4. Did I see what I wanted, what wasn't true?

     Minęły dokładnie trzy tygodnie. Ponad dwadzieścia dni. Wszystko układałoby się wprost idealnie, gdyby nie jedna wyjątkowo złośliwa osoba - Camille. Dziewczyna, która zaburzała moją życiową harmonię. Nienawidziła mnie i pokazywała mi to za każdym razem, gdy tylko nadarzyła się okazja. O co jej chodziło? Nie mam pojęcia.

    A co u moich rodziców? Wiele nowości. Gdy tylko rozniosła się wieść o tym, że boski Antonio Moretti powrócił z nowym interesem, do Empsom zaczęło zjeżdżać się mnóstwo osób, które wręcz błagały go o to, by wyciągnął ich bliskich z więzienia. Mama natomiast pracowała w swojej małej klinice u boku asystentki Katrin i nie miała żadnych powodów do narzekań.

     Moja znajomość języka angielskiego została dopracowana niemal do perfekcji, a wszystko za sprawą Rosalie. To naprawdę wspaniała dziewczyna. Pomocna, towarzyska. Nigdy nie nudziłam się w jej towarzystwie, chociaż czasami czułam się trochę dziwnie, ona była taka radosna, żywa, szalona, zwariowana, a ja byłam nieco nudna. Niektórym moje życie wydawało się zbyt ułożone i zbyt monotonne. Do tych osób zaliczał się Jimmy. Ten chłopak był taki irytujący... zdążyliśmy się zapoznać, spędzić ze sobą więcej czasu. Udało mi się go poznać. On był okropny! Naprawdę. Pierwsze wrażenie było nadzwyczaj omylne. Czasami czułam, że w jego towarzystwie zaczynam wewnętrznie płonąć. Jego żarty, głos, uśmiech, wypowiadane słowa strasznie działały mi na nerwy. Najgorsze w tym wszystkim było to, że ten człowiek nie chciał dać mi spokoju. Za każdym razem, gdy szłam z Kayą na spacer i niespodziewanie go spotykałyśmy musiałam wysłuchiwać jego powitań w stylu "Cześć, Mary, co słychać?", "O, Marie, a co Ty tu  robisz? Nie boisz się wędrować tutaj o tej godzinie?", "A kogo moje oczy widzą, nasza wspaniała Mary!". Miałam go serdecznie dosyć. Mimo to druga jakaś część mnie mówiła, że w głębi serca lubię jego towarzystwo, a jego nachalność w pewnym sensie mi się podoba. Przestawałam rozumieć samą siebie. Może jednak pozostaniemy przy wersji pierwszej, czyli takiej, że za nim nie przepadam, tak będzie lepiej. Są ważniejsze sprawy niż pan Page, między innymi początek roku szkolnego.

Niektórzy mawiają, że pierwsze wrażenie jest najważniejsze. Od zawsze brzydzili mnie wszelcy abnegaci, nie mogłam pozwolić na to, aby ktoś uznał mnie za jedną z nich.

    Odziana w czarną spódniczkę, koszulę i marynarkę maszerowałam obok Rosie, która opowiadała mi o swoim zamiłowaniu do niejakiego Johna Lennona.

- Kiedyś musimy wybrać się na jakiś koncert! Nie chciałaś kiedyś uciec z domu... zaszaleć... poznać zwariowanych ludzi? Zaznać odrobiny życia? - spytała rozentuzjazmowana blondynka.

Roześmiałam się słysząc jej słowa.

- Skądże. Uciec z domu? Iść na koncert? Zaszaleć? Wybacz, ale to nie dla mnie.

Nawet nie dopuszczałam do siebie myśli o ucieczce z domu. Miałabym zrobić to moim rodzicom? Szanowałam ich. Nie zasługiwali na to, aby zamartwiać się po nocach o mój los. Poza tym do czego miałabym uciec? Do słuchania muzyki, której nie znosiłam?

- Jeszcze do tego wrócimy, patrz kto idzie. - wymamrotała Rosie, spoglądając za siebie.

Odwróciłam się i ujrzałam Jimmy'ego.

- Ale macie tempo! Nie mogłem Was dogonić!

- Przykro mi. - powiedziałam starając się nie patrzeć w jego stronę.

- Czyli jednak masz w sobie odrobinę empatii. Jednak nie jesteś aż tak zepsuta jak podejrzewałem. - westchnął.

- Słucham? Co masz na myśli mówiąc "zepsuta"?! - oburzyłam się. Był bezczelny.

Rosalie posłała mi uśmiech spod kurtyny długich, jasnych włosów i szybkim krokiem zaczęła zmierzać do szkoły. Lustrowałam wzrokiem rozbawionego chłopaka niecierpliwie czekając na jego kolejną wypowiedź.

- Powinnaś wiedzieć, chodź już, bo się spóźnimy.

- O nie... - wydusiłam z siebie po chwili milczenia. - Nie mów mi, że idziesz do tego samego koledżu...

- Owszem, ale jestem rok starszy, nie będziemy w jednej klasie.

- Całe szczęście... - wyszeptałam, co jednak nie umknęło uwadze James'a. Zaśmiał się pod nosem i przepuścił mnie w drzwiach. Wywróciłam w górze oczami i odnalazłam Rosie w tłumie nieznajomych osób.  Wspólnie powędrowałyśmy pod jedną z wielu sal. W środku czekała nas całkiem miła niespodzianka. Naszą wychowawczynią była przemiła kobieta o długich, czarnych jak heban włosach, drobnej sylwetce i pełnych ustach. W naszej grupie było zaledwie trzynaście osób, łącznie ze mną i Rosalie. Moją uwagę przykuła pewna szczupła, wręcz wychudzona dziewczyna. Siedziała skulona na krześle i do nikogo się nie odzywała. Jej niedługie włosy, aż błagały o kontakt z wodą i szamponem, a znoszone ubrania domagały się proszku do prania. Obrzydził mnie jej wygląd. Tacy ludzie byli wręcz odpychający. Nie rozumiałam biednych osób, takich, którzy nie mieli pieniędzy na mieszkanie czy chleb. Gdyby w młodości się uczyli i stawiali sobie ambitne cele to kilka lat później mogliby żyć na poziomie.

- Marie, idziemy? - spytała Rosie. Przytaknęłam ruchem głowy, a już kilka minut później spacerowałyśmy po wąskich ścieżkach rozmawiając na przeróżne tematy. Oczywiście nie obeszło się bez poruszenia kwestii dotyczącej naszej zaniedbanej koleżanki w klasy. Moja towarzyszka była bardzo poruszona losem takich ludzi, w przeciwieństwie do mnie...

- Och, nie można oceniać każdego z góry. Mówisz tak, bo sama masz wszystko czego zapragniesz. Po prostu obie pochodzimy z dobrych rodzin, ale spójrz... Niedawno szalała wojna, niektórzy ludzie nie mieli takich możliwości jakie my mamy teraz. Los nam sprzyja skoro pozwolił nam żyć w lepszych czasach.

- Dobrze, masz nieco racji, ale to nie zmienia mojego zdania na temat tej dziewczyny. Po prostu chcę ją omijać szerokim łukiem.

- No w porządku. Mimo to uważam, że powinnaś wykazywać nieco więcej współczucia, może mogłybyśmy jej w jakiś sposób pomóc...?

- Rosalie, błagam Cię, nie chcę już o niej rozmawiać.

- Okej, w takim razie pozostaje nam temat uniwersalny - Jimmy.

Głośno westchnęłam pod nosem. Podejrzewałam, że mojej koleżance podoba się ten chłopak. Ciągle coś o nim mówiła. W dodatku wmawiała mi, że to ja się w nim podkochuję, a przecież to było niedorzeczne. Mało rozmawialiśmy, a jeśli już do tego dochodziło to doprowadzał mnie do szewskiej pasji. Z resztą... po co ja się tłumaczę, przecież mam dopiero szesnaście lat! Nie potrafię sobie wyobrazić związku w tym wieku. Może kiedyś... gdy skończę studia, będę mogła robić to co kocham w jednej z paryskich dzielnic... może wtedy zacznę rozglądać się za mężczyzną, który zawładnie moim sercem, z którym będę chciała się zestarzeć, ale nie teraz. Nie w tym wieku.

- Nie... już wolę, żebyś mi coś opowiedziała o tym Lemonie, czy jak mu tam...

* * *

    Przed godziną czternastą rodzice pojechali do Londynu na spotkanie z ludźmi, którzy mieli towarzyszyć tacie w wyprawie na Annapurnę. Mieli wrócić następnego dnia. Bałam się samotnie spędzić noc w tak wielkim domu, ale przecież nie miałam innego wyjścia. Nie mogłam jechać z nimi, bo następnego dnia musiałam iść do szkoły.

    Po krótkiej kąpieli zeszłam na dół, aby zrobić sobie kolację. Gdy otwierałam lodówkę ktoś zapukał do drzwi. W pierwszej chwili się wystraszyłam i nie wiedziałam co robić. Otwierać czy zignorować? Zakradłam się pod duże drzwi i wyjrzałam przez okienko przysłonięte białą firanką. Ujrzałam Jimmy'ego. Otworzyłam drzwi i dosłownie zamarłam. Nie miałam pojęcia co mam zrobić.

- Co się stało?! - spytałam spanikowana i wpuściłam chłopaka do środka. Ktoś go pobił, ewidentnie.

- Pobiłem się ze znajomym...- powiedział potwierdzając moje przypuszczenia.

- Ze znajomym? Dlaczego? I czemu przeszedłeś akurat do mnie? - zapytałam, po czym kazałam mu usiąść na kanapie w salonie.

- Bo powiedziałam, że jego siostra ma brzydki ryj i zachowuje się jak dziwka, ale to on zaczął...

- Zachowujesz się jak dziecko. Jak można się tak wyrażać...

Jimmy tylko westchnął pod nosem i słabo się uśmiechnął. Przez chwilę zrobiło mi się go szkoda, ale tylko przez chwilę. Później nastąpiła złość. Był wulgarny, nachodził mnie o późnej godzinie, nawet nie wiedziałam czego on chciał. Przyszedł się wyżalić? Czy może oczekuje tego, że zacznę się bawić w pielęgniarkę?

- Pomyślałem sobie, że może mógłbym u Ciebie przenocować, bo jak rodzice zobaczą mnie w takim stanie to może być ze mną krucho. - wymamrotał. - W ogóle to mogłabyś okazać mi trochę współczucia. Ja krwawię!

- Co mnie to obchodzi? Ciesz się, że Cię wpuściłam. - burknęłam. - W ogóle to nie masz jakiś innych kolegów? Musisz nachodzić akurat mnie?

- Mam, tylko wiesz... U nich są rodzice, a jakby mnie zobaczyli to zapewne poszliby do moich, a Twoi gdzieś wyjechali, bo nie ma samochodu na podjeździe.

Mruknęłam coś po nosem i poszłam do kuchni. Zamoczyłam ręcznik, wyciągnęłam apteczkę z szafki i wróciłam do salonu. Usiadłam koło bruneta i zaczęłam powoli ocierać krew z jego twarzy. Później przetarłam rany wodą utlenioną, oczywiście nie mogło zabraknąć słów typu "Ała! To szczypie!" lub "Musisz się tak nade mną znęcać?!".

Po zakończeniu męczącej pracy zaczęłam zastanawiać się dlaczego to zrobiłam. Dlaczego opatrzyłam mu te nieszczęsne rany? Być może te jego zielone, słodkie oczy wzbudziły u mnie nić współczucia.

- Właściwie to co Ci to da, że u mnie przenocujesz? Przecież te siniaki nie zejdą Ci do jutra więc Twoi rodzice i tak je zobaczą... a w ogóle to nie będą się o Ciebie martwić? - spytałam, po czym poszłam wyrzucić ręcznik i odnieść apteczkę.

- Nie no, coś Ty, przecież mam już siedemnaście lat... A jutro coś wykombinuję, może przenocuję w krzakach czy coś.

- Ech, masz do dyspozycji pokój gościnny, tylko postaraj się, żeby nasza gosposia Cię nie zauważyła. Przyjdzie tutaj o szóstej rano. - powiedziałam od niechcenia i udałam się na górę, a konkretniej do swojego pokoju.

- Macie gosposię?! - spytał i wszedł do mojego pokoju. Bez żadnego skrępowania usiadł na łóżku i spojrzał na mnie z typowym dla siebie, szerokim uśmiechem. Muszę przyznać, że wyglądał uroczo, wręcz niewinnie. W swoich czarnych ubraniach, przydługich, włosach i bladą twarzą, na której malowało się kilka siniaków i zadrapań. Mimowolnie się uśmiechnęłam.

- Tak, co w tym dziwnego? - zapytałam i usiadłam na drugiej części łóżka. Dopiero wtedy przypomniałam sobie o tym, że paraduję przy chłopaku w koszuli nocnej. - Ach, z resztą, to nieistotne. Opowiedz mi coś o sobie. Muszę wiedzieć kto buszuje po moim mieszkaniu. - dodałam z uśmiechem.

- Hm, gram na gitarze. W przyszłości stworzę zespół, o którym usłyszy cały świat. Kiedyś będziesz wspominać to, że legenda muzyki siedziała na Twoim łóżku.

Spojrzałam na niego zdezorientowana. Miałam ochotę na wybuchnięcie śmiechem, na szczęście w porę udało mi się powstrzymać.

* * * 

    Rozmawialiśmy aż do północy. Polubiłam James'a. Tak, ten irytujący, słodkooki chłopak zyskał moją sympatię, mimo że krytykował niemal wszystkie moje poglądy i był nazbyt szczery. W dodatku musiałam poświęcać dla niego życie. W tamtym momencie wolałam nie myśleć o tym co by się stało, gdyby Camille zobaczyła w go w naszym mieszkaniu. Na szczęście nic takiego nie miało miejsca. Z samego rana brunet wymknął się przez okno, a ja przygotowałam się do szkoły.

Punktualnie o godzinie siódmej czterdzieści spotkałam się z Rosalie. Od razu zdałam jej relacje z tego co działo się wczorajszego dnia. Musiałam komuś o tym powiedzieć.

- O kurde! Serio?! Nie pozabijaliście się?!

- Nie... Sama nie wiem, dlaczego z góry założyłam, że go nie lubię. Jest sympatyczny. I zabawny, chociaż nadal mnie denerwuje, ale to w pewnym sensie... Słodkie?

- Widzisz, jak zwykle miałam rację. Nie powinnaś oceniać ludzi z góry, moja droga. - powiedziała blondynka, po czym weszłyśmy do dużego budynku, aby spędzić w nim całe osiem godzin.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 Zaznaczę tylko, że poglądy Marie absolutnie nie odzwierciedlają moich. ;)