9. You've gotta see him, go insane and out of your mind.

lipiec, 1966.

    Lot jak zwykle potwornie mnie zmęczył. Nienawidziłam podróży samolotem z całego serca. Wolałam tłuc się przez pół świata samochodem lub statkiem niż przeżywać takie męki. Jakby tego było mało to pojawiłyśmy się w samolocie jako ostatnie więc nie było mowy o tym, abym zajęła miejsce obok Rosalie.  Umieszczono mnie pomiędzy chrapiącym starcem, a dziewczyną, która żuła gumę mlaskając przy tym jak małe dziecko. Myślałam, że zwariuję.

Dodatkowo przytłaczała mnie myśl o miesięcznym pobycie w Los Angeles, który zbliżał się wielkimi krokami. Zastanawiałam się co będę robić w czasie, gdy moja przyjaciółka będzie wędrować po klubach chodząc na koncerty swoich ulubionych zespołów. Chciałam, aby był ze mną Tom, który zawsze doskonale mnie rozumiał, był najlepszym przyjacielem pod Słońcem...

- Tom, z całego serca Cię przepraszam, ale nie. Nie mogę. Uwielbiam Cię, jesteś wspaniałym przyjacielem, ale po prostu nie jestem jeszcze gotowa na związek. Może jestem po prostu zbyt ambitną kujonicą, ale szkoła jest dla mnie najważniejsza i boję się, że nie będę miała dla Ciebie czasu... Jeszcze raz przepraszam. Proszę Cię o to, abyśmy dalej się przyjaźnili, nie wytrzymałabym bez Ciebie. - odpowiedziałam, omal się nie popłakałam.
- To ja przepraszam, niepotrzebnie tak wypaliłem z tym całym związkiem. Zachowałem się jak idiota. Masz rację, jest dobrze tak jak jest. - powiedział. Był zawiedziony. Usilnie próbował ukryć smutek pod maską wyjątkowo sztucznego uśmiechu. Poczułam się podle. - To jak, idziemy do tej restauracji? - spytał po kilkudziesięciu sekundach. Przytaknęłam, po czym poszliśmy do naszego ulubionego miejsca w czternastej dzielnicy.

    Głos stewardessy informujący o tym, że zbliżamy się do lądowania był moim wybawieniem. Koszmar w końcu dobiegał końca.

- Wybacz mi grzechy, panie! - usłyszałam krzyk obok siebie. Niemal podskoczyłam ze strachu. Odetchnęłam z ulgą, gdy okazało się, że to tylko ten nieszczęsny staruszek ma zwyczaj wybudzania się ze snu z prośbą o przebaczenie.

- Stara, spokojnie. - odezwała się dziewczyna siedząca obok mnie. Spojrzałam na nią zdezorientowana, po czym w duchu zaczęłam modlić się o to, aby w końcu wysiąść z tego pieprzonego samolotu.

    Po niecałych czterdziestu minutach horror definitywnie dobiegł końca. Stałam tuż obok Rosalie przed lotniskiem. W dłoni trzymałam swoją niebieską walizkę, a skórzaną torebkę przewiesiłam przez ramię. Wsiadłyśmy do niewielkiej taksówki, po czym mogłam odetchnąć z ulgą. Gdy myślałam, że w końcu będę mogła odpocząć to jakiś kretyn otworzył drzwi i usiadł tuż obok mnie. Szczyt chamstwa. Czy w tym mieście nie ma innych taksówek?! Wymownie spojrzałam na długowłosego mężczyznę.

- Sory, ale się spieszę. Proszę na West Avenue 1120. - powiedział do taksówkarza.

- Się robi, szefie. - odparł pulchny facet i odpalił silnik.

- Przepraszam bardzo, ale byłyśmy pierwsze. Jest pan po prostu bezczelny, powinnam to zgłosić. - kierowca machnął lekceważąco ręką. - Mógłby się pan na mnie tak nie gapić?! - spytałam tajemniczego faceta, który od dłuższego czasu mi się przyglądał.

Spojrzałam na moją przyjaciółkę, która była cała czerwona i płakała.

- Rosie, co się stało? - spytałam przejęta. Blondynka zaczęła dyskretnie wskazywać palcem bruneta, który siedział obok mnie, później zaczęła udawać, że śpiewa do wyimaginowanego mikrofonu, a ja czułam się co najmniej dziwnie.

- To Mick Jagger. - wyszeptała mi na ucho. Nie miałam pojęcia kto to taki. Podejrzewałam, że to ktoś z rodziny lub jakiś znajomy...

- Może podać chusteczkę, co? - spytał niejaki Mick i spojrzał na mnie z uśmiechem.

- Kocham Cię! Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę, to najpiękniejszy dzień mojego życia! - Rosalie wybuchnęła. Zaczęła płakać jak idiotka, kierowca patrzał się na nas jak na osoby chore psychicznie, a brunet uśmiechał się z satysfakcją.

- Każda mi to mówi. - westchnął. - Może autograf? - zaproponował. Rosalie pokiwała twierdząco głową, a już po chwili dzierżyła w dłoni wymiętoloną chusteczkę higieniczną z napisem "Mick Jagger".

To był jeden z najdziwniejszych momentów mojego życia. Stwierdziłam, że niejaki Mick musi być idolem mojej przyjaciółki. Nawet wyglądał jak jeden z członków jej ulubionych zespołów. Te włosy, obcisłe spodnie... wszystko mówiło za siebie, jednak ja za żadne skarby nie mogłam przypomnieć sobie żadnych historyjek związanych z tajemniczym panem Jaggerem, mimo że byłam niemalże pewna, że Rosie kiedykolwiek o nim wspomniała, przecież non stop opowiadała mi te wszystkie historie...

Po dwudziestu minutach wspólnej jazdy Mick opuścił taksówkę, rzucił kierowcy kilka banknotów mówiąc, że płaci również za nas, za kłopot. Przecież nie potrzebowałyśmy jego pieniędzy, co on sobie myślał? Przez niego Rosalie prawie zeszła na zawał, a ja doznałam wszystkich urazów jednocześnie.

- Marie, jak mogłaś go nie poznać?! To jest jakiś cud! W jednym samochodzie z Mickiem Jaggerem. Kobieto, on Cię dotknął! Chyba dzisiaj nie zasnę! A jaki on jest przystojny. I tej uśmiech. To chyba sen...

- Opanuj się, Rosie. Pomyśl o Stevenie to Ci przejdzie.

- Pieprzyć Stevena! - krzyknęła rozradowana.

Cicho westchnęłam i przyłożyłam głowę do okna. Oglądałam te wszystkie ulice, na których roiło się od ludzi, jedni przepychali drugich, aby dostać się do swojego celu, ktoś się z kimś kłócił, jakieś dziecko płakało, bezpańskie psy grzebały w poprzewracanych śmietnikach. Okropieństwo.

Niedługo później znalazłyśmy się w Mondrian Los Angeles. Pięknym, eleganckim, przestronnym hotelu na Sunset Blvd w West Hollywood. Odebrałyśmy klucze z recepcji i powędrowałyśmy na szóste piętro, gdzie mieścił się nasz pokój.

Pierwszą rzeczą jaką zrobiłam po przekroczeniu progu pomieszczenia było odnalezienie łóżka i runięcie na nie całym ciężarem swojego ciała.

- O nie, Marie, nawet nie żartuj! Wstawaj, szykuj się i idziemy! Musimy odwiedzić tyle miejsc...

- Obiecuję, że jutro pójdę z Tobą, gdzie tylko będziesz chciała, ale dzisiaj chcę odpocząć, proszę. Jestem wykończona tą nieszczęsną podróżą. - wymamrotałam.

- Ech... no niech Ci będzie.

Rosalie zaczęła biegać po całym pokoju, przebierała się, kręciła włosy, malowała się, aż w końcu opuściła pokój, mówiąc wcześniej, że wróci w nocy. Martwiłam się o nią i w pewnym momencie zaczęłam żałować tego, że z nią nie poszłam. Blondynka przyciągała problemy jak magnes. Paliła w toalecie, gdzie nie jednokrotnie przyłapał ją profesor, obściskiwała się ze Stevem z miejscach publicznych, gdzie ciągle ktoś ją upominał, kłóciła się z klientami, przez co szef już kilka razy chciał ją zwolnić. Ciągle coś się działo.

Aby choć trochę się odstresować postanowiłam wziąć długą, odprężającą kąpiel w wannie. Gdy wyszłam z łazienki zaczynało się ściemniać, toteż włożyłam na siebie piżamę i wyszłam na taras z paczką papierosów i zapalniczką w dłoni.

Nie paliłam wyjątkowo często, maksymalnie raz na dwa tygodnie, to mnie w pewien sposób odprężało. Grunt to kontrola nad sobą, nie chciałam popadać w nałóg nikotynowy i patrzeć na to jak wydmuchuję płuca razem z dymem. Miałam umiar.

* * *

    Następnego dnia obudziły mnie promienie słońca, które wdzierały się do pomieszczenia. Naturalnie, nie zasunęłam zasłon. Obok mnie słodko spała Rosalie. Najciszej jak tylko umiałam wygrzebałam z walizki ubrania, których nie zdążyłam jeszcze rozpakować i wślizgnęłam się do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się, natapirowałam i zakręciłam włosy, pomalowałam usta czerwoną szminką i wróciłam do sypialni.

- Nareszcie! Kobieto, ile można się szykować?! Ech, ubiorę się i wychodzimy, wszystko już zaplanowałam. - blondynka wpadła jak burza do łazienki, a po niecałych dziesięciu minutach z niej wyszła. Ekspresowo.

Przejrzałam się w lustrze. Biała, plisowana spódniczka i szara bluzka na ramiączkach idealnie prezentowały się z czarnymi szpilkami, które pomimo przerażającego (dla niektórych) wyglądu były najwygodniejszym obuwiem na świecie.

Temperatura na zewnątrz nas nie oszczędzała. Słońce grzało niemiłosiernie, sprawiając, że moja nienawiść do Kalifornii wzrosła. Paryski klimat był dla mnie w sam raz, nie był ani zbyt chłodny, ani zbyt ciepły. Współczułam ludziom, którzy zamieszkiwali Los Angeles, wykończyłabym się, gdyby każdego dnia maltretowały mnie tak wysokie temperatury.

    Po dość długim czasie dotarłyśmy na plażę, była niemalże pusta, ale cóż się dziwić, był ranek, większość mieszkańców tego miasta zapewne była w pracy.

Ściągnęłam buty i podążałam tuż za rozradowaną Rosalie w kierunku morza.

- Tu jest wspaniale! - krzyknęła. - Chyba nigdy stąd nie wyjadę...

    Spacerowałyśmy brzegiem wody rozmawiając na temat wczorajszego spotkania z Mickiem. Nie podzielałam entuzjazmu mojej przyjaciółki. Co z tego, że był sławny? Że był wokalistą jednego z najpopularniejszych zespołów na świecie? Przez niego musiałyśmy tłuc się z jednego końca Los Angeles na drugi, jakby nie mógł poczekać na następną taksówkę, od których roiło się w tym mieście.

- Oj, Marie, przyznaj, że jest cholernie przystojny. - powiedziała Rosalie trafiając w mój czuły punkt. Owszem, ten facet był bezczelny i zbyt pewny siebie, ale spodobał mi się. Te usta... były niesamowite! Był wspaniale ubrany; obcisłe, czarne spodnie, świecąca, niebieska marynarka, starannie ułożone włosy. To było dość zaskakujące, nie tak wyobrażałam sobie rockmena.

- Ech, no był, ale co z tego? - przyznałam.

- Ha! Wiedziałam, że Ci się spodobał! Jakbyś go zobaczyła na scenie, jak on się rusza... o matulu. Aha! Właśnie, jak mogłam zapomnieć, za osiem dni idziemy na koncert Stonesów, wczoraj kupiłam bilety. Pójdziesz, co nie? - spytała z uśmiechem.

- Pójdę.