10. Do you hope to make her see, you fool?

21.07.1966.

    Trwały przygotowania do koncertu. Rosalie biegała po całym apartamencie, przymierzała po kolei wszystkie ubrania i panikowała, że się spóźnimy jeśli będę się tak ociągać z czesaniem włosów, a przecież to nie była moja wina, że były strasznie oporne i oprócz spania w wałkach musiałam je dodatkowo kręcić lokówką. 

    Po dwóch godzinach stanęłyśmy przed lustrem oceniając efekty. Miałam na sobie czarną, krótką spódniczkę i białą obcisłą bluzkę, czerwone paznokcie idealnie komponowały się z butami na koturnie w tym samym kolorze. Rosie postawiła na nutkę szaleństwa i włożyła na siebie (bardzo) krótkie spodenki i bluzkę, która odkrywała jej brzuch, no cóż. Nie mogłam powiedzieć jej, że wygląda jak dziwka, bo zapewne by się obraziła, a nie miałam ochoty na późniejsze przepraszanie jej więc w porę ugryzłam się w język.

Przez całą drogę słuchałam podekscytowanej blondynki, która miała w planach późniejsze śledzenie swojego idola. Przeczytała w jakimś czasopiśmie, że większa część składu The Rolling Stones po udanym koncercie idzie opić swój sukces do pobliskiego baru. Jej desperacja wywoływała u mnie częste napady śmiechu, cóż się dziwić, przecież chciała bawić się w detektywa! Ciągle jej powtarzałam, że jeśli nawet Mick zamieni z nią kilka zdań to zrobi to wyłącznie po to, aby zaciągnąć ją do łóżka.

     Gdy znalazłyśmy się pod wielką koncertową halą Rosie wręczyła wysokiemu, dobrze zbudowanemu ochroniarzowi nasze bilety, po czym mogłyśmy zająć miejsca. Rosalie pchała się na sam przód, ja jednak wolałam pozostać na uboczu. Zajęłam miejsce na trybunach i z niecierpliwością czekałam na pojawienie się zespołu na scenie. Chciałam ich usłyszeć, zawsze unikałam słuchania płyt, które moja przyjaciółka odtwarzała wręcz nałogowo. Mick w jakiś sposób mnie intrygował. Z jednej strony zdążył mnie zirytować podczas naszego spotkania, a z drugiej był taki zadbany, przystojny... miał w sobie coś, co pomimo mojej nienawiści do TEGO świata mnie przyciągało. Z resztą, sytuacja z Jimmym wyglądała podobnie. Najpierw doprowadzał mnie do szewskiej pasji, mimo, że moja druga strona była nim w jakiś sposób zafascynowała, a z biegiem czasu stał się moim przyjacielem, osobą, którą uwielbiałam i nie wyobrażałam sobie bez niej życia. Oczywiście tylko przez jakiś czas, później zaczęłam zapominać, aż w końcu udało mi się wrócić do normalności.

- Witam wszystkich serdecznie! - krzyknął Mick ze sceny wyrywając mnie z chwilowego zamyślenia.

Wstałam, aby móc się lepiej przyjrzeć. Stał przy mikrofonie, witał się w publicznością, wyglądał zachwycająco. Na jego zgrabnych nogach spoczywały szare spodnie, obcisłe, rzecz jasna, a górną partię ciała zdobiła biała koszula i marynarka. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Nie poznawałam samej siebie.

W końcu zaczął śpiewać. I to jak śpiewać! Pięknie! Po prostu wspaniale. Byłam tak oczarowana, że nawet nie zauważyłam mężczyzny, który zjawił się tuż obok mnie i coś do mnie mówił.

- Przepraszam, mówił pan coś? - spytałam siląc się nie uprzejmy ton, co nie było łatwe zważywszy na to, że musiałam niemal krzyknąć, aby przebić się przez dźwięki wokalu i instrumentów.

- Co? Ja? Nie. Znaczy się... już nic. - był wyraźnie zawstydzony. - Albo w sumie to... mogę liczyć na to, że pójdzie pani ze mną na drinka po koncercie? - spytał, a ja po chwili namysłu pokiwałam twierdząco głową. Zadziwiałam samą siebie.

    Wyszłam z hali z uśmiechem na ustach i z Jimem u boku, który prowadził nas do kawiarni. Propozycja pójścia na drinka absolutnie odpadała, mimo że miałam dwadzieścia jeden lat to nigdy w życiu nie miałam alkoholu w ustach i nie chciałam tego zmieniać. Kawa była idealnym i bezpiecznym rozwiązaniem.

- Mogę wiedzieć czym zasłużyłam sobie na zaproszenie z Twojej strony? - spytałam, gdy siedzieliśmy naprzeciwko siebie w uroczo wyglądającej kawiarence w samym centrum miasta.

- Spodobałaś mi się. A właśnie, mogę zapytać jak masz na imię?

- Maria. - odpowiedziałam, po czym zamówiliśmy dwie czarne kawy. - Co Cię sprowadza do Los Angeles?

- Nic specjalnego, po prostu lubię to miasto, czuję się tutaj jak w domu. - odparł. - Mieszkasz w Mieście Aniołów od dziecka czy przyjechałaś, aby zobaczyć Rolling Stonesów? - spytał, po czym się zaśmiał.

Był taki piękny, naprawdę. Niebieskie oczy, mocno zarysowane kości policzkowe, długie, kręcone włosy, biała koszula, wyglądał jak Anioł. Miałam szczęście do spotykania przystojnych facetów.

- Skądże. Koleżanka namówiła mnie na to, aby tutaj przyjechać, mamy aktualnie przerwę od wykładów, coś w stylu wakacji więc stwierdziłam, że mogę się skusić.

- Studiujesz? - przytaknęłam. Na jakiej uczelni? 

- Na Sorbonie. - odpowiedziałam. Niemalże w tym samym momencie kelnerka przyniosła nasze zamówienie.

- O, czyli mieszkasz w Paryżu? Zawsze chciałem tam pojechać, może kiedyś Cię odwiedzę. - westchnął, po czym się uśmiechnął.

    * * * 

    Nasze spotkanie trwało jeszcze ponad jeszcze dwie godziny. Byłam oczarowana Jimem. Sprawiał wrażenie niesamowicie inteligentnego mężczyzny, był poetą, co dodatkowo mi zaimponowało, dużo czytał, a oprócz tego nie mogłam oderwać wzroku od jego anielskiej twarzy. Myślałam o nim przez kilkanaście dni z rzędu. Spędzałam całe dnie z Rosalie, spacerowałyśmy, a ja ciągle miałam nadzieję na to, że go spotkam.

Mick odszedł w zapomnienie. Jego styl, głos, wygląd, to wszystko było dla mnie niczym w porównaniu do Jim'a. Czułam się cholernie dziwnie. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam tak wielkiej fascynacji jakimś mężczyzną. W dodatku spotkałam go tylko jeden raz w życiu.

- Widzisz, moja droga, role się odwróciły. Teraz ja mogę się nad Tobą znęcać. Hm, nie sądzisz Mario, że to strasznie nierozsądne? Kto by pomyślał, że można wariować na punkcie kogoś kogo się nie zna. - powiedziała Rosie naśladując mój głos. Wywróciłam w górze oczami i cicho się zaśmiałam.

- Rosie, nie przesadzaj. To coś zupełnie innego. Dużo się o nim dowiedziałam. Wiem jak żyje, co robi, jaką szkołę skończył, a Ty o Micku wiesz tylko tyle, że... że nazywa się Mick Jagger i jest wokalistą, poza tym, nie zapominajmy o tym, że masz chłopaka, a ja jestem wolna jak ptak.

- No okej, wygrałaś, ale i tak nie licz na nic ze strony tego faceta, zapewne już nigdy więcej się nie spo...

- O Boże! - krzyknęłam, tym samym przerywając mojej przyjaciółce. - Rosie, to on!

Przy brzegu morza spacerował Jim. byłam pewna, że to on, te loki... poznałabym je  na końcu świata. Pożegnałam się z Rosalie, mówiąc, że spotkamy się w hotelu i podeszłam do mężczyzny. Później przeklinałam się w myślach za to, że zachowałam się jak psychopatka. Rzuciłam wszystko i pobiegłam do niego jakbyśmy byli wieloletnimi przyjaciółmi, którzy nie widzieli się od lat.

- Maria? Jak miło Cię widzieć. - powiedział szeroko się uśmiechając. - Cóż za zbieg okoliczności. - dodał. - Przez kilka dni spacerowałem po mieście z myślą, że może Cię spotkam, a tu nagle taka niespodzianka.

- Robiłam dokładnie to samo. - zaśmiałam się i spojrzałam kątem oka na bruneta.

- Urocze. - odparł. - Smutno mi będzie jak wyjedziesz, o wiele lepiej żyje się z myślą, że jesteś gdzieś tutaj i w każdej chwili możemy się na siebie natknąć... myślisz, że jeszcze kiedyś się spotkamy? - spytał. Doskonale znałam odpowiedź. On zapewne również.

- Nie sądzę, ale będę tu jeszcze przez dwa tygodnie, zawsze możemy się zobaczyć, chyba, że nie masz czasu.

- Oczywiście, że mam! - odparł. - A z resztą to nie rozmawiajmy na razie o tym. Zapomniałem zapytać, jak Ci się podobał koncert?

- Był fantastyczny! Wcześniej podchodziłam do zespołów tego typu wyjątkowo sceptycznie, ale gdy usłyszałam Micka... on ma taki świetny głos! Prezentował się nieziemsko. 

* * * 

    Wracałam do hotelu roześmiana jak nigdy dotąd.

"Jakbyś sobie kogoś znalazła to też byś się tak zachowywała. Chodziłabyś roześmiana, cała w skowronkach przez cały dzień i prawdopodobnie doprowadzałabyś samą siebie do szału", Tom miał cholerną rację, z resztą jak zawsze. Tyle, że ja nikogo nie znalazłam, tak jakby, przecież nie byliśmy parą. Mnie i Jim'a łączyła wyjątkowo dziwna relacja, której nie potrafiłam opisać. Strasznie mi się podobał, imponował mi jak nigdy inny. Ciągle mnie komplementował, mówił, że już zaczyna za mną tęsknić, ALE przecież spotkaliśmy się zaledwie dwa razy. Spędziliśmy ze sobą kilka godzin, których za wszelką cenę nie potrafiłam, tfu, nie chciałam wyrzucić z pamięci.

- O, nareszcie wróciłaś! Myślałam, że zanudzę się na śmierć!

- Też się cieszę, że Cię widzę, Rosie. - zironizowałam i usiadłam na fotelu głośno wzdychając. - Jestem taka szczęśliwa...

- Marie, czy Ty coś piłaś? Znamy się pięć lat i jeszcze nigdy nie widziałam, żebyś śmiała się non stop przez trzy minuty. Mam dzwonić po lekarza? - spytała i usiadła na łóżku wyczekująco się we mnie wpatrując. - No opowiadaj co robiliście!

- Oj no, nic ciekawego. Tylko rozmawialiśmy i spacerowaliśmy. - odparłam. - Idę się wykąpać. - dodałam i podeszłam do szafy, aby wyciągnąć z niej kremową koszulę nocną.