1. I wish nothing but the best for you, too. Don't forget me, I beg.

Z dedykacją dla Marysi.

     Marie i Victoria po niedługiej przechadzce dotarły do pięknej kamienicy. Drzwi otworzyła im jak zwykle uśmiechnięta Violetta Moretti - czterdziestoletnia  kobieta o złotym sercu i niezwykle przyjaznej naturze.

- Witam dziewczynki. Zaparzę Wam herbaty, hm? - zaproponowała i nie czekając na odpowiedź popędziła do kuchni.

Obie przyjaciółki przeszły przez salon i długi korytarz, aż znalazły się w pokoju Marie; niezwykle przestronnym, urządzonym w odcieniach bieli i złota pomieszczeniu.

- Wiesz, zastanawiam się, dlaczego Twoi rodzice chcą się wyprowadzić. Przecież mieszkacie w jednym z najpiękniejszych miast na świecie, a tu nagle jakaś mała mieścina w Wielkiej Brytanii? Nie wydaje Ci się to dziwne? - spytała podejrzliwie Vicky.

- Nie, niby dlaczego? Może po prostu męczy ich ta rutyna, a z resztą sama nie wiem, nigdy nie pytałam o konkretny powód.

- Rutyna? Myślisz, że tam nie będzie rutyny? Powojenna Anglia to istna porażka. - skwitowała brunetka, po czym urwały temat, bo w pokoju pojawiła się Violetta z dwoma kubkami wypełnionymi parującą herbatą. Dziewczęta podziękowały i rozsiadły się na miękkim łóżku.

- Będę strasznie tęsknić. Na dobrą sprawę to mam tutaj tylko Ciebie, Camille i Antonio.

- Niebawem pójdziesz do nowej szkoły, na pewno kogoś poznasz. - odparła Marie starając się pocieszyć przyjaciółkę. - Poza tym mamy jeszcze dwa tygodnie, nie ma co się smucić.

* * * 

    Spotkanie przyjaciółek dobiegło końca. Po Victorię przyszedł ojciec, ponieważ za oknem panowała zupełna ciemność, a weneckie uliczki nie należały do najbezpieczniejszych o tej porze. Zmęczona całym dniem Marie spędziła w łazience niemalże dwie godziny na relaksacyjnej kąpieli, aby później zapaść w głęboki sen i móc zregenerować siły na nadchodzący dzień.

    Budzik zadzwonił równo o godzinie szóstej trzydzieści. W domu, jak to bywało każdego ranka zapanował wielki chaos. Pan Moretti w popłochu wybierał najodpowiedniejszą koszulę oraz krawat, a jego zestresowana małżonka przygotowywała śniadanie dla całej trójki. Marie natomiast związywała swoje zadbane, długie włosy, a następnie włożyła na szczupłe ciało szkolny mundurek składający się ze spódniczki przed kolano, alabastrowej koszuli, granatowej marynarki oraz czerwonego krawatu. Następnie wpadła do swojej sypialni po brązową, skórzaną torbę, pożegnała się z rodzicami i wybiegła z domu jak błyskawica. Spojrzała na srebrny zegarek, który wskazywał godzinę siódmą czterdzieści. Dziewczyna odetchnęła z ulgą i znacznie wolniejszym krokiem zaczęła zmierzać w kierunku szkoły plastycznej, do której miała przyjemność uczęszczać.

    Niedługi marsz dobiegł końca. Marie przeszła przez niewielki korytarz i podeszła do małej szafki, z której wyciągnęła kilka książek i schowała płaszcz. Kątem oka spojrzała na zdjęcie przedstawiające ją oraz Victorię.

- Cześć! - dziewczyna zamknęła drzwi szafki, a jej oczom ukazał się wysoki chłopak o ciemnej karnacji.

- Witaj, Leon. - wymamrotała od niechcenia.

- Co tam? - zapytał, a na twarzy blondynki pojawił się grymas niezadowolenia.

- Wszystko w porządku, przepraszam, ale za chwilę zaczyna się lekcja, muszę iść.

- Spokojnie, masz jeszcze pięć minut. Tyle nam wystarczy, aby się umówić. - odparł i posłał zdegustowanej dziewczynie zawadiacki uśmiech.

- Proszę Cię, daj mi spokój. Dlaczego nie potrafisz zrozumieć słowa "nie"? Mam dosyć Twojej nachalności i odrażającej pewności siebie. Cześć. - wyrecytowała jednym tchem i szybkim krokiem zaczęła oddalać się od chłopaka. Poddenerwowany Leon uderzył pięścią w szafkę w wyniku czego po korytarzu rozległ się głośny trzask, co nie umknęło uwadze nauczycieli.

* * *

    W klasie panowała nieznośna cisza. Profesor Coletti przyglądał się liście swoich uczniów i zastanawiał się, którego z nich poprosić do odpowiedzi. Większość osób nerwowo rozglądała się na boki lub powtarzała wiadomości z kilku ostatnich lekcji.

- Pan Leon Ramoez, zapraszam. - powiedział profesor, a na twarzy Marie zagościł złośliwy uśmiech. Chłopak z miną męczennika podszedł do tablicy i czekał na to, aż profesor zacznie zadawać mu pytania. - Widzę, że ocena się waha. W takim w razie trzy krótkie pytania. Jeśli odpowiedzi będą poprawne otrzyma pan ode mnie ocenę dostateczną, a jeżeli nie to pozostaniemy przy dopuszczającej. Na sam początek proszę mi powiedzieć, w którym roku Jacobello del Fiore namalował Koronację Najświętszej Maryi Panny w Raju.

- Yyy... - wymamrotał chłopak i poprawił spadającą na oczy grzywkę. - To był piętnasty wiek! - oznajmił po chwili dumnie unosząc klatkę piersiową i ponownie poprawił nieznośne włosy.

- Pytałem o rok, a nie o wiek, proszę mnie słuchać... i najlepiej jakby ściął pan te włosy, to nie jest salon fryzjerski tylko szkoła, tutaj się uczymy, a nie czeszemy. - skarcił chłopaka nauczyciel i zadał kolejne pytania, na które Leon nie znał odpowiedzi.

* * *

    Dalsza część zajęć minęła bez większych ekscesów. Marie cieszyła się, ponieważ był to jej ostatni dzień w szkole. Za dwa tygodnie miało odbyć się zakończenie roku szkolnego, ale wraz z rodzicami stwierdzili, że dalsze uczęszczanie na zajęcia jest bez sensu, ponieważ oceny dziewczyny już dawno były wystawione i nie zapowiadało się na żadne zmiany.

    Marie dotarła do osiemnastowiecznej, białej kamienicy. Otworzyła drzwi i wślizgnęła się do środka. Rodziców jeszcze nie było. Wstąpiła do kuchni zastanawiając się nad tym co może zjeść na obiad. Brakowało jej gosposi, którą rodzice musieli zwolnić miesiąc temu, po tym, gdy starsza pani chciała ukraść drogocenną biżuterię Violetty. Do tamtej pory Marie żyła bardzo beztrosko. Nie musiała niczego robić, wszystko miała podane na tacy. Jej rodzice również byli do tego przyzwyczajeni, ale nie opłacało im się zatrudniać nowej gosposi na miesiąc czasu. Obiecali za to, że jak tylko dotrą do Empsom to pierwszą rzeczą jaką zrobią będzie zatrudnienie pomocy domowej.

    Po nieudanej próbie przygotowania naleśników Marie poddała się i postanowiła zadowolić się kanapką z twarożkiem. Nie ma to jak wykwintny obiad - pomyślała i poszła do swojego pokoju. Zdjęła mundurek, a zamiast niego włożyła na siebie kremowy, cienki sweterek i krótkie spodenki, a następnie udała się do salonu, aby w spokoju skonsumować wcześniej przygotowany posiłek.

    Po niecałej godzinie obijania się na kanapie znudzona dziewczyna poszła do swojego pokoju, aby dokończyć swój obraz, a w tej samej chwili do domu wpadła jej roześmiana matka.

- Marie, kochanie, nie uwierzysz co się stało! - krzyknęła, idąc w stronę pokoju córki. Zaciekawiona blondynka ze zniecierpliwieniem przyglądała się swojej rodzicielce. - Dzisiaj dostałam list od pana Holmes'a, okazało się, że ten prześliczny dom w Empsom należy już do nas!

- To cudownie! Na zdjęciach prezentował się wspaniale.

- Też tak uważam, tylko tata sądzi, że to nierozsądne, bo na żywo wszystko wygląda inaczej i nagle może przestać nam się podobać. - westchnęła. - A z resztą, to nieistotne, jemu zawsze coś nie pasuje. Powiedz mi lepiej co jadłaś na obiad.

- Kanapkę. Niestety, ale próba zrobienia czegoś innego zakończyła się klęską. Omal nie spaliłam mieszkania.

- Liczą się dobre chęci. - roześmiała się kobieta. - To ja może pójdę do tej restauracji za rogiem i kupię coś na wynos, a Ty sobie tutaj maluj, hm? - zaproponowała Violetta i pocałowała córkę w policzek.

* * *

    Gdy dzieło Marie zostało wykończone, a na płótnie widniały trzy słoneczniki w futurystycznie prezentującym się wazonie w domu pojawiła się jej mama wraz z dwoma białymi pudełkami. Starannie wyłożyła dwa dania na okrągłe talerzyki od Fornasetti.

- Marie, muszę Ci coś powiedzieć. - zaczęła Violetta, a na jej pięknej twarzy pojawiło się zakłopotanie. Blondynka spojrzała na kobietę z obawą i cierpliwie czekała, aż jej matka będzie kontynuować. - Na początku października tata wyjeżdża w góry. Chcą wejść na Annapurnę.

Dziewczyna była w szoku. Pokręciła głową z niedowierzaniem.

- Co takiego?! Chcesz mu pozwolić?! Przecież to jeden z najniebezpieczniejszych ośmiotysięczników!

- Marie, spokojnie. Wiesz dobrze, że też nie jestem zachwycona z tego powodu, ale to jego pasja, nie mogę mu niczego zabronić, poza tym i tak by mnie nie posłuchał.

Oburzona blondynka opuściła jadalnię i skierowała się do swojego pokoju. Zamknęła drzwi z charakterystycznym trzaskiem i podeszła do ogromnego okna. Dobrze wiedziała, że jej ojciec jest wspaniałym himalaistą, że zdobył już cztery ośmiotysięczniki, ale to było tak dawno... Kilka lat po wojnie. Wtedy była dzieckiem, nie zdawała sobie sprawy z tego jak niebezpieczne są góry.  Martwiła się o swojego kochanego tatę, który nie był już zwinnym dwudziestolatkiem. Wiedziała, że życie bez niego byłoby czymś strasznym.

     Zupełnie nieświadomie spędziła przy oknie ponad godzinę. Kompletnie straciła poczucie czasu. Aby odgonić od siebie smętne myśli zatonęła w fascynującej powieści Tolkiena, która za każdym potrafiła poprawić jej humor. 

* * *

26.06.1961.

    Nadszedł kolejny ciepły ranek. Słońce wpadało przez niezasłonięte zasłony do pokoju, budząc przy tym niewyspaną Marie. Dziewczyna kątem oka zerknęła na metalowy zegarek stojący na szafce przy łóżku. Zbliżała się szósta.

Niechętnie podniosła się z łóżka i powędrowała do łazienki. Po krótkiej kąpieli włożyła na siebie dopasowaną, czarną sukienkę z białym kołnierzykiem i makietami w tym samym kolorze. W swoim pokoju wygrzebała z porcelanowego pudełeczka naszyjnik z pereł i zapięła go na szyi.

    W kuchni zastała uśmiechniętych rodziców, którzy wymieniali między sobą złośliwe uwagi na temat zgryźliwych sąsiadów. Znaczną część pomieszczenia wypełniały kartonowe pudła, które cierpliwie czekały na transport do Wielkiej Brytanii.

- Dzień dobry, kochanie. Prześlicznie wyglądasz! - powiedziała Violetta nie mogąc oderwać wzroku od swojej córki. Jak każda matka uważała swoją pociechę za najpiękniejszą istotę na świecie.

- Dziękuję. Dzisiaj wrócę trochę później, ponieważ chciałyśmy iść z Vicky na zakupy. - oznajmiła i wymownie spojrzała na swojego ojca.

- My z mamą wybieramy się do galerii Franchetti. - powiedział mężczyzna i wyciągnął z portfela mały pliczek pieniędzy, który już po chwili wylądował w dłoniach szczerze uśmiechniętej Marie.

- Dzięki, tato. - rzuciła i przelotnie pocałowała ojca w policzek. - To ja będę się zbierać. Miłego dnia!

    Po odebraniu świadectwa i łzawym pożegnaniu ze znajomymi z klasy nadszedł czas na jedną z najtrudniejszych chwil w życiu Marie - pożegnanie z Victorią. Dziewczęta spotkały się przy wschodniej części Logetty na Placu Św. Marka. Przywitały się i zaczęły zmierzać w kierunku najbliższego centrum handlowego.

- Spakowałaś się już? - spytała Vicky.

- Nie do końca. Jak na razie naszykowałam tylko rzeczy, które zabieram do Werony. Dzisiaj czeka mnie pracowity wieczór. - odpowiedziała, po czym westchnęła z niezadowoleniem myśląc o ciężkiej pracy w domu, do której nie była przyzwyczajona. Marzyła o kimś kto spakowałby wszystkie jej rzeczy za nią.

- Dasz radę. - odparła pocieszająco Vicky. - A właśnie, wyjazd Twojego taty jest nadal aktualny? - spytała, a widząc pytające spojrzenie przyjaciółki, dodała - Ten w Himalaje.

- Ach, o to Ci chodzi... Kilka dni temu znalazł sponsora i dwie osoby, które mają mu towarzyszyć, także nie zanosi się na żadne zmiany. Wszystko jest aktualne. Tak bardzo nie chcę, żeby on tam jechał...

- Och, Marie, powinnaś być z niego dumna. W końcu nie każdy ma tak wielkie ambicje! - powiedziała Vicky próbując pocieszyć przyjaciółkę. - A z resztą, nieważne. Miałyśmy się odstresować, a nie rozmawiać o przygnębiających sprawach. - dodała wesoło.

    Przechadzka po centrum handlowym trwała ponad dwie godziny. Po skromnych zakupach dziewczęta przysiadły na pobliskiej ławce. Vicky oparła głowę o kościste ramię Marie i głośno westchnęła. Obie wpatrywały się w promienie Słońca odbijające się na tafli głębokiej wody.

- Czas się pożegnać. Muszę jeszcze wszystko spakować. - powiedziała po chwili Marie i wymownie spojrzała na przyjaciółkę. Nadal nie wierzyła w to, że będą musiały rozstać się po tylu latach wspaniałej przyjaźni.

- Spotkamy się jeszcze kiedyś? - spytała Vicky, a po jej twarzy spłynęła mała łezka.

- Nie widzę innej opcji. - odpowiedziała Marie i mocno przytuliła brunetkę.

Trwały w uścisku przez kilka minut, po czym blondynka posłała Victorii ostatnie, przepełnione smutkiem spojrzenie i oddaliła się.

* * *

    Kilka głębokich pudeł wylądowało na podłodze robiąc przy tym nieduży hałas. Marie przykucnęła przy ogromnej szafie i powolnymi, starannymi ruchami przekładała wszystkie książki z drewnianych półek do kremowych kartonów. Po stercie ciekawych lektur nadszedł czas na zdjęcia, pozostałe ubrania, kilkanaście par butów i inne przedmioty. Przed dwudziestą drugą blondynka skończyła niezwykle męczącą pracę. Gdy usiadła na łóżku rozmyślając o tym co czeka ją w nowym miejscu do pokoju weszła jej zatroskana mama i przysiadła obok córki obejmując ją ramieniem.

- Tata wynajął kilka osób, które zaopiekują się tymi wszystkimi pudłami i meblami w czasie rejsu do Anglii, później wstawią to do mieszkania, także po powrocie z Werony nie będziemy już tutaj wracać. - oznajmiła kobieta.

- To nawet lepiej. Jak już wyjedziemy to nie chciałabym ponownie zjawiać się w tym miejscu. - skwitowała blondynka i wierzchem dłoni otarła łzę spływającą po zaróżowionym policzku. - A o której godzinie będziemy wyjeżdżać?

- Jak się naszykujemy, zapewne po południu. Na szczęście mamy tylko sześćdziesiąt mil do przebycia. - odparła kobieta i wyszła z pokoju. Marie runęła całym ciężarem swojego ciała na miękki materac niemalże od razu zasypiając.