8. She's walking down the street, blind to every eye she meets.

    część pierwsza

   Ósmy dzień lipca, rok sześćdziesiąty piąty, innymi słowy - dzień ogromnej zmiany w moim życiu. Miałam zrezygnować ze swojego sielankowego życia w Empsom u boku rodziców i rozpocząć studia w Paryżu. Bałam się, że nie podołam, że polegnę, że najzwyczajniej w świecie nie dam sobie rady. Pocieszałam się tym, że przynajmniej będzie ze mną Rosalie.
Nasi rodzice zapewnili nam wspólne mieszkanie, podarowali sporą ilość pieniędzy, abyśmy nie musiały zaprzątać sobie głowy pracą. Takie rozwiązanie jak najbardziej mi się podobało. Nie chciałam zaczynać od zera, pracując jako kasjerka lub kelnerka. Chciałam zakończyć studia i zacząć godną pracę, taką, która sprawiałaby mi przyjemność i dostarczałaby mi wystarczająco dużo środków do życia. Stanie za ladą uważałam za zajęcie wyjątkowo haniebne.
     Spakowałam wszystkie swoje buty, płaszcze, książki oraz inne rzeczy już kilka dni wcześniej. Ciężko mi było opuszczać dom, w którym spędziłam cztery lata swojego życia, o rodzicach nawet nie wspominając...
Och, i jeszcze ten brak gosposi! Nie wyobrażałam sobie siebie przy garnkach lub z odkurzaczem. Nie przywykłam do takich rzeczy. W ciągu tych dwudziestu lat mojego życia nigdy nie ugotowałam sobie jajka, ani nie posprzątałam swojego pokoju, zawsze jakaś kobieta mnie wyręczała.
- Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Moja kochana córeczka wyjeżdża... - mama zaczęła płakać, a tata usilnie starał się ją pocieszyć.
- Mamo, przecież będziemy się pisać do siebie listy, odwiedzać się. - powtórzyłam pod raz setny w ciągu ostatniego tygodnia.
- Wiem, wiem, ale to i tak nie jest to samo. Trzymaj się, skarbie. Ucz się, maluj, mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa...
- Do zobaczenia. - powiedziałam i wsiadłam do samochodu, w którym czekała już Rosalie. Po chwili dołączył do nas mój tata, który miał odwieźć nas na lotnisko w Londynie.
       Przez całą drogę rozmawialiśmy, śmialiśmy się, żartowaliśmy. Dawno nie widziałam taty w takim nastroju. Zazwyczaj był raczej sztywny, że tak powiem, ale cóż się dziwić, przy Rosie każdy nabiera chęci do życia.
      Po kilku godzinach podróży znaleźliśmy się pod wielkim lotniskiem. Oddałyśmy bagaże, po czym nadszedł czas pożegnania z tatą.
- Marie, bądź rozsądna, zbieraj dobre stopnie, nie sprowadzaj do domu żadnych chłopców, spraw, abyśmy byli z Ciebie jeszcze bardziej dumni jesteśmy niż do tej pory. - przytuliłam o wiele wyższego ode mnie mężczyznę, obiecałam, że będę przykładać się do wszystkiego co robię i wraz z Rose udałyśmy się do odprawy.

* * *

     - Jak tu pięknie! - rozentuzjazmowała się blondynka, gdy tylko przekroczyłyśmy próg naszego nowego mieszkania. Również byłam zachwycona. Wnętrze prezentowało się wyjątkowo minimalistycznie, ale zarazem pięknie, przejrzyście. Tata wspominał, że mieszkanie ma niecałe dwieście metrów kwadratowych powierzchni. Z okien naszej wspaniałej kamieniczki roznosił się widok na szesnastą dzielnicę Paryża, Passy.
Na środku pomieszczenia mieścił się salon, w którym znajdowała się wielka, podłużna kanapa, drewniany stolik i dwa fotele, po lewej stronie była kuchnia, łazienka i sypialnia Rosie, a po prawej garderoba, druga łazienka i moja prześliczna sypialnia. Domyśliłam się, że rodzice zatrudnili architekta, jak zawsze.

     Nazajutrz udałyśmy się na długi spacer brzegiem Sekwany.
- Myślałam o tym, aby znaleźć jakąś pracę. Nie chcę ciągle brać pieniędzy od rodziców. - wyznała Rosie.
- Ja też nie chcę ich non stop wykorzystywać, ale przecież nie mamy jeszcze doświadczenia.
- Mogłybyśmy poszukać czegoś w jakimś klubie, może zatrudniłybyśmy się jako kelnerki? - zaproponowała.
- Chcesz chodzić z tacką i świecić tyłkiem przed jakimiś obleśnymi typami? Jeśli tego pragniesz to przecież możesz pracować, ja wolę najpierw skupić się na nauce. - odparłam stanowczo.
- Marie... nie obraź się, ale czasami mnie denerwujesz. Ja po prostu chcę udowodnić samej sobie, że jestem samodzielna. Wiem, że ty wolałabyś od razu zacząć pracę jako lekarz czy prawnik, ale tak się nie da. Masz dobre, rozpoznawalne nazwisko, ale nie masz szans na bycie kimś więcej bez wyższego wykształcenia, ja tak samo więc chcę zacząć od tego.
Westchnęłam pod nosem. Miałam dosyć tego tematu, poza tym nie chciałam kłócić się z przyjaciółką na samym początku naszej przygody w nowym kraju. Wolałam przyznać jej rację i zakończyć ten sporny temat.

* * * 

    Zwiedzanie Paryża było czymś czego potrzebowałam. Było to duże miasto, pełne ludzi, rozrywek, sklepów... Przerażała mnie jedynie wizja tego, że będę musiała nauczyć Rosalie biegłego posługiwania się językiem francuskim, ale przecież nie mogłam się nie zgodzić, doskonale pamiętałam to jak ćwiczyłyśmy język angielski już kilka dni po moim przyjeździe do Empsom. Miałam okazję, aby się odwdzięczyć.
- Kiedyś czytałam w gazecie o Sunset Strip, to podobno jedna z najgorszych dzielnic Los Angeles. Wszędzie aż roi się od prostytutek, dilerów, narkomanów, hippisów. - opowiadała zafascynowana Rosie.
Od kilku lat starałam się zrozumieć jej miłość do tego miasta. Palmy, plaża, piasek, co w tym nadzwyczajnego? Jeszcze ta cała paplanina o nizinie społecznej. To było odrażające. Dziewczyny, które oddawały się za pieniądze lub z nieodwzajemnionej miłości do gwiazdy rocka, która następnego ranka wyrzuci ją za drzwi. Te wszystkie subkultury... hippisi, którzy wzbudzali we mnie politowanie. Pieprzone dążenie do pokoju, do równego uprawnienia, do traktowania zwierząt na równi z ludźmi. Idioci...
- Rosie, ileż można? Od czterech lat zadręczasz mnie tymi opowieściami. Mam naprawę dosyć słuchania o tym mieście. Nie wiem dlaczego zgodziłam się, aby odwiedzić Kalifornię, myślę, że lepiej bawiłabyś się beze mnie...
- O nie! Na pewno nie! Nawet nie próbuj się teraz wykręcić! Może kogoś tam poznasz... - powiedziała blondynka, a ja rzuciłam jej pełne dezaprobaty spojrzenie, mimo że było to zaprzeczenie moich dotychczasowych myśli, które krążyły wokół tajemniczego mężczyzny. Od czasu czasu wyjazdu Jimmy'ego byłam bardzo osamotniona. Nie miałam do kogoś się przytulić, nie miałam z kim podziwiać zachodu słońca. Brakowało mi mężczyzny u boku. Poza tym miałam już prawie dwadzieścia lat, uważałam, że to odpowiedni czas na związek, mimo że nieco obawiałam się dzielenia czasu pomiędzy partnerem, a studiami, które jak wiadomo, były dla mnie rzeczą najważniejszą.
- Może... - westchnęłam. - Ale to na pewno nie będzie żaden Amerykanin, związek na odległość nie miałby sensu. Wolę czekać na miłość we Francji. - dodałam.
- Ale czy ja mówię o związku? Chodziło mi bardziej o taki przelotny romans... miałabyś co wspominać na stare lata.
- Zdążę jeszcze zaszaleć przed tymi starymi latami, bez obaw. - odparłam.

 część druga

03.03.1966.

     - Marie, chciałam przedstawić Ci mojego chłopaka! - z takimi słowami Rosalie wpadła do mieszkania. Przeraziłam się na samą myśl o tym kogo moja przyjaciółka ze sobą przyprowadziła. Spodziewałam się zbuntowanego, długowłosego mężczyzny przyodzianego w skórzane ubrania, jednak widok jaki zastałam po przekroczeniu salonu zmiótł mnie z nóg. Przede mną stał wysoki, szczupły blondyn, z zaczesanymi do tyłu włosami. Na nosie miał wielkie, okrągłe okulary. Na jego zgrabnym ciele spoczywał szary garnitur, a pod nim śnieżnobiała koszula i czarny krawat. W dłoni trzymał małą walizkę. - To jest Steven Weiss. Stev, przedstawiam Ci moją najdroższą przyjaciółkę. Maria Moretti. - przedstawiła mnie Rosalie kładąc nacisk na moje imię. Zostało ono zmienione. Doszłam do wniosku, że nieco dziwnie brzmi francuskie imię obok włoskiego nazwiska więc przy wyrabianiu dowodu osobistego zmieniłam jedną literkę i tak oto zostałam Marią. Blondynka od samego początku twierdziła, że nie powinnam tego robić, bo jest to oznaką braku szacunku do rodziców, ja jednak nie widziałam w tym niczego złego.

- Witam. Rosie wiele mi o Tobie opowiadała. - powiedział Steven i uścisnął moją dłoń.

- Doprawdy? - spytałam.

Zastanawiało mnie to dlaczego do tamtej pory nie wiedziałam o tym, że istnieje ktoś taki jak Steven Weiss. Sądziłam, że Rosie mówi mi o wszystkim, a zataiła tak ważną informację.

- Tak, podobno planujesz otwarcie galerii sztuki. Mój ojciec ma firmę ochroniarską, jakby coś to służymy pomocą. - odparł i posłał mi uśmiech.

Przeszliśmy do salonu i usiedliśmy naprzeciwko siebie, ja na fotelu, a Państwo Zakochani na kanapie.

- Mogę wiedzieć ile masz lat? - spytałam. Steven wyglądał na starszego od nas. Dużo starszego.

- Skończone dwadzieścia dziewięć. - odpowiedział, a ja spojrzałam z niedowierzaniem na Rosalie. Osiem lat różnicy?!

- Podejrzewam, że pracujesz...? - przez moment czułam się jak matka, który robi wywiad nowemu partnerowi swojej jedynej córki.

- Tak, ukończyłem medycynę na Oxfordzie, jestem pediatrą. Swoją drogą to poszukuję asystentki. Myślałem, że sam to wszystko poukładam, ale brakuje mi czasu. Wiesz, pacjenci i te wszystkie inne. Proponowałem tę pracę Rosie, ale woli pracować jako sprzedawca, no cóż. - westchnął i spojrzał na swoją ukochaną. Po chwilowym zastanowieniu stwierdziłam, że jego propozycja wcale nie jest najgorsza. Niby nie chciałam pracować, ale jednocześnie nie miałam zamiaru ciągle oskubywać rodziców z pieniędzy. Najwyższy czas na usamodzielnienie się.

- Właściwie to myślę, że to dobry pomysł, dziękuję za ofertę. Tylko musisz wiedzieć, że nie mam żadnego doświadczenia jeśli chodzi o pracę...

- Nic nie szkodzi. To przecież nic trudnego. Jedynie odbieranie telefonów, zapisywanie wszystkiego w kalendarzu. Dasz sobie radę. Czyli jesteśmy umówieni, hm? - zaśmiał się.

- Tak. Kiedy mogłabym zacząć?

- Właściwie to już od poniedziałku. - odparł. Uśmiechnęłam się. Byłam zadowolona z tak niespodziewanego obrotu sprawy. Kto by pomyślał, że znalezienie pracy jest tak prostym zadaniem...

* * *

    - Rosalie, możesz mi powiedzieć, dlaczego nie miałam pojęcia o tym, że kogoś poznałaś? - zapytałam zaraz po tym jak Steven opuścił nasz dom.

- Oj no, Marie, wiesz... zaraz zaczęłabyś mi prawić morały o tym, że on jest dla mnie za stary. Teraz przynajmniej wiesz, że to porządny facet. Ma pracę, uwielbia dzieci, skończył dobre studia i zaproponował Ci pracę! O, właśnie, nie sądziłam, że się zgodzisz...

- Ta... no, nieważne, pójdę opróżnić skrzynkę. - powiedziałam, aby uniknąć tematu mojej nagłej zmiany nastawienia w sprawie pracy.

Wyciągnęłam mały kluczyć z szafki w kuchni i zeszłam na dół. Otworzyłam metalową skrzynkę na listy z numerem 8, w której było pięć ulotek i jeden list. Od rodziców. Szybko pobiegłam do mieszkania i otworzyłam kopertę.

Kochana córko,
piszę do Ciebie w tajemnicy przed tatą, który za wszelką cenę nie chciał przekazywać Ci tej informacji, twierdził, że masz wystarczająco dużo kłopotów związanych z uczelnią.. Uważam, że powinnaś wiedzieć, poza tym potrzebuję jakiegoś wsparcia w tej sytuacji. Jestem taka rozbita...
Za trzy tygodnie Antonio wyjeżdża w Himalaje, znowu. Tym razem chce zdobyć Koronę Ziemi, Mount Everest. Jestem bezradna, nie mogę go powstrzymać. Nie chcę po raz kolejny przez to przechodzić. Strach jaki mi towarzyszy jest nie do opisania.
Gdy wróci... jeśli wróci, planujemy wrócić do Włoch. Bez Ciebie jest tutaj tak pusto. W Rzymie będzie więcej osób, więcej wszystkiego, może tęsknota za Tobą nieco złagodnieje.
Trzymaj się. Pozdrawiam, mama.

Czytałam ten list w łzami w oczach. Nie sądziłam, że tata jest zdolny do tego, aby tak potraktować mamę. Przecież ona zwariuje. Zostanie sama. Jak on może?! Co jeśli zginie? Podsunęłam kartkę pod dłonie Rosie. Czytała jej zawartość i co kilka sekund kręciła głową z niedowierzaniem. 

- O kurwa... znowu?! Przecież Twoja mama się wykończy. Zostanie tam całkiem sama. Na kilka miesięcy! - skomentowała z oburzeniem.

- Wiem, ale i tak niczego nie zrobię. Mogę ją co najwyżej odwiedzić.

* * * 

    - Po prostu nie wierzę! Kto by pomyślał, że Ty i Tom... - westchnęła Rose.

Sama w to nie wierzyłam. Za godzinę miał przyjść po mnie nasz znajomy z uczelni. Przystojny, wysoki chłopak z nieziemskim talentem plastycznym. Od dłuższego czasu posyłał mi sygnały mówiące o tym, że oczekuje ode mnie czegoś więcej, że układ koleżeński to dla niego za mało, ja tymczasem nie wiedziałam czy coś do niego czuję. Imponował mi swoją inteligencją, talentem, ale nie wiedziałam czy jest osobą, z którą chciałabym się związać.

Rozczesałam swoje ciemnobrązowe włosy, które zdążyły przejść kolejną koloryzację i włożyłam pamiętny naszyjnik z pereł na szyję.

- Prześlicznie wyglądasz. Tylko obowiązkowo włóż szpilki, bo będziesz wyglądać przy nim jak krasnoludek. - powiedziała Rosie. Uśmiechnęłam się pod nosem i założyłam czarne, świecące buty na wysokim obcasie.

Niemalże w tej samej chwili ktoś zapukał do drzwi. Tym kimś był oczywiście Thomas. Wyglądał wspaniale.

Przytuliliśmy się na powitanie, po czym wyszliśmy na zewnątrz.

- Spacer czy restauracja? - spytał brunet.

- Może najpierw spacer... - odpowiedziałam.

- Oczywiście. Masz jakieś plany na lato?

- Tak, wyjeżdżamy z Rosalie do Los Angeles. - powiedziałam niechętnie. - Nie pytaj, nadal nie wierzę, że dałam się namówić.

- Mieszkałem tam przez rok. Nie rozumiem obsesji ludzi na punkcie tego miasta. To nic specjalnego. Po zapoznaniu się ze wszystkimi miejscami robi się nudne. Jak każde miejsce. - uśmiechnęłam się. W końcu spotkałam osobę, która jest normalna. - Ach, z resztą, nieważne. - dodał. - Zdradzisz mi coś o sobie? Coś czego jeszcze nie wiem.

- Wszystko o mnie wiesz. - odparłam z uśmiechem.

- Hm, nie wiem dlaczego ciągle jesteś taka ponura. Poważna. Rzadko kiedy widzę Cię uśmiechniętą, mimo że spędzamy ze sobą pół dnia na uczelni.

- Nie jestem ponura, po prostu nie lubię się śmiać bez powodu. Denerwują mnie ludzie, którzy chodzą z uśmiechem na twarzy przez cały dzień.  - odpowiedziałam.

- Masz za mało endorfin. - rzucił wesoło. - Jakbyś sobie kogoś znalazła to też byś się tak zachowywała. Chodziłabyś roześmiana, cała w skowronkach przez cały dzień i prawdopodobnie doprowadzałabyś samą siebie do szału.

- Czy ja wiem... najpierw musiałby znaleźć się ktoś kto zechciałby związać się z taką osobą jak ja.

- Uwierz mi, że jest wiele takich osób. Przyciągasz ludzi jak magnes, serio. Rozwiewasz taką aurę tajemniczości wokół siebie. Poza tym jesteś chyba najładniejszą i najmądrzejszą dziewczyną w naszej grupie. - powiedział i spojrzał na mnie kątem oka.

Często słyszałam komplementy ze strony mężczyzn. Czułam się z tym nieco dziwnie. Nie uważałam się za jakąś szczególną piękność, ale kwestię urody starałam się odkładać na dalszy plan, była ona najmniej ważną rzeczą w moim życiu, poza tym jaki sens miałoby ciągłe użalanie się nad swoim wyglądem, którego i tak żadna siła nie zmieni?

- Tom... nie przesadzaj. Chociaż, w sumie to mnie zaciekawiłeś. Mógłbyś mi zdradzić imię chociaż jednej z tych osób? - spytałam uśmiechając się niewinnie. No cóż, ciekawość - cecha ludzka.

Brunet zawahał się z odpowiedzią, a ja połączyłam ze sobą wszystkie fakty i karciłam się w myślach za swoją głupotę. Byłam pewna, że mój towarzysz potraktuje to pytanie jako zachętę do następnego kroku w naszych relacjach.

- Mario, bo ja długo o tym myślałem. O nas. - zaczął, a ja czułam jak robię się cała czerwona ze stresu. - Podobasz mi się, nawet bardzo. Znamy się dość długo. Pomyślałem, że może moglibyśmy... no wiesz... być parą. - dokończył i stanął w miejscu. Zrobiłam to samo, stanęliśmy naprzeciwko siebie i spojrzeliśmy sobie głęboko w oczy.

Lustrowałam wzrokiem jego twarz, ciemne oczy, gęste rzęsy i nie wiedziałam co mam robić. Miałam mętlik w głowie. Jeden tajemniczy głosik podpowiadał mi, że również czuję coś więcej do Toma, a drugi, że to nie czas, że mam pracę, naukę, matkę, którą muszę wspierać.

Mój umysł rozpętał szaleńczą wojnę z sercem, czułam jak wszystkie emocje i wspomnienia się we mnie kumulują, aż w końcu podjęłam decyzję.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

Rozdział wyszedł nieco dłuższy niż poprzedni, ale to dlatego, że połączyłam ze sobą 8 i 9, ponieważ nie chciałam, aby znowu było tak krótko, przez co znowu jest taki okrutny przeskok w czasie. Później akcja będzie toczyła się o wiele wolniej. :)