7. Only yesterday was the time of our lives

15.10.1963.

    Wpatrywałam się w swoje czarne, skórzane kozaczki i czekałam na Jimmy'ego. Łzy niemiłosiernie zalewały całą moją twarz, a także koszulę, nawet chodnik. Wystarczyłoby kilka godzin, a całe Empsom zalałaby fala łzowego tsunami.

Podniosłam głowę do góry i ujrzałam Jim'a, mojego jedynego przyjaciela. Wcześniej nie wierzyłam w to, że istnieje coś takiego jak przyjaźń damsko - męska. Przy nim przekonałam się, że to możliwe. Spędziliśmy ze sobą dwa lata, widywaliśmy się niemal codziennie. Razem malowaliśmy, uczył mnie gry na gitarze, podziwialiśmy zachody słońca, rozmawialiśmy o głupotach do późnej nocy, planowaliśmy przyszłość. Byliśmy nierozłączni.

- Do zobaczenia, Marie. Trzymaj się. - powiedział chłopak i uprzednio odstawiając walizki na ziemię, przytulił mnie. Wtuliłam się w jego wątłe ciało i po raz kolejny wybuchnęłam głośnym płaczem. - Muszę iść.

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia, Jimmy? "Trzymaj się"?! - krzyknęłam. Byłam zdesperowana, mogłam zrobić wszystko, aby tylko go przy sobie zatrzymać.

- Rozmawialiśmy o tym wiele razy, żegnamy się od kilku dni. Co mam Ci powiedzieć?! Sama mi zawsze powtarzałaś, że kiedyś nadejdzie taki moment, w którym nasze drogi się rozejdą więc nie dramatyzuj! - oburzył się. Za wszelką cenę chciał uniknąć mojego wzroku.

- Ja nie dramatyzuję. Właściwie to... To już nic. Jedź do swojego pieprzonego Londynu! - powiedziałam oburzona. Zachowywałam się jak idiotka. Później wstydziłam się tego co mu powiedziałam, ale w tamtej chwili byłam istnym kłębkiem nerwów. Wszystko mnie denerwowało, każda rzecz potrafiła doprowadzić mnie do szału lub łez. Tak było od miesiąca, od czasu, gdy Jim oznajmił mi, że wyjeżdża, aby móc spełnić swoje marzenia.

- Dlaczego się tak zachowujesz?! Jesteś straszną egoistką. Chciałem się z tobą pożegnać jak normalny człowiek, a ty robisz jakieś sceny. Jesteś na mnie wielce obrażona, bo wyjeżdżam, ale pomyśl, że inni też mają swoje plany, które zamierzają zrealizować. Nie wszystko wygląda tak jak Ty chcesz! - niemal krzyczał, stracił cierpliwość. Rzadko widziałam go zdenerwowanego, a gdy już do tego dochodziło to nie miałam pojęcia jak się zachować. Przy nim traciłam wszystkie argumenty.

Nie chciałam takiego zakończenia. Karciłam się w myślach za to co powiedziałam. Zrobiłam aferę o nic. Chciałam, abyśmy rozstali się w dobrych relacjach, ale oczywiście nic z tego nie wyszło.

- Miło było Cię poznać, Marie. Cześć. - powiedział znacznie milszym tonem, odwrócił się i wsiadł do samochodu wraz z Jeffem. Jeszcze przez moment patrzałam na odjeżdżający pojazd, a później zaczęłam zmierzać w kierunku domu...

- Jimmy, to nie ma sensu, ja nigdy się tego nie nauczę! Nie możemy porobić czegoś innego? - spytałam znudzona. Od godziny chłopak próbował nauczyć mnie gry na tym trudnym  instrumencie jakim jest gitara, a ja czułam się jak idiotka. On tak pięknie grał, a ja... szkoda mówić.
- To Twój pierwszy dzień. Dlaczego zawsze jak coś Ci nie wychodzi to od razu się zniechęcasz? Do tego potrzeba cierpliwości. Na pianinie też nie nauczyłaś się grać od razu. - powiedział i lekko się uśmiechnął. Wywróciłam z górze oczami i ze znudzeniem wymalowanym na twarzy usiadłam na podłodze, kładąc instrument na kolanach. Jimmy usiadł tuż za mną i ustawił moje palce na gryfie, a później chwycił moją drugą dłoń w swoją i przejechał nią po strunach.
- No widzisz! Już lepiej! - zachęcił mnie. - To teraz powtórz bez mojej pomocy...
- Nie pamiętam jak to było... głowa mnie boli od natłoku informacji. - wymamrotałam, a chłopak uroczo się uśmiechnął.
- Okej, wygrałaś, to co chcesz robić?
- Możemy iść spać. - zaproponowałam, po czym położyłam się na łóżku i przykryłam ciało kołdrą. - Dobranoc. - wyszeptałam, a już po chwili poczułam rękę chłopaka, która obejmuje mnie w talii. Z punktu widzenia osoby trzeciej takie coś wyglądało dość jednoznacznie, jednak my nie widzieliśmy w tym niczego złego. To tylko spanie w jednym łóżku, pod jedną kołdrą, w swoich objęciach. Stosunki typowo przyjacielskie.

* * *

15.11. 1963. 

    Czułam tak niewyobrażalną pustkę. Dziurę w sercu. Mimo, że miałam kilku znajomych, przyjaciółkę i rodziców to nikt nie był w stanie zastąpić mi Jimmy'ego. To jak się zżyliśmy przez ten czas było nie do opisania. Był dla mnie jak brat. Wiele razy miałam ochotę na spakowanie swoich rzeczy i opuszczenie Empsom. Chciałam wyjechać do stolicy i znaleźć Jim'a, mimo że odnalezienie go graniczyło z cudem.

Pocieszała mnie wizja tego, że zostały mi niecałe dwa lata nauki w koledżu. Marzyłam o tym, aby wyjechać do jakiegoś większego miasta na studia. Męczyła mnie rutyna, każdy dzień był taki sam. Identyczny schemat; szkoła, dom, nauka, spotkanie z Rosie, czasami malowałam lub grałam na pianinie, ale od czasu Jego wyjazdu zaczynałam tracić na to ochotę. Nie sprawiało mi to takiej przyjemności jak kiedyś.

    - Marie, chciałam z Tobą porozmawiać. - oznajmiła mama stając w progu mojego pokoju. - Mogę?

- Jasne. - odpowiedziałam, mimo że nie miałam najmniejszej ochoty na jakiekolwiek rozmowy.

- Niby masz jeszcze dużo czasu, ale wiesz jak to jest... później to tak szybko zleci. W każdym razie chciałam omówić z Tobą sprawę przyszłości, tego co masz zamiar robić po zakończeniu nauki w Sutton Art. Myśleliśmy z tatą o Uniwersytecie Kalifornijskim, albo Harvardzie.

- O nie, Kalifornia odpada, nie chcę tam mieszkać, za żadne skarby. Myślałam raczej o jakiejś uczelni we Francji, może coś w Paryżu... chciałabym tam wrócić. Ewentualnie Włochy, a z resztą to nie obraź się, ale chyba jednak nie mam ochoty na rozmowę o studiach. Sama mówiłaś, że mam jeszcze dużo czasu, niemal dwa lata. Zdążymy wszystko zaplanować. - odpowiedziałam. Mama tylko się uśmiechnęła, po czym opuściła pokój.

    Resztę dnia spędziłam samotnie. Tylko ja i moje myśli, które nałogowo krążyły wokół Jimmy'ego. Jeszcze rok wcześniej mówiłam o naszym ewentualnym rozstaniu ze spokojem, jakby to była normalna sprawa, jakbym wcale za nim nie tęskniła, gdyby musiał odejść. Później jednak śmiałam się z własnej głupoty, bo utrata przyjaciela była dla mnie czymś strasznym, z czym nie mogłam się pogodzić, mimo, że minęło stosunkowo dużo czasu.

* * *

02.08.1964.

    Obserwowałam fryzjerkę, która sprawnymi ruchami nakładała farbę na moje długie włosy. Tak, postanowiłam zmienić coś w swoim życiu, wybór padł na zmianę koloru włosów. Z jasnego blondu postanowiłam przejść na jasny brąz. Niby niewiele, ale jednak bałam się tego jak będę wyglądać w nowym kolorze.

    - O kurczę, kochana, wyglądasz prześlicznie! - stwierdziła Rosalie po zakończonym "zabiegu". Ja również byłam zadowolona z efektu.

Uśmiechnęłam się do dziewczyny, po czym zapłaciłam i mogłyśmy udać się do domu.

    Czułam, że przez ten rok odżyłam. Smutek został powoli zastępowany przez radość, którą zarażała mnie Rosie. Zaczęłam powracam za ziemię.

- Wiesz co, jak się stąd wyprowadzimy to koniecznie musimy odwiedzić Los Angeles. To podobno Miasto Grzechu, aż się w nim roi od muzyków, artystów i wszystkich innych facetów. Pamiętasz jak słuchałyśmy The Rolling Stones? - spytała rozentuzjazmowana. Przytaknęłam, takich okropnych rzeczy się nie zapomina. - Tam prawdopodobnie często bywa Mick Jagger! Jaki on jest przystojny, podobno świetnie się rusza... i ten jego głos, poezja. Jak ja bym chciała go poznać! Albo chociaż zobaczyć.

- Nawet mnie nie rozśmieszaj. Los Angeles to miejsce zamieszkania kilku milionów ludzi, nie łudź się, że go znajdziesz... - odparłam niemalże kpiąco.

- Ty i ten Twój pesymizm. Wystarczy, że zdobędziemy bilety na jego koncert, później wystarczy go śledzić i gotowe.

- Zachowujesz się jak psychofanka, co najmniej... - rzuciłam rozbawiona.

. . . . . . . . . . . . . . . . . 

Aaaaaaaaaaaaaaaa. ;__; 

Teraz to czytam i mam wrażenie, że akcja potoczyła się zbyt szybko, mam nadzieję, że nie wygląda to wyjątkowo źle.