14. Meeting after all these years.

      Nadszedł kolejny rok akademicki. Wyglądałam jak zombie. Spędzałam noce na przyswajaniu materiału, ponieważ w ciągu dnia najzwyczajniej w świecie nie miałam czasu. Mogłam jedynie pomarzyć o chwili relaksu, przy książce, herbacie i muzyce Chopina.

Mój związek z Jimem cechowała okrutna burzliwość. Brunet zamieszkał ze mną i z Rosie, chociaż większość czasu i tak spędzał z kolegami w okolicznych barach lub na koncertach, podczas których nie rzadko wzbudzał kontrowersje. Gdy wracał pijany zazwyczaj kończyło się to kłótnią. Były takie chwile, podczas których traktowaliśmy się jak najwięksi wrogowie. Wyzywaliśmy się od najgorszych, niejednokrotnie nie wytrzymywałam i rzucałam się na niego z pięściami.

Ciągle namawiałam go na to, aby porzucił zespół i zapomniał o swoich pieprzonych kolegach z pieprzonego The Doors. Występowanie na scenie nie było tym, co kochał. Jim uwielbiał pisać, tworzyć różne wiersze, to była jego prawdziwa pasja. Z drugiej strony marzył o sławie, chciał, aby ludzie na ulicach go rozpoznawali, aby podbiegali do niego ze słowami  typu "O Boże, Jim Morrison! Uwielbiam Cię!". Potrafił nie odzywać się do nikogo przez kilka dni, tylko dlatego, że nikt nie rozpoznał go w restauracji czy klubie.

Mimo wszystko go kochałam. Chciałam, żeby zawsze był blisko mnie, czułam się wtedy bezpiecznie, nie musiałam się martwić o to, gdzie jest, co robi, czy żyje... Mogłam spokojnie pójść spać, a następnego ranka obudzić się obok mojego ukochanego.

    Dwudziestego grudnia obchodziłam swoje dwudzieste czwarte urodziny. Na tę okazję Jim sprezentował mi futro z norek. Doskonale wiedział o tym, że mam do nich słabość. Spędziliśmy uroczy dzień i uroczą noc w hotelu na obrzeżach Los Angeles słuchając winyli z nagraniami Franka Sinatry i Elvisa Presleya.

Po naszym powrocie The Doors udało się w krótką trasę koncertową, a ja miałam czas na naukę i na spotkanie z Tomem, z którym nie rozmawiałam od kilku miesięcy. Na uczelni zamienialiśmy ze sobą maksymalnie kilka zdań więc ucieszyłam się, gdy zaproponował mi spotkanie w przytulnej kawiarence.

- Właściwie to co słychać u Rosalie? - spytał, gdy złożyliśmy skromne zamówienie na dwie herbaty z cytryną.

- Wszystko u niej w porządku. Po studiach chce wrócić do Paryża. Zamieszka ze Stevenem.

- Czyli się rozejdziecie? Zawsze byłyście takie nierozłączne... - uśmiechnął się.

- Taa... również chciałabym tam wrócić. Tylko najpierw muszę namówić Jima na przeprowadzkę, nie potrafię go oderwać od zespołu. Myślę, że taki odpoczynek byłby dla niego czymś w rodzaju terapii. Odpocząłby od sławy, od koncertów...

- Wiesz co... jeśli mam być szczery to nie spodziewałem się tego, że zwiążesz się z kimś takim. Jesteś porządną, elegancką, inteligentną dziewczyną, a żyjesz z alkoholikiem, z którym i tak nie potrafisz dojść do porozumienia.

Spojrzałam na Toma z pogardą, odsunęłam krzesło, wstałam i po prostu wyszłam. Miałam serdecznie dosyć tego, że każdy widział w Jimie tylko alkoholika. On był wspaniałym człowiekiem, po prostu się zagubił.

- Maria, poczekaj, proszę! - krzyknął za mną Tom, a po chwili stanął naprzeciwko mnie i złapał mnie za ramiona nie pozwalając mi na najmniejszy ruch. Emocje, nad którymi od pewnego czasu nie potrafiłam panować niespodziewanie się we mnie skumulowały. Musiałam dać upust swojej furii i frustracji.

- Dlaczego nikt nie potrafi zrozumieć tego, że go kocham?! Dlaczego widzisz w nim tylko przegraną gwiazdę rocka?! Nie znasz go! Nie wiesz jaki jest. To cudowny mężczyzna. - krzyczałam, a ludzie na ulicy kręcili głowami z dezaprobatą wpatrując się we mnie jak w wariatkę.

- Przepraszam. Nie chciałem Cię zdenerwować, ale przemyśl moje słowa, proszę.

Pospiesznie pożegnałam się z Thomasem. Straciłam ochotę na rozmowę z kimkolwiek. Wróciłam do domu i zatonęłam w materiale z wykładów...

* * *

20.01.1970.

    Trasa koncertowa dobiegła końca, a ja ponownie mogłam rozkoszować się obecnością Jim'a tuż obok mnie. Siedzieliśmy w ogródku, piliśmy herbatę i słuchaliśmy siebie nawzajem. Ja opowiadałam brunetowi o tym co dzieje się na uczelni, a on zdawał mi relację z tego co działo się na koncertach.

- Aha! Zapomniałem! Mam coś dla Ciebie... - powiedział, po czym podniósł się z krzesła i popędził do środka. Po chwili wrócił z dużym, czerwonym pudełeczkiem w dłoni. Uklęknął przede mną i powoli zaczął je otwierać. W środku znajdował się naszyjnik z mnóstwem mieniących się diamentów. Byłam zachwycona.

    Stanęłam przed lustrem w sypialni, a Jim zawiesił mi mój nowy nabytek na szyi. Pięknie w nim wyglądałam. Przytuliłam się do Jim'a i pocałowałam jego gorące usta... 

    Wieczorem wybraliśmy się na spacer. Los Angeles o tej porze tętniło życiem. Wszyscy młodzi artyści, którzy przybyli do Kalifornii w poszukiwaniu sławy zaczęli zbierać się w okolicznych klubach i na najgorszych dzielnicach, takich jak popularne Sunset Strip. Odrzucało mnie to miejsce, omijałam je szerokim łukiem.

    Usiedliśmy na ławce w parku. Jedynym źródłem światła był Księżyc, Jim wyglądał bajecznie. Jak Anioł.

- Mam szczęście, że Cię poznałem. - powiedział i objął mnie ramieniem. - Jesteś taka piękna... - wyszeptał...

* * * 

    - Marie! Nie uwierzysz co dzisiaj odkryłam! - krzyknęła Rosie i wpadła do mojej sypialni, potykając się o dywan. Szybko jednak się podniosła i usiadła obok mnie na łóżku. Przymknęłam książkę i czekałam na to co ma mi do przekazania.

- Byłam dzisiaj w sklepie muzycznym i znalazłam to. - wyciągnęła z papierowej torby płytę i zaczęła się we mnie wpatrywać. - Spójrz... - wskazała na lewy dolny róg. - Jimmy Page! - niemal krzyknęła.

- Co z nim? - spytałam zdezorientowana. Nie wiedziałam o co jej chodzi.

- Jak to co?! Jimmy jest gitarzystą Led Zeppelin! A Ty ciągle w niego wątpiłaś... - westchnęła.

- Nie znam żadnego Jimmy'ego, kto to jest?

- Zapomniałaś o nim?! Przecież się przyjaźniliście, gdy mieszkałyśmy w Empsom.

- O Boże. - wymamrotałam i zakryłam usta dłonią. Byłam oszołomiona.

Ostatni raz widziałam Jimmy'ego sześć lat wstecz. Z upływem czasu całkowicie wymazałam go z pamięci.

Zaczęłam przypominać  sobie wszystkie chwile, które z nim spędziłam; nasze dziecinne sprzeczki, spacery po naszym miasteczku, dzień naszego poznania, gdy kosił trawę w ogródku. Poczułam ukłucie w sercu. Zapragnęłam spotkania z nim.

    Minęły dwa tygodnie, podczas, których robiłam wszystko, aby zdobyć adres lub numer telefonu Jimmy'ego. Jim próbował mi pomóc, rozmawiał ze swoimi znajomymi, z osobami z branży muzycznej, aż w końcu zdobył numer do mojego dawnego przyjaciela. Nie był zadowolony z tego, że chcę spotkać się z innym mężczyzną, ale cóż mógł zrobić... zawsze spełniał wszystkie moje zachcianki.

Rozmowa telefoniczna minęła dość dziwnie. Jimmy na początku nie miał pojęcia kim jest Maria Moretti, dopiero po kilku minutach mnie skojarzył. Rozmawialiśmy niecały kwadrans. Umówiliśmy się w Urth Caffe w West Hollywood.

    Od samego rana byłam jednocześnie przerażona i podekscytowana. Spędziłam trzy godziny w łazience chcąc jak najlepiej wyglądać. Musiałam przecież zrobić dobre wrażenie. Włożyłam czarną dopasowaną sukienkę, błyszczące szpilki w tym samym kolorze, włosy jak zwykle ułożyłam w eleganckie loki. Przed samym wyjściem zarzuciłam na ramię czerwoną torebkę o odcieniu lakieru do paznokci. 

   

    Podjechałam taksówką pod samą restaurację, rzuciłam kierowcy kilka banknotów i w ślimaczym tempie zaczęłam pokonywać drogę do dwuskrzydłowych, szklanych drzwi. Poprawiłam włosy i weszłam do środka. Przy oknie siedział Jimmy.

Uśmiechnęłam się i zaczęłam iść w jego stronę. Czułam, że płonę żywym ogniem. Stres i przerażenie osiągnęły poziom zenitu.

- Cześć, Marie. - uśmiechnął się, po czym padliśmy sobie w ramiona.
  Usiedliśmy naprzeciwko siebie. Zaczęłam wpatrywać się w mojego towarzysza. Miał strasznie długie włosy, dłuższe niż Jim. Był naprawdę przystojny. Zmężniał.

- Wiesz... tęskniłem za Tobą. W dziewięćdziesiątym ósmym chciałem Cię odnaleźć, zatrudniłem detektywa, ale niczego nie zdziałał. Później widziałem Twoje zdjęcie w gazecie, ale byłaś podpisana jako Maria Morrison więc stwierdziłem, że to po prostu ktoś bardzo podobny do Ciebie i dałem sobie spokój, ale jak widać wcale nie miałem przewidzeń. Naprawdę jesteś z TYM Jimem Morrisonem?

- Naprawdę. - uśmiechnęłam się.

- I nie zaprosiłaś mnie na ślub? Swojego przyjaciela? - spytał, próbując się nie śmiać, ale marnie mu wychodziło.

- Nie jesteśmy małżeństwem. Gazety zawsze wszystko koloryzują... - westchnęłam. - A z reszta to nieważne. Nie rozmawiajmy już o mnie, opowiedz mi coś o sobie. Co robiłeś przez te wszystkie lata?

- Dość sporo się działo. Przez jakiś czas byłem muzykiem sesyjnym, grałem też w The Yardbirds, później chciałem założyć coś swojego. Poznałem Roberta i dwóch Johnów, po niedługim czasie udało nam się wybić i tak oto narodził się gitarzysta sławnego zespołu Led Zeppelin - Jimmy Page. - powiedział z dumą.

- Nieprawdopodobne... nawet nie wiesz jak mnie rozśmieszałeś, gdy opowiadałeś mi o swoich planach. To wydawało mi się takie absurdalne. Wtedy większość chłopców marzyła o karierze gwiazdy rocka, nie sądziłam, że akurat Tobie może się udać.

- Taa, pamiętam, ale Ty potrafiłaś być chamska! Przez Ciebie ciągle wątpiłem w swoje umiejętności.

- Och, nie przesadzaj,  nawet bez wsparcia z mojej strony sobie poradziłeś. 

- No... a właściwie to co teraz robisz? Pracujesz?

- Za kilka miesięcy kończę studia, chciałabym wyjechać do Paryża i otworzyć w nim galerię sztuki, ale nie wiem co z tego wyjdzie...

  

  Spędziłam z Jimmy'm resztę dnia. Brakowało mi tych beztroskich rozmów, wspominania. Na nowo zakochałam się w oczach James'a. Były pełne życia, szczęśliwe, rozczulające.

Wróciłam do domu po północy, Rosalie była tego dnia na imprezie ze swoimi znajomymi. Gdy tylko zamknęłam drzwi wejściowe z salonu wyłonił się Jim.

- Dlaczego to trwało tak długo? - zapytał i oparł się o ścianę.

- Nie widzieliśmy się sześć lat... - westchnęłam i usiadłam na fotelu w salonie, czekając na to co ma mi do powiedzenia mój ukochany. Wiedziałam, że za chwilę zacznie mieć pretensje i jeśli nie zdołam pohamować emocji to dojdzie do kolejnej awantury, której za wszelką cenę chciałam uniknąć. Stosunki między nami były bajeczne od kilku miesięcy, nie chciałam tego niszczyć.

- Nie powinnaś wracać do domu w nocy, coś Ci się może stać. Mogłaś mi powiedzieć dokąd idziecie to bym po Ciebie podjechał. Musiałem się o Ciebie zamartwiać...

- Dobrze, następnym razem wrócę do domu przed dziewiętnastą, pasuje?

- Tak.

Ciężko westchnęłam i poszłam do łazienki, aby wziąć prysznic. Gdy wyszłam Jim'a już nie było.