12. Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead.

     Rok 1968 przyniósł wiele wydarzeń, które miały niemały wpływ na moje dalsze życie. Uniwersytet Paryski został zamknięty przez protest studentów, w którym - rzecz jasna - nie brałam udziału. Postanowiłam dokończyć edukację w Los Angeles, z pomocą rodziców udało mi się znaleźć wspaniałą uczelnię, miałam studiować dziennikarstwo. Rosie była zachwycona, ja z resztą również. Sprzedałyśmy nasze dotychczasowe mieszkanie w Paryżu i kupiłyśmy mały domek w Słonecznym Mieście. Byłyśmy jak małżeństwo. Razem mieszkałyśmy, dzieliłyśmy między sobą pieniądze, nie miałyśmy przed sobą żadnych sekretów. Tom mimo swoich wcześniejszych protestów również się z nami przeniósł.

Dlaczego tak bardzo nalegałam na Los Angeles? Ze względu na Jima. Dwa lata naszego związku na odległość były dla mnie czymś strasznym. Wiedziałam, że nie okazywał mi stuprocentowej wierności i miał wiele kobiet, przecież był tylko mężczyzną, ale mimo wszystko go kochałam i byłam w stanie zrobić dla niego dosłownie wszystko.

   Jim był człowiekiem wyjątkowo skomplikowanym. Nigdy nie był przesadnie miły, czasami zachowywał się jak rozkapryszone dziecko. Dopiero po dwóch pieprzonych latach dowiedziałam się o tym, że był wokalistą znanego zespołu rockowego, co wyszło na jaw zupełnie przez przypadek, podczas spaceru z Tomem. Przechodziliśmy przez jedną z najgorszych dzielnic Los Angeles, gdy usłyszałam znajomy głos dochodzący z pobliskiego klubu. Oczywiście był to Jim...

Mimo ogromnej miłości jaką się darzyliśmy nasz związek był wyjątkowo burzliwy.

    Czasami było mi wstyd przed Rosalie, przed Tomem. Zawsze marzyłam o spokojnym, harmonijnym życiu, a tymczasem przyszło mi żyć z, nie oszukujmy się - wschodzącą gwiazdą, alkoholikiem i narkomanem, który nie rzadko traci nad sobą kontrolę. Co gorsze, moja przyjaciółka często była świadkiem naszych kłótni.

Czasami przez kilkanaście dni zamartwiałam się o to, gdzie jest mój ukochany, płakałam po nocach, bo bałam się o jego życie, dzwoniłam na każdy komisariat policji, do szpitali, po czym Jim przychodził do mnie jak gdyby nigdy nic i mówił, że "zapił z kolegami".

Mimo wszystko pewna cząstka mnie była szczęśliwa. Dobrze się uczyłam, miałam ambicje, przyjaciół, mieszkanie i pieniądze, którymi Jim dość często mnie zasypywał. Dawał mi drogie prezenty, prosząc mnie, abym przebaczyła mu kolejny wybryk.

    - Nie denerwuje Cię ten profesorek od angielskiego? - spytała Rosie.

- Denerwuje, z resztą to ostatnio większość nauczycieli mnie wkurza. Chciałabym już skończyć te nieszczęsne studia i zacząć pracę. - odpowiedziałam. Po chwili zadzwonił telefon, zerwałam się z fotela i pobiegłam do salonu.

- Dobry. Maria Moretti? - spytał mężczyzna pod drugiej stronie. Przytaknęłam. - Jack Newsman, komisariat policji. Mamy tu niejakiego Morrisona, prosił, żeby do pani zadzwonić. Jeśli pani nie przyjedzie w trybie natychmiastowym i nie wpłaci kaucji to zadzwonię do psychiatryka, gdzie powinien się znaleźć, do widzenia.

Kipiąc ze złości odłożyłam słuchawkę i usiadłam na łóżku, rozmasowując skronie. Miałam serdecznie dosyć odbierania Jim'a z komisariatu, to zdarzało się zbyt często. Najczęściej trafiał do aresztu przez palenie marihuany w miejscu publicznym, za posiadanie twardych narkotyków, za skandaliczne zachowanie na scenie lub przez zwykłą złośliwość policjantów. Posiadanie długich włosów to  w końcu skandal!

Westchnęłam pod nosem i wciągnęłam z szafki spory plik pieniędzy. Włożyłam na siebie pierwsze lepsze ubrania i powiedziałam Rosalie, że idę na spacer. Gdybym powiedziała jej prawdę to zapewne musiałabym wysłuchiwać długiego wykładu, na temat tego, że marnuję się u boku Jim'a i powinnam jak najprędzej zakończyć ten związek, a nie miałam na to czasu. 

    Wsiadłam do taksówki, a niedługo później znalazłam się w miejscu, o którym nie dane mi było zapomnieć przez długie lata. To co ujrzałam po przekroczeniu progu małej, obskurnej sali rozerwało moje serce na jeszcze drobniejsze kawałeczki.

Mój ukochany Jim siedział cały poobijany, zakrwawiony na krześle, a obok niego stała dwójka napakowanych, facetów, którzy uśmiechali się do mnie jakby mieli zamiar mnie zgwałcić...

- Boże. Jim, co się stało?! - podbiegłam do mężczyzny i uklęknęłam przed nim odgarniając jego długie włosy z pięknej twarzy. 

Zaczął płakać, jak malutkie dziecko. Przytulił się do mnie, przy okazji odbijając ślady krwi na perłowej koszuli, którą miałam na sobie.

- Pierdolona ciota. - mruknął policjant z pogardą. 

W tamtej chwili nie liczyło się dla mnie to, że mój czyn jest karalny, że mogę iść do więzienia, tym samym upokarzając mojego ojca, który był adwokatem. Podeszłam do tego pieprzonego faceta i uderzyłam go w twarz. Nie mogłam znieść takiego traktowania. To było coś strasznego. Kilkakrotnie zamykali Jima w areszcie z czystej nienawiści. Nie znosili go tylko dlatego, że wyglądał inaczej niż większość ludzi i miał nieco dziwny sposób bycia. Katowali go w tym nieszczęsnym więzieniu, a Jim nie pozwalał mi reagować.

Rzuciłam pieniądze na masywny stół i pomogłam wstać brunetowi, po czym opuściliśmy komendę policji. Nie obeszło się od słów typu "jebana dziwka" czy "suka", na pożegnanie.

W domu powitała nas Rosalie. Jak zwykle nie podobał jej się fakt, że Jim ma spędzić u nas noc, ale co mogłam zrobić w takiej sytuacji? Nie miał mieszkania, poza tym musiałabym nie mieć serca, aby zostawić go w takim stanie.

- Powiesz mi co się dzisiaj wydarzyło? Dlaczego Cię zatrzymali? - usiadłam naprzeciwko Jim'a na łóżku i starałam się opatrzeć jego rany, ale skutecznie mi to uniemożliwiał. - Odezwiesz się do mnie? - spytałam po chwili. Od dwudziestu minut milczał, nawet na mnie nie spojrzał. - James! Co się z Tobą dzieje?! - krzyknęłam i spojrzałam na niego z bezsilnością wymalowaną w oczach. Czasami brakowało mi sił.

Wbił wzrok w podłogę. Nie wytrzymałam tego i wyszłam teatralnie trzaskając drzwiami. Usiadłam na fotelu w ogródku i zapaliłam papierosa. Osiem miesięcy wcześniej obiecałam sobie, że nigdy więcej po nie nie sięgnę, ale w tamtym momencie po prostu musiałam się odstresować.

Wybiegłam z domu o dziewiątej wieczorem, jechałam na komisariat, zaryzykowałam swoją wolność, a ten... dupek, za przeproszeniem miał mnie gdzieś i nawet nie raczył się do mnie odezwać, ani na na mnie spojrzeć.

    Kilkadziesiąt minut później zjawił się przede mną zapłakany Jim, który zaczął błagać mnie o przebaczenie. Ten widok był tak żałosny... tak znajomy, mnóstwo razy widziałam bruneta całego we łzach, płakał częściej niż ja. Wiedział, że to mnie rozczula. Gdy spoglądałam w jego świecące, niebieskie tęczówki po prostu nie potrafiłam się na niego gniewać.

- Przepraszam Mario. To już się nie powtórzy, na prawdę. Nie będę Ci już sprawiał kłopotów. - położył głowę na moich kolanach i zaczął szlochać.

- Och, Jim, oboje dobrze wiemy, że tak nie będzie. Za niedługo znowu wywiniesz jakiś numer. - uśmiechnęłam się. - kocham Cię, Jim.

- Kocham Cię. - wyszeptał.
Pocałowałam jego mokre od łez, gorące usta i pogłaskałam go po policzku. 

- A teraz idź się wykąpać, bo zakrwawisz mi całą pościel...

* * *

    Minęły dwa tygodnie bez żadnych ekscesów, sprzeczek i tym podobnych. Sielanka, jednym słowem.

Leżeliśmy pod grubą kołdrą, a Jim czytał mi swoje wiersze. Zawsze słuchałam go z wielką uwagą, ale tym razem nie mogłam się skoncentrować. Ciągle myślałam o naszej przyszłości. Chciałam spędzić z Jimem resztę swojego życia, chociaż wątpiłam w powodzenie tego planu. Byliśmy młodzi, on rozwijał swoją karierę muzyczną, prowadził szalone życie, ja tymczasem byłam jego przeciwieństwem w tej kwestii. Moim jedynym wybrykiem było uderzenie policjanta i... właściwie to tylko tyle.

Rosalie nienawidziła Jim'a całym sercem. Ciągle mi powtarzała jaki to on jest okropny,  że mnie nie szanuje, że przez niego mam kłopoty. Nawet to, że był muzykiem nie ratowało jego pozycji w oczach blondynki.

Czasami miałam wrażenie, że wszystko dość dziwnie się ułożyło. Ja zawsze marzyłam o poważnym lekarzu lub prawniku, a tymczasem Rosie była ze Stevenem, który był szanowanym  pediatrą. Rosalie chciała być dziewczyną szalonego rockmena, a tu proszę, jaka niespodzianka, Maria związała się z Jimem Morrisonem.

- Mam pytanie. - brunet odłożył pogniecione kartki z wierszami na szafkę przy łóżku. Położyłam głowę na jego klatce piersiowej i niecierpliwie czekałam na to, aż będzie kontynuował. - Co by się stało, gdybym umarł? Tęskniłabyś za mną?
Westchnęłam pod nosem i odgarnęłam włosy z twarzy, miałam dosyć takich pytań.  Jim uwielbiał takie tematy. Często pytał mnie o to czy po jego śmierci znalazłabym sobie kogoś innego, kogo zaprosiłabym na jego pogrzeb i z jakiego drewna kupiłabym trumnę, to było przerażające.

- Czy to nie jest oczywiste? W ogóle to uspokój się z zadawaniem takich pytań, masz dwadzieścia pięć lat, nie spieszy Ci się do grobu.
- Dobrze, przepraszam. - wymamrotał i zgasił kwiecistą lampkę z abażuru.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

O matko, już widzę te komentarze, tą krytykę. ;_; 

Przepraszam Was za to, że sprawa potoczyła się tak, a nie inaczej, za to, że wszystko jest takie szybkie, przewidywalne i mało zaskakujące, ale mogę Wam obiecać to, że później nie będzie już tak jak teraz i namieszam, a nawet bardzo, a akcja nabierze odrobinę rozpędu i odbiegnie od schematyczności. ;_; 

Jeszcze raz przepraszam, wiem, że Was zawiodłam. ;_;