśmiałyśmy się, chociaż wizja braku włosów przerażała mnie bardziej niż podróż samolotami i przez chwilę zastanawiałam się czy na prawdę mogę wyłysieć od częstych koloryzacji... - Och, a kim jest ten przystojny młodzieniec? - spytała zachwycona kobieta wpatrując się w mojego towarzysza jak w obrazek.

- To jest Thomas Collinsworth, studiujemy na jednej uczelni. - odpowiedziałam, zawstydzony brunet przywitał się z najpierw z moją mamą, która była nim wręcz zachwycona, a później z tatą, który potraktował go dosyć chłodno, co z resztą mnie nie zdziwiło. Syndrom ojcowski.

    W domu powitała nas Kaya oraz przemiła gosposia, pani Movergrave. Ku mojemu zdziwieniu cały wystrój był zmieniony, uwielbiany przeze mnie styl wiktoriański odszedł w zapomnienie, a zastąpiło go coś, czego nawet nie potrafiłam zdefiniować.

    Gdy całą czwórką zasiedliśmy do stołu, rozpoczął się mały, rodzinny koszmar, nieco połączony z komedią...

- Planujecie dzieci? - spytała moja mama, a ja omal nie zakrztusiłam się powietrzem. - No co? To przecież normalne, chociaż na waszym miejscu poczekałabym jeszcze kilka lat, na razie macie na głowie studia, słabą prace... ale pamiętaj, że gdyby COŚ się stało już teraz to my z tatą z chęcią Wam pomożemy. Już od dawna myślałam o odwiedzeniu Paryża na dłuższy okres czasu niż kilka dni, a wnuczek to idealna okazja.

Słuchałam słowotoku mojej matki z osłupieniem. Tom co chwilę posyłał mi wyczekujące spojrzenia.

- Dokładnie, Marie, ale przed powiększeniem rodziny warto jeszcze pomyśleć o ślubie. - dodał tata. Zdziwiła mnie jego nagła zmiana postawy wobec mojego przyjaciela, był miły, no cóż,  jak mi przykro, że muszę zepsuć te rodzinne plany.

- My nie jesteśmy parą. - powiedziałam. Rodzice wybuchnęli śmiechem.

- Skarbie, no przecież masz już dwadzieścia dwa lata, nie musisz się nas bać. Może i mamy te czterdzieści parę lat, ale wzrok nam nie szwankuje, przecież szliście za rękę! Poza tym to po co przyprowadzałabyś do nas Toma, gdyby nie był Twoim chłopakiem?

- Mamo... - westchnęłam. - My na prawdę jesteśmy tylko przyjaciółmi, nic nas nie łączy. Chciałam tylko, abyście go poznali.

Kobieta spojrzała mi prosto w oczy, zapewne po to, aby upewnić się czy mówię prawdę. Zawsze, gdy kłamałam to uciekałam wzrokiem.

- Och, no wybaczcie, moi drodzy, ale jak się widzi swoją córkę w towarzystwie przystojnego mężczyzny to sami rozumiecie...

    Dalsza część dnia minęła wprost znakomicie. Pobyt u rodziców był tym, czego potrzebowałam. Tęskniłam za nimi i marzyłam o tym, aby cofnąć się kilka lat wstecz.

Miałam wtedy dosłownie wszystko, a we Francji musiałam pracować i to jako asystentka pediatry, który był jednym z najlepszych w  Paryżu, w związku z czym ciągle tylko odbierałam telefony i rozmawiałam z przerażonymi matkami, które myślały, że potrafię uzdrowić ich dzieci przez słuchawkę. Gdy miałam wyjątkowego pecha to musiałam pomagać Stevenowi w uspokajaniu jakiegoś małego bachora, który nie mógł się uspokoić, bo zobaczył igłę.

    - Tom, będziesz spadł na kanapie czy może z Marie? - spytała moja mama, która wtargnęła do pokoju z poduszką i kołdrą.

Tommy oczywiście nie chciał robić kłopotu więc stwierdził, że prześpi się na podłodze. Roześmiałam się, gdy to usłyszałam.

Skończyło się na tym, że spaliśmy w jednym łóżku, brunet zachowywał się jak trup, nie ruszał się, być może nawet nie oddychał... kto wie.