15. Was I wrong to go on like a little fool?

    

        Kolejne miesiące mijały niezwykle szybko. Ukończyłam studia, zdobywając tytuł jednej z najlepszych uczennic, na dobrą sprawę byłam już gotowa do podjęcia pracy. Jim oferował mi pieniądze, więc teoretycznie rzecz biorąc nie miałam o co się martwić.

Problem tkwił w moim ukochanym, który coraz więcej pił i coraz częściej wpadał w tarapaty. Wiedziałam, że otwarcie galerii byłoby zobowiązującym zajęciem więc chciałam poczekać na właściwy moment. Najpierw musiałam pomóc Jimowi.

    Piętnastego lipca Rose oznajmiła mi, że wyjeżdża do Paryża. Na stałe. Cieszyłam się z tego, że układa sobie życie, że planuje ślub, dzieci, ale z drugiej strony obawiałam się o to czy dam sobie bez niej radę. Od niemal dziesięciu lat byłyśmy nierozłączne, zawsze się wspierałyśmy, pomagałyśmy sobie, byłyśmy jak papużki nierozłączki.

 

02.08.1970.

    Przez cały dzień spacerowałam po mieście. Poszłam na małe zakupy, później na ciasto i kawę, przed dwudziestą wróciłam do pustego domu. Panował w nim okropny bałagan, z resztą jak zawsze. Wszędzie porozwalane były ubrania, gazety, zeszyty i książki Jima, a w kuchni leżały pozostałości talerza, który przypadkowo został strącony kilkanaście godzin wcześniej.

Postanowiłam wziąć się za sprzątanie, którego całym sercem nienawidziłam. Ściągnęłam spódnicę oraz białą koszulę i włożyłam luźną, kremową bluzkę i krótkie spodenki.

Gdy zaczynałam myć naczynia w domu rozległ się przeraźliwy huk. Szybko wyszłam na przedpokój i ujrzałam przeraźliwie pijanego Jima.

 - Cześć, kochanie. - wybełkotał i przewrócił się na podłogę, przy okazji strącając wazon z szafki.

Zaczynało się we mnie gotować. Podeszłam do drzwi i z okrutną wściekłością je otworzyłam.

- Wyjdź stąd! - krzyknęłam.

Brunet zaczął się śmiać i powtarzać to, że mnie kocha oraz że jestem jego skarbem. Nie zanosiło się na to, aby miał zamiar opuścić mieszkanie.

Powtórzył się nasz stały rytuał. Ja zaczęłam pakować jego ubrania do pudła, po czym wystawiłam je przed bramę, a chodził za mną po całym domu na kolanach błagając o to, abym pozwoliła mu zostać.

W końcu zamknęłam mu drzwi przed nosem i wyjrzałam przez okno w kuchni. Stał pod bramą i wrzeszczał, abym go wpuściła. Później zacząć szlochać, błagając o to, abym mu wybaczyła. Całe to przedstawienie było zbędne. Oboje wiedzieliśmy, że za kilka dni rzucimy się na siebie z otwartymi ramionami, powtarzając sobie to jak bardzo się kochamy. Nasz związek był jedną z najdziwniejszych rzeczy na świecie.

    O dwudziestej trzeciej trzydzieści do drzwi zapukała moja sąsiadka grożąc mi, że jeśli Jim się nie uspokoi to wezwie policję. Tak też się stało. Dwadzieścia minut później pod domem stał radiowóz, a o pierwszej w nocy byłam w drodze na komisariat z plikiem pieniędzy w torebce.

Jim spędził noc pod drzwiami, a następnego ranka wybraliśmy się do kina i na romantyczną kolację... Kurwa. Byliśmy nienormalni.

* * * 

     - Maria! Pospiesz się! Nie zdążymy na samolot!

- Mamy jeszcze dwie godziny, nie panikuj. - odpowiedziałam i zaczęłam rozglądać się po całym mieszkaniu, aby upewnić się czy na pewno wszystko spakowałam. Gdy okazało się, że wszystko znajduje się w ośmiu walizkach mogłam w spokoju opuścić mieszkanie, a następnie wrzucić klucz do skrzynki, gdzie czekać miał na nowych właścicieli.

- Wynająłem nam wspaniałe mieszkanie. Na pewno Ci się spodoba. - oznajmił Jim, gdy siedzieliśmy w taksówce.

Uśmiechnęłam się i cmoknęłam bruneta w policzek.

Lecieliśmy do Paryża. Po wielu latach starań udało mi się namówić Jima na opuszczenie The Doors i wyjazd z Los Angeles. Miałam dosyć tego miasta i tych ludzi, a w szczególności Raya, który ciągle mnie nachodził mówiąc, że mam nie namawiać Jima na rzucenie zespołu. Idiota łudził się, że go posłucham. Niech sobie poszuka innego wokalisty, chociaż wątpiłam w to, że kogoś znajdzie, kto chciałby pracować z takim kretynem?

   

   

     Rankiem znaleźliśmy się w Paryżu. Naszym tymczasowym lokum był ogromny apartament na czwartym piętrze dziewiętnastowiecznego budynku Beaux Arts przy Rue Beautrellis 17 w Quatrieme Arrondissement. Pomieszczenie było wypełnione burżuazyjnymi ikonami, takimi jak płaskorzeźby na ścianach i sufit przedstawiający błękitne niebo i chmury. 

- Tutaj jest wspaniale! - zaśmiałam się. - Jesteś cudowny, Jim.

- Wiedziałem, że Ci się spodoba. - westchnął. - Nie będzie Ci się tutaj nudziło?

- Oczywiście, że nie, przecież w Paryżu mieszka Rose. Właśnie! Miałam do niej zadzwonić! - zerwałam się z łóżka i podbiegłam do telefonu. Po chwili usłyszałam w słuchawce znajomy, łagodny głos.

- Cześć Rosie! Właśnie dotarliśmy!

- O matko, już?! A ja jeszcze siedzę w piżamie... przyjadę do Ciebie jak tylko się naszykuję, tylko powiedz mi, gdzie mieszkacie.

Podałam blondynce nasz adres, po czym wróciłam do sypialni, gdzie Jim układał swoje książki w kolejności od największej do najmniejszej. Zawsze mnie to rozczulało.

- Przed naszym wyjazdem napisałem testament. Jesteś jedynym spadkobiercą. - oznajmił, nie przerywając swojej pracy. Byłam oszołomiona.

- Po jaką cholerę? Masz dopiero dwadzieścia siedem lat.

- Na wszelki wypadek. Nie chciałbym, żeby te wszystkie pieniądze trafiły w niepowołane ręce.

- Ech... za niedługo przyjdzie Rose. Pójdziemy na miasto.

- W porządku. Baw się dobrze. - wymamrotał i podszedł do okna.

Westchnęłam pod nosem i poszłam do łazienki, aby wziąć prysznic i się przebrać. Później wyszłam bez słowa i czekałam na moją przyjaciółkę przy wejściu do budynku.

To, że Jim spisał testament mnie poważnie zaniepokoiło. Martwiłam się o to, że może mieć problemy zdrowotne, tylko nie chce mi o nich powiedzieć. Przez pewien czas podejrzewałam, że może chcieć popełnić samobójstwo. Czasami zachowywał się dziwnie, mówił o tym, że śmierć jest czymś wspaniałym, że to nowy lepszy początek, a kilka dni później twierdził, że kocha życie i nie chce umierać, po tylu latach bycia razem nadal pozostawał dla mnie zagadką. 

    W oddali ujrzałam Rosalie w swoim beżowym płaszczu. Gdy tylko mnie ujrzała zaczęła biec w moją stronę jakbym była kimś w rodzaju Micka Jaddera, czy jak mu tam. Roześmiałam się i również przyspieszyłam. Po chwili rzuciłyśmy się na siebie i zaczęłyśmy śmiać się jak wariatki. W końcu nie widziałyśmy się cztery miesiące!

- Czy Ty zawsze musisz tak pięknie wyglądać? Przy Tobie czuję się jak pokraka.

- Przestań, Rose. - uśmiechnęłam się. - Aha! Kompletnie zapomniałam! Chodź na górę, mam dla Ciebie prezent.

- Ale z jakiej okazji?

- Z okazji urodzin, będzie trochę spóźniony, ale nie chciałam przesyłać go pocztą.

Krętymi schodami wdrapałyśmy się na czwarte piętro. Rosalie przywitała się z Jimem, ale ją zignorował. Widziałam, że była urażona, nie znosiła ignorancji, przepraszałam ją chyba z pięć razy... czasami było mi okrutnie wstyd za tego człowieka. Czy wypowiedzenie krótkiego "cześć" naprawdę jest aż tak męczące?

    Zaczęłam przeszukiwać wszystkie walizki w poszukiwaniu małego, błękitnego pudełeczka, które  jak się później okazało - było w mojej torebce.

Rosalie była zachwycona srebrnym zegarkiem z paroma, maleńkimi diamencikami. Dziękowała mi przez cały dzień.

* * * 

    Nazajutrz wybraliśmy się z Jimem na małe zakupy. Zamarzyło mi się Porsche 911.

- Może być, skarbie? - spytał wskazując niebieski, piękny samochód.

- Jest przecudowny! - szeroko się uśmiechnęłam i przytuliłam się do ramienia bruneta.

Podobało mi się takie życie. Miałam wszystko, co chciałam. Wystarczył jeden uśmiech, a Jim spełniał wszystkie moje zachcianki. Uwielbiał mnie rozpieszczać, chciał mojego szczęścia i był w stanie zrobić wszystko, abym była najszczęśliwszą kobietą na świecie.

Niektórzy uważali, że jestem z nim tylko dla pieniędzy. Była to kompletna bzdura. Kochałam go nad życie, a bogactwo było tylko dodatkiem, który ułatwiał nam życie. 

    - Nie sądzisz, że Maria Morrison brzmi lepiej niż Maria Moretti? - spytał mój ukochany, gdy siedzieliśmy obok siebie w naszym nowym nabytku.

- Nie... Maria Moretti - Morrison jeśli już, a dlaczego pytasz? Chciałbyś, abym nosiła Twoje nazwisko?

- Właściwie to tak. Myślałem o tym, abyśmy wzięli taki mały, skromny ślub. Byłabyś wtedy już tylko moja.

- Jim, teraz też jestem tylko Twoja, ale skoro chcesz to nie mam nic przeciwko, tylko błagam Cię, ma być kameralnie, maksymalnie dziesięć osób i nie zapraszaj moich rodziców. 

- Wspaniale! W takim razie załatwię wszystko najszybciej jak się da.

Uśmiechnęliśmy się do siebie, po czym Jim zaczął zmierzać w kierunku naszego tymczasowego lokum.