Prolog.

 Wenecja, 1961.

    Profesor Finshetti zgrabnym ruchem poprawił okulary i posłał przestraszonej blondynce ciepły uśmiech.

- Na sam koniec przedstaw mi swoje zdanie na temat wybranego przez siebie dzieła Vittora Carpaccio. - Zarządził i wyczekująco spojrzał na swoją uczennicę.

- To może Ambasadorowie angielscy na dworze bretońskim. - Powiedziała dziewczyna cichym i niepewnym tonem głosu, lecz widząc karcące spojrzenie profesora zreflektowała się i kontynuowała. - Obraz stanowi jeden z najsłynniejszych, weneckich cykli malarskich. Carpaccio namalował go pod koniec drugiej połowy piętnastego wieku. W kompozycji przedstawione zostały trzy momenty chronologiczne, czyli przybycie ambasadorów angielskich na dwór bretoński, przyjęcie ich przez króla Maura oraz król wysłuchujący warunków postawionych mu przez jego córkę, Urszulę. Dzieło charakteryzuje przewiewna architektura, precyzyjność oraz rozległa sceneria o zniewalającej równowadze kompozycyjnej, którą udoskonalają drugorzędne, ale dokładnie potraktowane epizody. - Wyrecytowała niemalże jednym tchem, modląc się w duchu o to, aby przypadkiem nie popełnić żadnego głupiego błędu ani nie mówić zbyt szybko lub zbyt cicho.

- Wspaniale, panno Moretti. Z ogromną przykrością będę wręczał panience  świadectwo końcowe. Tak dobra uczennica to wielka strata dla naszej szkoły. - Marie zawstydziła się słysząc tak pochlebną opinię, a jej policzki przybrały kolor dojrzałych malin.  Mężczyzna uśmiechnął się na ten widok i pożegnał się z blondynką uprzednio wpisując w pełni zasłużoną najwyższą ocenę do jej dzienniczka.

    Rozentuzjazmowana dziewczyna narzuciła na siebie kremowy płaszczyk i zaczęła zmierzać w kierunku kamienicy, w której pomieszkiwała.

    Za miesiąc miały rozpocząć się wakacje. Państwo Moretti  zaplanowali trzytygodniowy wyjazd do Werony.  Miały to być ostatnie chwile spędzone we Włoszech, bowiem w pierwszej połowie sierpnia cała trójka przeprowadzała się  do Empsom - spokojnego, angielskiego miasteczka w hrabstwie Surrey.

    Po wielkim mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka. Wysoka kobieta podbiegła do drzwi i przekręciła mosiężny klucz w zamku. Na widok swojej córki od razu się rozpromieniła i wpuściła ją do środka. Pocałowały się w policzek na powitanie. Marie w końcu mogła pochwalić się pozytywną oceną , którą otrzymała za jeden z najważniejszych egzaminów z jakimi przyszło jej się zmierzyć.

- Och, gratulacje, kochanie... O Boże, coś mi się przypala, pozwól, że dokończę przygotowywanie obiadu. Tata jest w swoim gabinecie, chciał z Tobą porozmawiać. - Powiedziała Violetta i popędziła do kuchni.

    Blondynka przeszła przez szeroki i długi korytarz stąpając po czerwonym dywanie ozdobionym złotą koronką po bokach, aż znalazła się w skromnym gabinecie swojego ojca.

- Witaj, Marie.

- Dzień dobry, tato. Jak Ci minął dzień? - Spytała i usiadła na skórzanym fotelu.

- Bardzo dobrze. Jeszcze tylko trzy rozprawy i będę mógł zamknąć kancelarię.

- Nie jest Ci szkoda tego kończyć? Tak wiele poświęciłeś dla tej pracy...

- Oczywiście, że jest mi szkoda, ale w Empsom będzie już tylko lepiej. Powiedz mi lepiej czy Ty nie obawiasz się naszej przeprowadzki? - Zapytał z troską.

- Strasznie się boję. Poza tym nie wiem czy moja znajomość angielskiego jest wystarczająca, tak wielu słów jeszcze nie znam... I zastanawiam się czy uda mi się spotkać kogoś sympatycznego i rozsądnego. To takie małe miasto, będzie tam całkiem inaczej niż w Wenecji.

- Nie martw się. Pan Benveno to jeden z najlepszych profesorów we Włoszech, jestem pewien, że bardzo dobrze umiesz słownictwo oraz gramatykę, a przyjaciół znajdziesz bez problemu. - Pan Moretti spojrzał na swoją jedyną córkę i szeroko się uśmiechnął. Niepewna Marie posłała ojcu delikatny uśmiech, po czym przez moment siedzieli w ciszy.

- Ach, właśnie, zapomniałabym, chciałam zobaczyć się dzisiaj z Victorią. Mamy spotkać się o godzinie szesnastej przy San Simeone, a później planowałyśmy przyjść do nas do domu.

- Nie ma sprawy, wiesz dobrze, że Vicky zawsze jest u nas mile widziana. 

    Blondynka pożegnała się z tatą nie chcąc mu dłużej przeszkadzać. Wraz z mamą zasiadły do podłużnego stołu w jadalni i w ciszy zjadły obiad. Po krótkiej rozmowie z rodzicielką Marie postanowiła naszykować się do spotkania z Victorią. Włożyła na siebie antracytową spódniczkę przed kolano i białą bluzkę z długim rękawem, a jasne, pofalowane włosy upięła w warkocza z boku głowy. Przed samym wyjściem z domu narzuciła na siebie cieniutki płaszczyk oraz czarne mokasyny.

    Po niedługim czasie Marie znalazła się przy kościele. Wspięła się po szerokich schodach, które niemalże stykały się z wodą Canal Grande i stanęła tuż przy jednej z trzech kolumn korynckich. Z niecierpliwością czekała na swoją przyjaciółkę, która, aby dotrzeć do San Simeone e Giuda musiała przepłynąć łodzią niecałe czterdzieści metrów "żyły wodnej".

* * *

    - Cześć, Antoinette! - powiedziała donośnie niska brunetka witając się z przyjaciółką. Marie skrzywiła się za sam dźwięk znienawidzonego przez siebie drugiego imienia. Victoria dobrze wiedziała, że młodą pannę Moretti irytuje zwracanie się do niej w tej sposób. - Oj przepraszam, ale uroczo wyglądasz, gdy się denerwujesz.

- Dzięki.... - Wymamrotała od niechcenia. -  To idziemy do mnie? - Spytała blondynka zmieniając ton na uprzejmiejszy, a Vicky przytaknęła ruchem głowy.

     Spacer umilały miłe pogawędki o udanym związku brunetki z przystojnym, młodym pianistą o imieniu Antonio oraz o sukcesach Marie w dziedzinie muzyki oraz malarstwa. Gdy dziewczęta mijały przepiękne budynki po drugiej stronie Canal Grande blondynka nie mogła oderwać wzroku od przepięknego Ca' Pesaro. Pałac o monumentalnej fasadzie od zawsze robił na Marie ogromne wrażenie, ilekroć go mijała musiała chociażby przez krótką chwilę na niego spojrzeć.

- Nie rozumiem Twojej fascynacji tymi starymi kamienicami... - Westchnęła zniecierpliwiona Victoria.

- To pałac, a nie jakaś kamienica, poza tym wcale nie jest taki stary. Baldasasar Longhena wybudował go na przełomie szesnastego i się...

- Za dużo się uczysz. - Przerwała przyjaciółce brunetka.

- Chyba masz rację, ale po prostu muszę mieć jak najlepszą średnią, chcę, aby przyjęli mnie w  Sutton Art... - na samo wspomnienie o nowej szkole Marie się zmartwiła.