5. I cried 'cause you were doomed.

 

     Ocierałam swetrem załzawione oczy i spoglądałam na tatę, który schodził ze schodów wraz z całym ekwipunkiem. Mama stała tuż obok mnie i obejmowała mnie ramieniem. Za wszelką cenę usiłowała się nie rozkleić, jakby to miało jakikolwiek sens. Doskonale wiedziałam co czuje. Jej mąż, osoba, z którą spędziła ponad dwadzieścia lat życia szykował się do wyjazdu w Himalaje. Jedno z najniebezpieczniejszych miejsc na Ziemi.
- Czas się pożegnać. - powiedział tata, po czym położył walizki na podłodze i spojrzał mi w oczy. - Marie, pamiętaj, że jeśli coś mi się stanie to i tak będę miał na Ciebie oko. Jesteście najważniejszymi osobami w moim życiu i będę Was obie kochał aż do śmierci, a nawet dłużej.
Spojrzałam na mamę, która niespodziewanie wybuchnęła płaczem. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim stanie. Szlochała, wylewała z siebie strumienie łez i wtulała się w silne ramiona taty, a ja przyglądałam się temu wszystkiemu ze smutkiem, którego nie jestem w stanie opisać.
Przytuliłam się do taty, wymieniliśmy ze sobą kilka zdań, a później patrzałam przez okno jak wsiada do samochodu i odjeżdża. Odjeżdża, aby spełnić swoje największe marzenie.

* * *

    Pod wieczór odwiedził mnie Jimmy. Właśnie jego potrzebowałam w tej chwili. Jego złośliwości, która mówiła mi, że mam przestać się nad sobą użalać. Miał rację, przecież do tamtej pory nic się nie wydarzyło.
- Jak wyglądało Twoje dzieciństwo? - spytał, gdy siedzieliśmy obok siebie na trawie w ogródku, podziwiając gwiazdy.
- Dziwnie. Bezbarwnie. Mieszkałam z mamą we Francji, a tata na Sycylii. Widziałam go dwa razy w roku. Dopiero kilka lat po moich narodzinach zamieszkaliśmy we trójkę, w Wenecji. - odpowiedziałam.
Na samo wspomnienie o tych latach zrobiło mi się przykro. W tamtych czasach rodziców zastępowała mi niania, z którą przebywałam od przyjścia ze szkoły, aż do wieczora. Mama była chirurgiem, miała pełne ręce roboty, tata był zajęty wspinaczką górską i pracą. To był fatalny czas.
- Naprawdę? Dlaczego nie mieszkaliście razem?
- Rodzice poznali się w czasach wojny, nawet nie pamiętam gdzie. Później los ich rozdzielił. Na początku 1945 roku mama zaszła w ciążę, ale nie miała pojęcia, gdzie tata aktualnie przebywa więc wychowywała mnie sama, gdy miałam sześć lata tata nas odnalazł, ale nie mógł zostać na dłużej w Paryżu, więc wyjechałyśmy razem z nim. To tyle. Teraz Twoja kolej. - powiedziałam, a na końcu wypowiedzi posłałam chłopakowi uśmiech.
Jimmy opowiedział mi o swoich przeprowadzkach, o grze na gitarze, o kilku zespołach, w których pogrywał oraz o swoich wielkich ambicjach. Chciał być gwiazdą. Gwiazdorem rocka. Dla mnie była to najgorsza rzecz jaka mogła spotkać James'a. Nie rozumiałam, dlaczego wszystkich ciągnęło do tego świata. Co takiego w sobie miał? Imprezy, narkotyki, koncerty, czy wizja przedwczesnej śmierci, wycieńczenia, dziecka w przypadkowym mężczyzną jest aż tak kusząca? Ech, widocznie tak, skoro Rosalie oraz Jimmy marzyli o takim życiu.
- A Ty kim chciałabyś zostać w przyszłości?
- Chciałabym dalej podążać w kierunku sztuki. Marzy mi się otworzenie jakiejś galerii, najlepiej w Paryżu...
   

* * *

    Siedziałam zdenerwowana i wystraszona na twardym, szpitalnym krześle czekając na lekarza, pielęgniarkę lub kogokolwiek kto przekaże mi wieści dotyczące stanu zdrowia mamy. Kilka godzin wcześniej dotarł do nas list, w którym ktoś przekazał nam informacje o lawinie, która spadła tysiąc metrów w dół od zachodniego wierzchołka Annapurny, czyli tego, który planował zdobyć tata. Nikt nie wiedział czy spotkała ich bezlitosna fala śniegu, mimo to mama doznała tak wielkiego szoku, że zemdlała, a przy upadku uderzyła głową o szafkę. W duchu dziękowałam Camille za to, że była wtedy w domu i wezwała lekarza.
    Po niemal dwudziestu minutach czekania, na korytarzu pojawił się strasznie wysoki mężczyzna w białym fartuchu. Natychmiast do niego podbiegłam i zapytałam o stan mamy.
- Nic poważnego się nie stało. To tylko drobne rozcięcie, wymagające założenia trzech szwów. Może panienka odwiedzić mamę. - powiedział doktor, po czym uprzejmie się uśmiechnął i odszedł w przeciwną stronę.
Nieśmiało wślizgnęłam się do maleńkiej sali. Pod białą kołdrą leżała moja kochana, zapłakana mama. Usiadłam na krześle i nie wiedziałam co mam zrobić, jak się zachować.
- Marie, on nie żyję. Umarł. Co my teraz zrobimy?! - krzyknęła i zaczęła szlochać. Położyłam głowę na ramieniu kobiety i próbowałam ją pocieszyć, mimo że sama czułam to samo co ona.
- Przecież to nic pewnego. Może był wyżej, albo niżej. Może nie spotkał tej nieszczęsnej lawiny. - wyszeptałam, próbując uwierzyć we własne słowa.

    Mama spędziła w szpitalu dwa dni. Niecałe pięćdziesiąt godzin, które wypełniał płacz, wzajemne pocieszanie się i rozgoryczenie. Po tygodniu nieco się uspokoiłyśmy. Uwierzyłyśmy w to, że nic się nie stało. Czekałyśmy na jakiekolwiek informacje. Ja chodziłam do szkoły, zbierałam dobre oceny, gdy miałam dobry humor malowałam, a mama zajęła się swoją pracą oraz kontrolowaniem kancelarii.
    Zanim się obejrzałyśmy trawę w naszym ogródku pokrył śnieg. Kaya była już wielkim, silnym nowofundlandem o puszystej, czekoladowej sierści.
Stałam przy małej, zmarzniętej, kilkucentymetrowej brzozie tuż obok roześmianego Jimmy'ego, który rzucał wielkiego patyka Kayi. On był taki beztroski... z dala od wszystkich problemów, ze swoim idyllizmem, który nie potrafił mi się udzielić. Tęskniłam za tatą, martwiłam się o mamę i denerwowała mnie Camille, chociaż ją uważałam za swój najmniejszy kłopot.
    - Co będziesz robić w wakacje? - spytał chłopak, po czym usiadł na ławce. Spojrzałam na niego z politowaniem więc po chwili się podniósł, a wraz z nim śnieg, który przylepił się do jego czarnych spodni. Zaśmiałam się widząc jego minę.
- Brawo, geniuszu. Może pójdziesz się przebrać? Zmarzniesz... - powiedziałam. Powędrowaliśmy pod skromny, ale przytulny domek Page'ów.
- Nie odpowiedziałaś na pytanie.
- Wybacz. - wymamrotałam i chwilę się zastanowiłam. Co chcę robić w wakacje? Dobre pytanie. - Nie wiem. Może pojadę gdzieś z rodzicami... chociaż większość czasu zapewne spędzę z Tobą i Rosalie.

- To nawet lepiej, bo planowałem pojechać ze znajomym do Londynu i w sumie to byłabyś mile widziana. Bo wiesz... Keith... albo nie, jednak nie mogę Ci powiedzieć. W każdym razie chciałbym, żebyś z nami pojechała.
Weszliśmy przez nieduże, dębowe drzwi i skierowaliśmy się do pokoju Jimmy'ego na piętrze. Było to malutkie pomieszczenie, w którym mieściło się tylko łóżko, dwie szafki i gitara.
- Możesz! Proszę...
- Co? Aaa... nie mogę, obiecałem mu, że nikomu nie powiem. Jeszcze sobie pomyślisz, że nie umiem dotrzymać obietnicy i rozgaduję wszystko na prawo i lewo jak jakaś baba. - odpowiedział i wyszedł do łazienki. Miałam czas na obmyślenie strategi. Brunet był człowiekiem, który wręcz uwielbia, gdy się go o coś prosi. Tym razem nie chciało mi się przed nim płaszczyć więc wybrałam najszybszy z możliwych sposobów - szantaż.
- Jeśli mi nie powiesz to nigdzie nie pojadę. - oznajmiłam, gdy chłopak wrócił od pokoju i się uśmiechnęłam.
- Szantażujesz mnie? W takim razie ja się nie będę odzywał. Na zawsze. Już więcej nie usłyszysz mojego głosu. - odparł.
Udawałam, że mnie to nie obchodzi. Doskonale wiedziałam, że za chwilę usłyszę kolejny słowotok z jego ust. On nie potrafił milczeć, dokładnie tak jak Rosie.
- No okej, powiem Ci, tylko nikomu nie mów. - powiedział po chwili i odwrócił się w moją stronę. - Keith się w Tobie zakochał. - dodał, a ja parsknęłam śmiechem. Nie mam pojęcia dlaczego, ale ta informacja mnie wyjątkowo rozbawiła. Ten nierozgarnięty, głupawy, niski chłopak o urodzie przypominającej chomika się we mnie zakochał. Nie sądziłam, że to możliwe.
- Przecież ja go traktuję jak ostatniego kretyna, którym z resztą jest. Jakim cudem on mnie obdarzył jakimkolwiek pozytywnym uczuciem? - spytałam.
- Twierdzi, że jesteś ładna. Twój wredny charakter się dla niego nie liczy.
- Jaki on jest płytki... - westchnęłam. - Właściwie to dlaczego ciągle mi powtarzasz, że jestem wredna? Czy kiedykolwiek powiedziałam Ci jakiekolwiek złe słowo? NIE.
- Taa... odśwież sobie pamięć. Chociaż tu nie chodzi tylko o mnie, weźmy na przykład tą Lucy, z Twojej klasy. Nie odzywasz się do niej, bo nie przypadła Ci do gustu, a nawet jej nie znasz, a o Keithcie mówisz, że jest płytki. O, albo właśnie Keith, to jest niezły przykład. Nie lubisz go, bo ma twarz jak chomik i jest głupi, ale mimo to jest fajnym przyjacielem i potrafi mnie wesprzeć w ciężkich sytuacjach.
Myślałam nad tym jak odpowiedzieć przez dłuższy czas. Zdążyliśmy opuścić dom Jimmy'ego. Spacerowaliśmy opustoszałymi uliczkami naszego małego miasteczka.
- Co Ty masz z tą Lucy? Przecież nie muszę wszystkich uwielbiać, a co do Keitha to... To jakie Ty masz ciężkie sytuacje, żeby on Cię musiał wspierać? Poza tym to nie lubię go właśnie, dlatego, że jest głupi. On nawet nie potrafi złożyć jednego, w miarę logicznego zdania. - odpowiedziałam.
Nie rozumiałam Jimmy'ego. Był inteligentnym, zabawnym chłopakiem, a kolegował się z jakimiś pół mózgami.
- Ja nie mam ciężkich sytuacji?! Wiesz jakie ja mam problemy?! Na przykład taka Maria, która ciągle mi zarzuca to, że jestem denerwujący i że rozpuściłem jej psa. - odpowiedział i się zaśmiał. Po chwili do niego dołączyłam.
    Resztę dnia spędziliśmy na wytykaniu sobie błędów i obgadywaniu Keitha. Ogólnie, rozmawialiśmy na bardzo mądre i wartościowe tematy, jak zwykle. Chociaż nie... dyskutowaliśmy również na temat wyjazdu do Londynu. Było mi to na rękę, bo miałam już trochę dosyć tego małego miasteczka, w którym absolutnie nic się nie działo. Taki tydzień w stolicy Anglii był tym czego potrzebowałam.
    Przy Jimmym chociaż na chwilę zapomniałam o przykrej sytuacji rodzinnej. Po powrocie do domu zastałam stały widok - zasmuconą mamę, pijącą czarną kawę na kanapie w salonie. Camille kręciła się po kuchni ścierając kurz z mebli.
Przywitałyśmy się, po czym poszłam do swojego pokoju, aby samotnie spędzić kolejny wieczór.