2. You know how the time flies.

 Z dedykacją dla Estranged. ♥

27.06.1961.

    Po niedługim locie samolotem szczęśliwa trójka znalazła się w Weronie - jednym z najstarszych, najpiękniejszych i najsłynniejszych miast włoskich.

    - Kiedy będziemy na miejscu? - spytała zniecierpliwiona Marie wyglądając przez okno niewielkiego samochodu.

- Za kilka minut, panienko. - odparł uprzejmy szofer.

Niecały kwadrans później zatrzymali się pod niewielką kamienicą, w której mieściło się mieszkanie Natalie Daquin - ukochanej siostry Violetty.

Ojciec Marie wyciągnął z samochodu walizki, po czym krętymi schodami skierowali się na pierwsze piętro budynku. Gdy stanęli pod drzwiami wybiegła z nich wesoła, przeraźliwie szczupła kobieta.

- Nareszcie jesteście, moi kochani! - powiedziała i zaprosiła swoją rodzinę do środka. Po długim powitaniu zasiedli do okrągłego stołu i zaczęli opowiadać sobie o wszystkim co wydarzyło się przez te dwa lata podczas, których kontaktowali się jedynie drogą listowną.

Natalie zrobiła specjalizację, została kardiochirurgiem. Jej syn - Jason ukończył szkołę średnią i wybierał się na studia do jednej z werońskich uczelni, a rodzina Moretti... cóż, Antonio oznajmił siostrze swojej żony, że za kilka miesięcy wybiera się w Himalaje, oprócz tego wspomniał o licznych sukcesach w pracy, o wygranych sprawach w sądzie i o tym, że koledzy mianowali go na jednego z najlepszych włoskich prawników, Violetta natomiast odniosła wiele sukcesów w dziedzinie medycyny.

Marie nie brała udziału w rozmowie tylko niecierpliwie czekała na to, aż Jason pojawi się w domu. Od dziecka mieli bardzo dobry kontakt, dlatego też dziewczyna ubolewała nad tym, że tak rzadko mogli się spotykać.

- Marie, a co u Ciebie? Jak w szkole? I co z nauką gry na pianinie? - spytała Nat miłym tonem i spojrzała wyczekująco na swoją siostrzenicę.

- U mnie wszystko w porządku. A pianino... sama nie wiem, chyba nie jest aż tak źle.

- Oj skarbie, nie bądź taka skromna. Przecież pięknie grasz! - wtrąciła Violetta.

- Mama ma rację. Niebawem będziesz lepsza od Chopina. - dodał Antonio z uśmiechem.

Marie zaśmiała się kpiąco pod nosem i skoncentrowała uwagę na swoich długich, zadbanych paznokciach. 

* * *

    - Wróciłem! - krzyknął Jason z końca korytarza.

Marie natychmiast zerwała się z krzesła i pobiegła w jego stronę. Gdy znalazła się przy drzwiach dosłownie rzuciła się blondynowi na szyję. Witali się przez kilka minut. Zasypywali się pytaniami, narzekali na to, że tak długo się nie widzieli i opowiadali o tym jak bardzo za sobą tęsknili. Dopiero po kilku minutach wrócili do salonu, gdzie przebywali ich rodzice.

- Jason, mówiłam Ci, żebyś przyszedł wcześniej. Mamy ważnych gości, a Ty chodzisz gdzieś ze znajomymi. - skarciła go matka i posłała swojemu synowi spojrzenie pełne dezaprobaty.

- To była ważna sprawa. - usprawiedliwiał się chłopak, ale Natalie tylko machnęła lekceważąco ręką i wróciła do rozmowy z małżeństwem Moretti.

- Pozwólcie, że pójdziemy się przejść. - powiedziała Marie, a już po chwili przechadzali się po pięknych, wąskich uliczkach.

- Może usiądziemy? - zaproponował Jason, gdy znaleźli się na urokliwym  Piazza Bra. Blondynka przystała na tę propozycję, a już po chwili mogli zachwycać się monumentalnym placem. - Opowiedz mi coś w końcu. Jak Ci się żyję? - spytała.

- Jest w porządku, skończyłem szkołę z całkiem niezłymi wynikami, mam dziewczynę.

- Naprawdę? Jak się nazywa? Jaka jest?

- Ma na imię Francesca. Jest przepiękna. Wspaniała. Inteligentna, zabawna, opiekuńcza. - westchnął chłopak i uśmiechnął się w stronę Marie. - A Ty kogoś znalazłaś?

- Ja? To nie czas na takie rzeczy. Muszę myśleć o nauce, a nie o chłopakach. - odparła stanowczo. - Ale opowiedz mi coś jeszcze o Franscesce. Jak się poznaliście?

- W szkole. Dołączyła do mojej klasy dwa lata temu, ale wcześniej jej nie zauważałem. Była taka cicha, prawie do nikogo się nie odzywała. Później nauczycielka kazała nam usiąść w jednej ławce, wymieniliśmy ze sobą kilka zdań, później rozmawialiśmy coraz częściej, aż w końcu zaczęliśmy się spotykać. Wiesz... czasami przypomina mi Ciebie. Też jest taka idealna. Bez żadnych wad. 

- Och, Jason, nie mów tak, bo uznam Cię za głupca. Każdy ma wady, a ja w szczególności. Ten świat nie zna ideałów.

Po tych słowach nastało kilka minut ciszy. Marie była nieco poddenerwowana. Irytowało ją to, że każdy próbował jej wmówić, że jest idealna, że nie posiada wad. Przecież tak dobrze się uczysz, pięknie malujesz, grasz na pianinie, interesujesz się sztuką, jesteś kulturalna, śliczna, delikatna - typowe słowa jej rodziców, sąsiadów, nauczycieli, dalszych członków rodziny. Tylko od Victorii zawsze mogła liczyć na stuprocentową szczerość.

* * * 

Marie

    Był ósmy dzień lipca. Od samego rana byłam nieco zestresowana. Miałam spotkać się z Franceską. Wraz z ciocią w tajemnicy przed Jasonem złożyłyśmy jej wizytę w domu, ale niestety jej nie zastałyśmy. Na szczęście matka dziewczyny okazała się być bardzo miłą kobietą i obiecała, że przekaże swojej córce wszystkie wiadomości. Bardzo chciałam spotkać dziewczynę mojego brata ciotecznego, a poza tym chciałam omówić z nią kwestię niespodzianki urodzinowej dla Jasona. Miały się one odbyć już dwa dni później, a ja nadal nie zaopatrzyłam się w prezent, byłam na siebie wściekła, bo zawsze zostawiałam takie rzeczy na ostatnią chwilę, a później stresowałam się, że nie zdążę dopiąć wszystkiego na ostatni guzik.

    Dokładnie o godzinie dziesiątej rano miałam spotkać się z Fransceską w Caffe Dante. Swoją drogą to jedyna werońska kawiarnia, która zachowała niemalże niezmieniony dziewiętnastowieczny wygląd.

    Usiadłam przy stoliku nieopodal drzwi wejściowych. Na dobrą sprawę to nie miałam pojęcia jak wygląda partnerka Jasona. Wiedziałam tylko tyle, że ma długie, czarne włosy, zielone oczy i zgrabną sylwetkę, a przecież większość Włoszek tak wyglądała.

Gdy zegarek z kukułką wskazywał kwadrans po dziesiątej w kawiarni zjawiła się Francesca. Nie miała problemu z odnalezieniem mnie, bo od razu się dosiadła i uprzejmie się przedstawiła. Była naprawdę piękną dziewczyną. Czułam się przy niej trochę nieswojo, bo nigdy nie oceniałam swojego wyglądu zbyt pochlebnie, a Fran wyglądała jak kobieta z okładki jakiegoś magazynu.

Gdy zdążyłyśmy się nieco poznać, a pięknie pachnąca kawa zawitała na naszym stoliku mogłyśmy w końcu zacząć porozmawiać o niespodziance dla Jasona.

- Myślałam o tym, aby kupić mu jakiś winyl. Ostatnio wspominał o tym, że słuchał u kolegi Roberta Johnsona i bardzo mu się spodobał. - zaproponowała dziewczyna, a ja nieco się zmieszałam. Nie miałam zielonego pojęcia kim jest wspomniany przez nią muzyk. Francesca od razu zauważyła moje zdezorientowanie i dodała - To taki wokalista bluesowy. - wyjaśniła... I wszystko stało się jasne. Nie słuchałam takiej muzyki, nie podobała mi się, wolałam relaksować się przy spokojnych dźwiękach fortepianu lub skrzypiec.

Ostatecznie ustaliłyśmy, że ja zajmę się zakupem gramofonu, a Fran załatwi winyl. Po szczegółowym omówieniu mojego planu postanowiłyśmy udać się na krótki spacer.

- Chyba nie powinnam o to pytać, ale czy mogłabyś mi powiedzieć co się stało, że ojciec Jasona zmarł? Nie chciałam go o to wypytywać, bo domyślam się, że to dla niego ciężki temat, a strasznie mnie to ciekawi.

Przez chwilę zawahałam się nad tym czy mogę to powiedzieć, ale przecież to chyba nie była żadna wielka tajemnica, poza tym Fran nie była nikim obcym.

- Zginął w górach. Trzy lata temu. Wchodził na Chan Tengri, zabiła go lawina. - odpowiedziałam, a na wspomnienie o wujku zrobiło mi się trochę smutno. Był takim wspaniałym człowiekiem. Miałam serdecznie dosyć tego, że większość osób z mojej rodziny było zapalonymi miłośnikami wspinaczek wysokogórskich.

Mój dziadek również zginął w Himalajach. Był cudowny. Podczas drugiej wojny światowej był medykiem wojskowym, później wrócił do Włoch, został lekarzem, aż w końcu postanowił, że zdobędzie najwyższe szczyty świata. Zaczynał od skromnych czterotysięczników, zdobył wprawę, kondycję, aż w końcu zaczął zdobywać siedmiotysięczniki, później ośmio, aż w 1955 roku K2 odebrało mu życie.

- O Boże... Zaskoczyłaś mnie. - powiedziała dziewczyna. Widać było, że nieco się zmieszała i nie wie co powiedzieć więc szybko zmieniłam temat.

- Grasz może na jakimś instrumencie? - spytałam.

- Tak, na gitarze. Kiedyś nawet pogrywałam w takim małym zespole, ale w tym wieku wszystko szybko się nudzi. Po trzech tygodniach zostałam w nim tylko ja. - zaśmiała się. - Jason mi mówił, że grasz na pianinie. To prawda?

- Tak, chociaż nie wiem czy można to nazwać grą. Chyba ranię ten piękny instrument moim nieudolnym brzdąkaniem.

- Na pewno tak nie jest. Jason mnie ostrzegał przed tym, że zaczniesz wypierać się wszystkich swoich umiejętności. - powiedziała, po czym obie się uśmiechnęłyśmy.

    Rozmowa nadzwyczajnie dobrze się kleiła. Francesca rzeczywiście była sympatyczną i ciekawą osobą. Cieszyłam się, że na sto procent się jeszcze spotkamy. W końcu dwa dni później miało odbyć się spotkanie - niespodzianka dla Jasona.

    Przed godziną czternastą zjawiłam się w mieszkaniu cioci. Obiecałam, że zjawię się na obiad więc wypadało dotrzymać słowa. Taty niestety już z nami nie było - dwa dni wcześniej wyjechał do Empsom, aby wszystko przygotować przed przyjazdem moim i mamy. Poza tym miał zamiar otworzyć tam własną kancelarię więc musiał wszystko zaplanować.

Jason tego dnia był z kolegami na spotkaniu towarzyskim, także postanowiłyśmy, że urządzimy sobie "babski wieczór". Plotki, gotowanie, oglądanie filmu - ogólnie rzecz biorąc - miło spędzony czas.

Po upieczeniu babeczek waniliowych i obsmarowaniu całej rodziny usiadłyśmy na kanapie przed telewizorem. Przykryłyśmy się grubym, puchatym kocem i postanowiłyśmy obejrzeć Rzymskie wakacje z Audrey Hepburn w roli głównej. Film był na tyle interesujący, że zasnęłam po dwudziestu minutach i z tego co mówił mi Jason - po powrocie do domu musiał mnie przetransportować do sypialni.

* * *

    Jason został wysłany przez ciocię na zakupy, a w tym czasie miałyśmy czas na udekorowanie salonu i przygotowanie pozostałych rzeczy. Francesca przyprowadziła ze sobą Marco i Alexa - dwóch najlepszych przyjaciół Jasona. Wszystko odbywało się według planu. Gdy blondyn wszedł do mieszkania wszyscy wyszli ze swoich kryjówek i powitali go niesamowicie oryginalnym "sto lat!". Przyjęcie odbywało się w bardzo przyjaznej atmosferze. Prezent był bardzo udany. Oczywiście byłam skazana na słuchanie potwornego głosu Roberta Johnsona. W duchu modliłam się o jakąś niespodziewaną awarię sprzętu. 

   Po dwudziestej trzeciej w mieszkaniu zostałam tylko ja, ciocia i mama. Jason poszedł odprowadzić Franceskę, a jego koledzy ulotnili się już godzinę wcześniej. Na początku sprawiali wrażenie sympatycznych, ale później oswoili się z moim towarzystwem i zaczęli zachowywać się prawdopodobnie tak jak mieli w zwyczaju, co drugie słowo przeklinali, wymieniali między sobą złośliwe uwagi oraz nieśmieszne żarty. Właśnie dlatego nigdy nie chciałam się z nikim wiązać. Większość chłopców mnie po prostu obrzydzała. Ich prostackie zachowanie wzbudzało we mnie same negatywne emocje. Cierpliwie czekałam na moment ukończenia szkoły, a co za tym idzie -  możliwości wykonywania wymarzonego zawodu w Londynie lub jakimś starym, włoskim miasteczku. Wszystko zależy od tego, gdzie będą mieszkali moi rodzice, chciałabym być jak najbliżej ich, ale też nie na tyle blisko, aby mieszkać do końca życia w jednym domu. Byłam pewna tego, że moja przyszłość będzie fantastyczna, dążyłam do tego już kilkanaście lat, czekał mnie jeszcze tylko jeden etap przed wkroczeniem we własne, dorosłe życie...