6. We were born and raised in a cold haze.

14. 01.1962. 

    Po przeciągającej się, nudnej lekcji matematyki nadszedł czas na historię sztuki. Usiadłam w ławce obok Rosie i z uwagą słuchałam wszystkiego co miał nam do przekazania profesor Westwood. Dzieła Jacopa Tintoretta, czy mogło być coś prostszego skoro obrazy takie jak Zaślubiny Ariadny czy Merkury i Trzy Gracje pochodziły z weneckiego pałacu Dożów? Okrutnie się nudziłam i co kilka minut spoglądałam ze zniecierpliwieniem na zegarek.

- Marie, przystopuj z tym zegarkiem, bo w końcu Ci zwróci uwagę. - wyszeptała Rosalie, bardzo rozsądnie z resztą.

- Panno Goldberg, plotkować będziecie po zajęciach, teraz proszę się skoncentrować. - skarcił blondynkę profesor. Ach, ta troskliwość i opiekuńczość mojej przyjaciółki...

    Gdy zajęcia dobiegły końca szybko zmieniłam buty i włożyłam na siebie czarne futro, po czym opuściłam szkołę. Przed budynkiem czekał już na mnie Jimmy, a tuż obok niego stał Jej Niskość Chomik, jak to mawiał Jim. Określenie w stu procentach pasujące do Keitha. Nawiasem mówiąc to miałam już dosyć tego człowieka, gdy tylko zauważył, że jego kolega spędza ze mną większą część swojego czasu zaczął nagminnie nas prześladować. Gdziekolwiek się nie pojawiliśmy, spotykaliśmy Keitha.

- Cześć Marie, jak leci? - spytał wcześniej wspomniany człowiek i uśmiechnął się ukazując mi swoje wysunięte do przodu jedynki.

Kilka sekund później podeszła do nas Rosie, a mi wpadł do głowy pewien wspaniały pomysł.

- Keith, Rosalie chciała z Tobą porozmawiać. Może pójdziecie się przejść? - spytałam, posyłając zaskoczonej blondynce wymowne spojrzenie. Miałam szczęście, że dziewczyna lubiła tego małego potwora i zrozumiała to, że chciałam zostać sama z Jimmym. Pożegnali się i poszli w przeciwną stronę.

- Niezłe zagranie. - stwierdził Jim. - Mnie też zaczął denerwować, ale wiesz... miłość. - powiedział, po czym teatralnie westchnął i spojrzał na mnie kątem oka.

Zaśmiałam się. Powiedział to z niesamowitą powagą, która zawsze mnie z nim rozśmieszała. Chociaż, czy istnieje jakaś rzecz, która mnie w nim nie bawi? Sam wyraz jego twarzy potrafi doprowadzić do łez.

     Razem z Jimmym poszliśmy na spacer z Kayą. Dwie godziny nieustannych rozmów minęły w mgnieniu oka. Gdy żegnaliśmy się tuż pod drzwiami do mojego mieszkania, wydarzyło się coś dziwnego. Jim mnie przytulił. Nigdy wcześniej tego nie robił, ale byłam mu wdzięczna. Potrzebowałam tego zwykłego, przyjacielskiego gestu. Uśmiechnęłam się do chłopaka, po czym wraz z moim kochanym, mokrym od śniegu psem weszłam do środka.

- Marie, widziałam to! Ależ Wy słodko razem wyglądacie! Jesteście parą? - spytała moja podekscytowana mama, gdy tylko pojawiłam się w domu. Zdziwiło mnie jej nagłe ożywienie i poprawa humoru.

- Nie, skądże. - odpowiedziałam rozbawiona.

- Szkoda, Jimmy byłby świetnym kandydatem na Twojego chłopaka, w końcu masz już prawie siedemnaście lat...

- Oj mamo, przestań... Przecież to mój przyjaciel, on mi się nie podoba, ja jemu z resztą też. - odparłam stanowczo.

Wyznałam mamie całą prawdę. Jimmy ani trochę mi się nie podobał, owszem, był przystojny, miał ciekawy charakter, zainteresowania, zdolności, ale sugestia dotycząca związku z nim była rzeczą absurdalną, pozbawioną dobrego smaku i po prostu dziwną. Nie ma mowy.

    Byłam w połowie drogi na piętro, gdy ktoś zapukał do drzwi. Oznajmiłam mamie i Camille, że otworzę. Podejrzewałam, że to Jim lub Rosie. Starając się nie wylać herbaty z błękitnego kubka, powolnymi krokami zbliżałam się do drzwi. Myliłam się, nie odwiedziła mnie ani Rosalie ani Jimmy. Ujrzałam tatę.

Kubek wyleciał mi z ręki, rozbijając się o podłogę, a ja byłam zbyt zszokowana, aby odejść w bok, aby uchronić stopy przed parzącym wrzątkiem, który rozlewał się po całej powierzchni, nie wspominając nawet o wypowiedzeniu jakiegoś słowa.

- Marie, co się stało, ducha zoba... o mój Boże! Antonio! - mama rzuciła się na tatę, a ja nadal stałam. Zaczęłam płakać. Ze szczęścia. Przytuliłam się do siwowłosego mężczyzny, który był znacznie szczuplejszy niż przed wyjazdem i nie mogłam opanować łez. Byłam taka szczęśliwa.

- Moje najdroższe, nawet nie wiecie jak za wami tęskniłem...! 

    Minęły trzy miesiące. Od niecałych dwóch żyłyśmy z nadzieją, że nic się nie stało. Nikt nie powiadomił nas o tym czy przeżył. Nikt nie wysłał żadnego listu, niczego. Żyłyśmy w niepewności, aż do tego dnia.

     Cały wieczór spędziłam w salonie, z rodzicami. Słuchałam opowieści o zdobywaniu szczytu Annapurny i o lawinie, której udało się uniknąć grupie taty. Na szczęście mieli wolne tempo i w tamtym czasie byli w pobliżu trzeciego tysiąca. 

      Następnego dnia pierwszą rzeczą jaką zrobiłam było przekazanie dobrej nowiny Jimmy'emu i Rosalie. Nie wywarło to na nich większego wrażenia, od samego początku twierdzili, że nic mu się nie stało, jednak cieszyli się, że nie będą musieli patrzeć na to jak się zamartwiam. 

* * *

       Czas mijał w zaskakująco szybkim tempie. Wszystko układało się jak w najpiękniejszym śnie. Miałam wszystko. Przyjaciół, rodzinę, dobre oceny, psa i nową gosposię, na którą udało mi się namówić rodziców. Miałam serdecznie dość Camille i jej chamskich docinków.

Pierwszy rok nauki w koledżu dobiegł końca. W towarzystwie Rosie odebrałam świadectwo z wyróżnieniem, które w stu procentach mnie satysfakcjonowało.

Lato w Anglii wyglądało całkiem inaczej niż we Włoszech. Nie mogłam cieszyć się Słońcem i wysokimi temperaturami. byłam zadowolona, gdy termometr pokazywał 298 K. 

Mój wyjazd do Londynu z Keithem i Jimmy'm się nie odbył, to znaczy, pojechali sami, a wszystko przez tego nieszczęsnego Chomika. Postanowił wyznać mi miłość, a gdy go odrzuciłam wygarnął mi wszystko co jak mniemam od dłuższego czasu leżało mi na sercu. Nie wyobrażałam sobie spędzenia siedmiu dni w jego towarzystwie.

- Keith, zapomnij. Przepraszam Cię, ale nawet gdybyś był ostatnim człowiekiem na ziemi to nie byłabym z Tobą w żadnym związku. Chociaż podziwiam Cię za odwagę... 

- Czyli nie?! Myślałem, że jesteś inna! Starałem się o Ciebie przez rok! Mógłbym w tym czasie wyrwać każdą inną, ale nie no, nie mogłaś mi od razu powiedzieć, że czułabyś się przy mnie głupio?! Staram się Ciebie zrozumieć, w końcu jak każda laska masz niską samoocenę, a wszyscy wiedzą, że ja należę do tych... jak to było... noo.... samców omega, no właśnie. Po prostu za wysokie progi. No, ale znajdziesz sobie kogoś na swoim poziomie, nie martw się, Mary. - powiedział i odszedł. Spojrzałam na Jimmy'ego, który od dłuższej chwili nam się przyglądał, po czym zaczęłam śmiać się jak opętana. 

Ogólnie rzecz biorąc, na tydzień zostałam sama w naszym miasteczku, ponieważ Jim wyjechał, podobnie jak Rosie, która wraz z rodzicami miała spędzić dwa tygodnie w Nowej Zelandii. 

Z naszego planowanego wyjazdu na Bali również nic nie wyszło, ponieważ tata miał zaplanowane rozprawy i nowych klientów na cztery miesiące do przodu i nie było mowy o żadnym urlopie.

Starałam się nie narzekać, bo i tak od pięciu lat każde lato spędzaliśmy w jakimś ciekawym miejscu. 

     Mimo wszystko siedem dni minęło mi całkiem szybko. Przeczytałam kilka książek i zapoznałam się z Presley, całkiem sympatyczną dziewczyną ze szkoły. Oprócz tego miałam Kayę, która dzielnie dotrzymywała mi kroku.

Od samego rana przygotowywałam się na spotkanie z Jimmym. Czesałam włosy, przebierałam się kilkanaście razy, malowałam paznokcie i robiłam wszystkie inne typowo dziewczęce rzeczy, mimo że nie widziałam w tym większego sensu. Jim widział mnie w najgorszych momentach mojego życia; zaraz po przebudzeniu, w piżamie, z roztrzepanymi włosami, z zapłakaną twarzą, a nagle zaczęłam przejmować się tym jak przy nim wyglądam...

    Punktualnie o dziesiątej przed południem zawitałam przed skromnym domkiem Page'ów. W chwili, gdy zastanawiałam się czy przytulenie go nie będzie zbyt dziwne i nachalne drzwi otworzyły się i stanął w nich Jimmy. Gdy ujrzałam jego urocze loki odstające w każdą możliwą stronę i słodki uśmiech nie mogłam się powstrzymać i przytuliłam bruneta. Stęskniłam się za nim, mimo że nasza rozłąka trwała zaledwie tydzień, wolałam nie myśleć o tym, co by było, gdybyśmy musieli rozstać się na miesiąc albo rok.
- Opowiadaj jak było!
- Może najpierw wejdziesz? Chyba, że wolisz rozmawiać w progu. - zaśmiał się.
Weszłam do środka, przywitałam się z panem Jamesem, który siedział w salonie i czytał gazetę, po czym powędrowaliśmy na górę i usiedliśmy obok siebie na łóżku.
- Żałuj, że z nami nie pojechałaś! - wiedziałam, że to powie. - Byliśmy na koncercie The Beatles!  Trochę pozwiedzaliśmy, ogólnie to było świetnie. Kiedyś zamieszkam w Londynie, a najlepiej z Tobą i z naszymi dziećmi. - powiedział to z taką powagą, że parsknęłam śmiechem. Rozbawił mnie, nawet bardzo. - Przecież żartowałem! Właściwie to chciałabyś mieć dzieci w przyszłości?
- Nie, nigdy w życiu. - odpowiedziałam stanowczo. - Wyobrażasz sobie mnie z jakimś rozwydrzonym bachorem?
- W sumie... chyba nie. Ja zawsze marzyłem o dzieciach. Wiesz... jak kiedyś umrę to przynajmniej coś po mnie zostanie. Ród Page'ów nie wyginie, chociaż z drugiej strony to dziecko mogłoby mi przeszkadzać w karierze, bo jak już będę sławnym gitarzystą, który jeździ w trasy koncertowe ze swoim zespołem to nie będę miał czasu, żeby je wychowywać. Kurde, wcześniej o tym nie pomyślałem... chociaż, być może uda mi się znaleźć jakaś kobietę, która będzie wyrozumiała i zrozumie to że mu...
- Jimmy, ile można mówić? Zwolnij, nie nadążam.
- Wybacz... - wymamrotał. - A chciałabyś mieć męża?
- Nie wiem... z jednej strony to zawsze chciałam stanąć przed ołtarzem, w białej, długiej sukni tuż obok mężczyzny mojego życia, poza tym wydaję mi się, że małżeństwo jest prawdziwym dowodem miłości. Z drugiej strony to byłoby dość spore ograniczenie i w razie jakbyśmy przestali się kochać lub wystąpiłby inny problem to mogłyby wyjść z tego nieporozumienia jeśli chodzi o rozwód i podział majątku, czy coś z tych rzeczy. - odpowiedziałam.
- A myślisz, że moglibyśmy kiedyś być małżeństwem? - zapytał, a ja zakrztusiłam się powietrzem. Gdy udało mi się uniknąć śmierci spojrzałam na chłopaka szeroko otwartymi oczami. - Bo Ci gałki oczne wylecą. - powiedział wesoło. - Przecież to tylko zwykłe pytanie, co Ty taka zdziwiona. Nie oświadczam się, ani nic z tych rzeczy...
- No wiem, ale jakiś dziwny dzisiaj jesteś. Ten tydzień z Keithem źle na Ciebie wpłynął...
- Ta, odpowiesz w końcu? - zniecierpliwił się.
- Przecież Twoje pytanie nie ma sensu. Jest głupie. Za kilka lat zapewne stracimy kontakt. Ja wyjadę na studia, Ty będziesz robił coś w kierunku muzyki, zapewne również opuścisz to miasto. Rozejdziemy się w różne strony, a po jakimś czasie o sobie zapomnimy. Tak jest zawsze. Znajomości na odległość są bez sensu. W Wenecji miałam przyjaciółkę, Victorię, znałyśmy się pięć lat, a teraz najzwyczajniej w świecie nie mamy ze sobą kontaktu, podejrzewam, że już o mnie zapomniała. Poza tym to, żeby być w związku to trzeba się kochać, a my się tylko przyjaźnimy. - odpowiedziałam stanowczo.
- A gdybym powiedział Ci, że Cię kocham i że pojadę z Tobą na koniec świata, żeby tylko Cię nie stracić? I że rzuciłbym dla Ciebie wszystkie swoje marzenia i zarabiałbym na zbieraniu marchewki?
Zamarłam. Przeraziłam się. On mówił to z taką wiarygodnością. Nagle znalazł się bliżej mnie. Strasznie blisko mnie. Zdecydowanie zbyt blisko. Chciałam się odsunąć, ale wylądowałam na podłodze. Cóż, jak widać wszystko się kończy, łóżko również.
- Marie, przecież żartowałem, chciałem zobaczyć Twoją reakcję. - powiedział i zaczął się śmiać. Po chwili do niego dołączyłam, chociaż miałam ochotę go zabić. Usiadłam z powrotem na łóżku i spojrzałam na Jimmy'ego. - Ale miałaś minę... jakbyś zobaczyła ducha.
- Jesteś okropny, Jimmy!
- Tak, tak, wiem, powtarzasz mi to prawie codziennie...