13. It's amazing what women in love will do.

    - Jim, co to ma być?! - krzyknęłam i spojrzałam na skulonego, malutkiego szczeniaka leżącego na dywanie.

- Myślałem, że Ci się spodoba, znalazłem go na ulicy i pomyślałem, że go przygarnę. - uśmiechnął się do mnie w ten swój czarujący sposób i podszedł, aby mnie przytulić. - Ja jestem Jimem Morrisonem, Ty jesteś panią Morrison, a to jest nasz Morrison Junior.

- Wieczorem nie chcę go tu widzieć. - odparłam i wyszłam na balkon.

- No ale dlaczego?! Przecież będę się nim zajmował. - usłyszałam w oddali, a już po chwili dłonie bruneta obejmowały mnie w talii.

- Nawet sobą nie potrafisz się zająć. - strzepnęłam jego ręce i usiadłam na fotelu w duchu modląc się o to, aby jak najszybciej pozbyć się tego kundla z mieszkania.

- W takim razie co mam teraz z nim zrobić? Przecież nie wyrzucę go znowu na ulicę. - wymamrotał i usiadł obok mnie.

- To zanieś go do Ray'a. - zaproponowałam.

Jim stwierdził, że to doskonały pomysł i już po chwili zniknął. Mogłam rozkoszować się spokojem i ciszą, co w ostatnim czasie zdarzało się niesamowicie rzadko.

Rosalie wyjechała na lato do Paryża, aby odwiedzić Stevena, Tom był w Visconsin u rodziców, a ja zostałam sama z moim Panem Charyzmy, który zaczął mieć obsesję na punkcie naszej przyszłości. Szukał dla nas mieszkania, chciał mi się oświadczyć, na szczęście zemdlał, a gdy się obudził niczego nie pamiętał...

* * *

27.06.1969. 

    Niecierpliwie czekałam na Ray'a, który spóźniał się już kwadrans i zdrapywałam czerwony lakier z paznokci. Koniecznie chciał ze mną o czymś porozmawiać. Domyślałam się, że chodzi o Jim'a, nie utrzymywałam żadnych kontaktów z jego kolegami z zespołu więc o co innego mogłoby chodzić?

Po kolejnym kwadransie i kolejnej czarnej kawie w kawiarence zjawił się długo wyczekiwany mężczyzna. Usiadł naprzeciwko mnie i zaczął przepraszać za spóźnienie. Zaspał...

- Chodzi o Jim'a. - wiedziałam. - Już sam nie wiem co mam robić. Staję na głowie, żebyśmy w końcu wydali płytę, załatwiam koncerty, a ten kretyn ma nas gdzieś i albo przychodzi pijany, albo nie pojawia się wcale.

- I ja mam na niego jakoś wpłynąć, tak? - spytałam sarkastycznie. - Wybacz, ale nie mam zamiaru go pouczać, on i tak będzie robił to co chce. Jeśli wspomnę cokolwiek o tym, aby wziął się za siebie to nasz związek zapewne tego nie przetrwa, już i tak non stop się kłócimy, nie chcę pogarszać sytuacji, wiedząc, że i tak niczego nie wskóram.

- No dobrze, rozumiem... a nie myślałaś może o tym, aby wysłać go na odwyk? Ten alkoholizm go w końcu wykończy.

- Nie zgodzi się. - odpowiedziałam, chociaż głównie chodziło mi o to, że nie chcę go zostawić samego, a może to ja nie chciałam zostawać sama... wariowałam za każdym razem, gdy nie było go w pobliżu. Zastanawiałam się co robi, z kim przebywa. Martwiłam się o to czy w ogóle żyje.

- Ech, byłbym wdzięczny, gdybyś jednak zmieniła zdanie i z nim o tym porozmawiała, a teraz przepraszam, ale muszę lecieć. Trzymaj się.

* * *

 

      Po kolejnej burzy wzeszło słońce. Po miło spędzonej nocy nadszedł czas na jeszcze milsze popołudnie. Wybraliśmy się na obiad, później przez dwie godziny spacerowaliśmy po    Beverly Hills, a na sam koniec nadszedł czas na zakupy. To był jeden z najwspanialszych dni spędzonych z Jimem. Był taki sympatyczny, ciągle żartował, śmiał się...

- Właściwie to co sądzisz o naszej muzyce? Nigdy o to nie pytałem... podoba Ci się?

- Trochę... - mruknęłam bez przekonania. - Marnujesz się tam. Mógłbyś pisać mnóstwo pięknych wierszy, a tracisz czas na koncertowanie i nagrywanie w studio.

Roześmiał się.

- Nie mógłbym ich zostawić, poza tym mamy podpisany kontrakt, nie możemy go zerwać.

- Możecie, kiedyś mówiłeś, że możesz wszystko. Jesteś poetą, a nie wokalistą, powinieneś robić to co wychodzi Ci najlepiej, czyli pisać. Wiersze. Nie piosenki.
     Od jakiegoś czasu usilnie próbowałam oderwać Jim'a od zespołu. Myślałam, że zerwanie kontaktów z pozostałymi członkami The Doors, byłoby czymś co pomogłoby mojego ukochanemu. Koncerty go wykańczały. Miał dopiero dwadzieścia sześć lat, a wyglądał na czterdzieści. Długa broda, odrobina siwych włosów, inna postura i te same niebieskie, wrażliwe oczy, na których wymalowany był ból przenikający mnie do głębi.

Jim był innym człowiekiem. Podczas trzech lat naszej znajomości zmienił się nie do poznania, ale wydarzenia mające miejsce w pierwszym kwartale 1969 roku były niczym w porównaniu z tym co przyszło później.

Trzeciego lipca odszedł niejaki Brian Jones, co niewyobrażalnie wstrząsnęło Jimem. Zniknął na dwa tygodnie, podczas, których dostawałam szału. Dzwoniłam do wszystkich jego znajomych, którzy zazwyczaj nie odbierali telefonu, tłukłam naczynia, krzyczałam do samej siebie, a zazdrość i niepokój rozrywały mnie na strzępki.

Ray po raz kolejny poprosił mnie o spotkanie, które jednak różniło się od poprzedniego. Zaczął się na mnie wydzierać, mówiąc, że mam przestać nalegać na to, aby Jim opuścił The Doors. Ja jednak nie miałam takiego zamiaru. Modliłam się o to, aby wrócił, aby zgodził się na wyjazd z pieprzonego Los Angeles.

    Dwudziestego lipca Jim zjawił się w moim mieszkaniu, próbując wynagrodzić mi swoje zniknięcie prezentem w postaci karty kredytowej. Gdy wyrzuciłam ją do kosza na śmieci, mówiąc, że jest palantem, zaczął błagać mnie na kolanach o przebaczenie, tym razem nie uległam. Wiedziałam, że nic mu się nie stało podczas jego ucieczki, byłam pewna, że pójdzie do studia, aby spędzić tam noc, także nie musiałam się o nic obawiać. W przypływie frustracji wyrzuciłam jego ubrania i książki przez okno mówiąc, że nie chcę go więcej widzieć, co oczywiście mijało się z prawdą. Wszystkie słowa, którymi obdarowałam go tamtego pamiętnego dnia były zwykłym impulsem.

    Następnego ranka Jim stał pod oknami i prosił o to, abym go wpuściła. Po dwóch godzinach słuchania jego wrzasków otworzyłam drzwi. Uklęknął i zapytał czy będę jego żoną, wcześniej ofiarując mi srebrny pierścionek z kilkoma diamentami, który bardziej przypominał obrączkę. Po raz kolejny mu przebaczyłam... i zgodziłam się. Co miałam zrobić?

* * *

12.08.1969.

    Rosalie wróciła z Paryża w fantastycznym humorze. Była taka szczęśliwa... ja natomiast wiodłam spokojne życie jako pani Morrison, u boku mojego narzeczonego, który zachowywał się, o dziwo, całkiem normalnie. Problemy jakby odeszły w dal, a wyskoki, które miały miejsce kilka miesięcy temu przeszły do historii. Byliśmy normalną, kochającą się parą. Rosie bujała w obłokach rozmyślając głównie o tym, że za rok skończymy studia, rozpoczynając tym samym kolejny etap w naszym życiu. Jej plany skupiały się  głównie na Stevenie, który chciał założyć z nią rodzinę. 

- O mój Boże! Oświadczył Ci się?! - krzyknęła podekscytowana, gdy pokazałam jej pierścionek zaręczynowy. - Kiedy ślub? - no tak, typowe pytanie.

- Nie chcę ślubu. - odparłam.

- Co?! Dlaczego?

- Nie wiem, po prostu. Podoba mi się nasze obecne położenie, ślub to zbędne formalności.

- No wiesz co... - westchnęła. - Nie chciałabyś ubrać się w jakąś piękną, białą suknię, później pojechać ze swoim MĘŻEM w podróż poślubną w jakieś ładne miejsce...?

- Nie. Z resztą to Jimowi też nie uśmiecha się wizja małżeństwa. To, że jesteśmy zaręczeni nam wystarcza, naprawdę.

Odrzucała mnie myśl o tej okropnej ceremonii. Wszystko było takie naciągane. Sztuczne uśmiechy, płaczące matki, zazdrośni ojcowie, którzy muszą oddać swoją ukochaną córeczkę jakiemuś facetowi, a do tego wszystkiego biała, niewygodna suknia do samej ziemi, tona lakieru we włosach i kilogramy makijażu na twarzy. Odrażające.