16. Last time together.

"na świecie jest przestrzeń i czas
odejdziesz ode mnie

 

na świecie jest niemoc i konieczność
nie zatrzymam cię żadnym pocałunkiem"

       ~ Halina Poświatowska, Ta miłość jest skazańcem 

  Był początek lipca, w związku z czym paryski klimat uległ znacznej poprawie. Mogłam zakopać futra i płaszcze głęboko w szafie. W zwiewnej, błękitnej sukience, oprószonej brokatem i białych szpilkach dumnie maszerowałam obok Jim'a wzdłuż wąskiego pasażu Charlemagne.
- Kogo chciałabyś zaprosić na nasz ślub? - spytał, po czym objął mnie w talii, tak delikatnie, że prawie nie czułam obecności jego ręki na moim ciele.
 - Może zaprosimy tylko Rosalie i Alaina? Byłoby kameralnie, tak jak chciałam.  - zaproponowałam.
- A Twoi rodzice?
Przeszły mnie ciarki na samą myśl o dwójce ludzi, którzy jeszcze niedawno byli całym moim światem.
Dzień, w którym odwiedziłam ich nowe, rzymskie mieszkanie był dla mnie paskudnym momentem. Wtedy pierwszy raz w życiu poważnie się z nimi pokłóciłam, nasze wcześniejsze sprzeczki pamiętałam jak przez mgłę, zawsze dotyczyły jakiś błahostek i zapominaliśmy o nich po dwóch godzinach, tym razem wiedziałam, że było inaczej i minie trochę czasu zanim będę mogła porozmawiać z nimi jak za dawnych lat. Prosto w oczy powiedzieli mi, że jestem głupia i nierozsądna, że mój związek to największy błąd jaki tylko mogłam popełnić. W Jimie widzieli jedynie alkoholika, szaleńca i człowieka chorego psychicznie. Czasami podejrzewałam, że tak naprawdę nie obchodzi ich to z kim się spotykam, w końcu miałam już niemal trzydzieści lat, większy zmartwieniem było dla nich to co pomyślą ludzie. Zawsze mogli się mną chwalić, w końcu jeśli do ślicznej, utalentowanej, mądrej dziewczyny dodamy absolwentkę Sorbony i Uniwersytetu Kalifornijskiego to powstanie niczym niezakłócony ideał.
- Dobrze wiesz, że nie pochwalają naszego związku. Przez ich obecność panowałaby napięta atmosfera... o ile w ogóle by się zjawili. - odparłam chłodno. - Bolą mnie nogi... możemy wrócić do domu?
Jim wymownie spojrzał na moje dziesięciocentymetrowe szpilki, po czym wsiedliśmy do jednej z taksówek na postoju w Saint - Paul. Jim przez całą drogę był wybitnie przygaszony i małomówny. Zdążyłam przyzwyczaić się do jego nagłych zmian nastroju więc przez dwudziestominutową podróż wpatrywałam się w krajobraz za oknem, wyjątkowo piękny tej nocy. Paryż był naprawdę wspaniałym miejscem, moim rajem, kochałam to miasto całym sercem i wiązałam z nim swoją, a właściwie to naszą przyszłość. Chciałam mieć ogromny dom na obrzeżach miasta i dziecko, tak, naprawdę, od jakiegoś czasu bardzo dużo myślałam o dziecku. Chciałam założyć z Jimem prawdziwą, kochającą się rodzinę.
    Po dotarciu do domu wzięłam krótką kąpiel, a Jim zdążył w tym czasie rozluźnić się przy szklance whiskey, co wyjątkowo mnie ucieszyło. Właściwie to nigdy nie miałam większego problemu z zażywanymi przez niego używkami, chyba że przesadzał, ale to w ostatnich tygodniach wcale się nie zdarzało. Wszystko jest dla ludzi, jeśli ma się umiar.
    Spędziliśmy uroczą noc rozmawiając na przeróżne tematy, takie jak nasze ulubione książki czy imiona. Jim wyznał mi, że zawsze marzył o tym, aby mieć śliczną córeczkę o blond włosach i niebieskich oczach, chciałam dokładnie tego samego. Takie dziecko byłoby aniołkiem. Gdyby tak połączyć piękne oczy mojego ukochanego, naturalny odcień moich włosów i nasze pełne usta to moglibyśmy wychowywać najpiękniejsze dziecko na świecie.
- Miałaby na imię Giovanna. Morrison. - wyszeptał i zgasił lampkę. Położyłam się na klatce piersiowej mężczyzny, ale tylko na kilka minut, bo po chwili musiałam zadowolić się  miękką poduszką. Jim poszedł do salonu i prawdopodobnie pisał lub czytał książki. Zawsze to robił, gdy nudziło mu się o tak późnej porze. Zegar wskazywał trzecią nad ranem. Położyłam głowę na poduszce i momentalnie zasnęłam. Prawdopodobnie tylko po to, aby koszmary miały kogo nawiedzać. Śniły mi się potworne rzeczy, o których wolę nie wspominać. Obudziłam się dokładnie godzinę później, zrobiłam "obchód" po całym mieszkaniu, aby poprosić mojego ukochanego o powrót do sypialni, ale nigdzie go nie zastałam. W końcu okazało się, że zamknął się w jednej z dwóch łazienek i prawdopodobnie przechodził chwilę nienawiści do całego świata, która jak zwykle nie miała żadnego podnóża, po prostu chwilowo i niespodziewanie nie chciał ze mną rozmawiać.
Wróciłam więc do łóżka i zasnęłam, budząc się dopiero o dziewiątej rano.

     Zastałam straszy bałagan w salonie, wszędzie porozrzucane były kartki z wierszami, butelki i papierosy. Drzwi od łazienki były zamknięte na klucz.  Przez niecałą godzinę prosiłam Jim'a o to, aby mi otworzył lub dał jakikolwiek znak życia. Obawiałam się, że mógł sobie coś zrobić, jego pobyt w łazience zazwyczaj trwał maksymalnie dwadzieścia minut, aż do tej pory.

Postanowiłam zadzwonić do Alaina Ronay'a. Gdy powiedziałam mu, że Jim od dłuższego czasu nie daje oznak życia zaczął panikować i obiecał, że zjawi się najszybciej jak to możliwe. Jego zachowanie wzbudziło u mnie jeszcze większy niepokój. Od niedawna podejrzewałam, że mój Pan Charyzmy może mieć problemy zdrowotne. Miewał migreny, często tracił przytomność, skarżył się na bóle brzucha... 

    - Mario, ile czasu on tam siedzi? - spytał Alain i wtargnął do mieszkania.

- Od trzeciej... albo od czwartej, Boże, nie wiem, zrób coś.
Ronay postanowił wyważyć drzwi. W innej sytuacji zapewne zabiłabym go za zdemolowanie mieszkania, w końcu razem z drzwiami odpadł tynk i tapeta ze ściany, wyglądało to koszmarnie. Jednak gorszym widokiem było dla mnie to co zastałam w łazience. Konieczność wykonania remontu była przy tym niczym. Niczym, kurwa.
Zakryłam usta dłonią i powoli zaczęłam zbliżać się do wanny, nie płakałam, byłam oszołomiona, nic do mnie nie docierało, czułam tylko jak powoli osuwa mi się grunt pod nogami.
W wannie leżał Jim. Woda była ciemnoróżowa, a na jego twarzy krzepła krew. Miał zamknięte oczy, a na jego twarzy widniał delikatny uśmiech, wyglądał tak niewinnie, jak mały chłopiec...
Ronay wyminął moje skostniałe ciało i podszedł do bladego ciała mojego Jim'a, przyłożył dwa palce do jego szyi, po czym krzyknął "Kurwa mać, on nie żyje" i wybiegł z pomieszczenia. Zostaliśmy sami. Ja i zwłoki mojego mężczyzny. Uklęknęłam przed wanną i wpatrywałam się w jego twarz, byłam spokojna, dokładnie tak jak on. To była cisza przed burzą, piekło miało dopiero nadejść, co więcej, to ja miałam je rozpętać.
Wyciągnęłam dłoń bruneta z wody. Jego żyły były niemalże niewidocznie, nie miał pulsu, nie oddychał. Jim umarł. I zabrał ze sobą pewną cząstkę mnie.
Wszystko zaczynało do mnie docierać, powoli odzyskiwałam świadomość i zaczęłam kojarzyć fakty. Boże, on naprawdę odszedł. Ta sytuacja była niczym kadr wyciągnięty z filmu. Nierealne. Nagłe. Miałam już nigdy więcej nie zobaczyć jego uśmiechu, jego radosnego spojrzenia, łez. Kilka godzin wcześniej miałam po raz ostatni usłyszeć jego głos.Wtedy po raz ostatni dotknęłam jego ciepłego ciała.

      Zaczęłam tracić nad sobą panowanie. Wyciągnęłam dłonie z wody i osunęłam się po brzegu wanny. Płakałam jak nigdy dotąd. Krzyczałam, trzęsłam się, wyrywałam sobie włosy z głowy, uderzałam pięściami w podłogę i ciągle zadawałam sobie pytanie: Dlaczego? Dlaczego on umarł? Boże, dlaczego odebrałeś mi mojego Jim'a?! Wpadłam w szał, w histerię, podniosłam się podłogi i wybiegłam z łazienki. Na łóżku siedział Ronay, który załamał twarz w dłoniach i zachowywał się jakby wcale mnie tam nie było. Chciałam, aby mnie nie było.
Wstrząsały mną potworne fale płaczu, miotałam się po całym mieszkaniu i krzyczałam, przeklinałam Boga...
W kuchni zrzuciłam z blatu kilka szklanek co przyciągnęło uwagę Alaina, przyszedł do mnie, otarł łzy z twarzy i oznajmił mi, że powinnyśmy zadzwonić na pogotowie i policję. Zupełnie go zignorowałam. Do czego byli oni potrzebni? Przecież Jim i tak już odszedł, ratownicy nie mogli przywrócić mu życia, poza tym nie miałam ochoty na rozmowę z policją, wiedziałam, że zapewne by mnie maltretowali, kazali zeznawać, kompletnie olewając to, że właśnie straciłam najważniejszą osobę w moim życiu.
- Maria, nie wierzę, że to się stało... - westchnął i próbował mnie przytulić, ale szybko się odsunęłam. Nie potrzebowałam żadnych nagłych gestów czułości ze strony obcych mi osób. Zastanawiałam się co on w ogóle robił w moim mieszkaniu. Potrzebowałam go tylko do tego, aby umożliwił mi wejście do łazienki, a skoro już to zrobił to mógł się wynosić.
- Wypierdalaj stąd. - powiedziałam i zwróciłam się w stronę okna.
- Słucham?! - oburzył się. - Nie bądź bezczelna, Jim był moim przyjacielem, mam prawo tutaj być.
- Nie obchodzi mnie to. Chcę być sama, wynoś się. I nie dzwoń na policję, sama to zrobię. Później.
- Chcę mu coś powiedzieć, mogę chociaż na chwilę tam wejść? - spytał niby nieśmiało.
- Nie możesz. Wyjdź stąd, kurwa.
Alain wyszedł, trzaskając drzwiami, a ja zostałam całkiem sama ze zwłokami Jim'a. To niewiarygodne, że kilka godzin wcześniej planowaliśmy przyszłość. Miałam wrażenie, że wszystko się roztrzaskało, że już nic nie miało sensu i najlepiej by było, gdybym i ja umarła. Mimo to staram się trzeźwo myśleć, ale chyba nie za dobrze mi to wychodziło.
Wróciłam do łazienki, wymijając drzwi i kawałki ściany leżące na podłodze, po czym uklęknęłam przed wanną. Odgarnęłam włosy z bladej twarzy bruneta i znowu się rozpłakałam. Nawet nad tym nie panowałam, łzy same cisnęły mi się do oczu.
- Dlaczego mnie zostawiłeś? Mówiłeś, że mnie kochasz, a teraz tak po prostu mnie opuszczasz? Co ja mam zrobić? - zaczęłam szlochać, prawie wpadłam do wanny. Milczałam przez kilkanaście minut, aż w końcu zdołałam się uspokoić i wypowiedziałam ostatnie słowa skierowane do Jim'a w tym pamiętnym dniu. - Nie sądziłam, że nasza wspólna podróż będzie trwała tak krótko... to niesprawiedliwe. Źli ludzie żyją przez kilkadziesiąt długich lat, a najwspanialszy człowiek na ziemi nie dożył dwudziestu ośmiu. Pozwoliłam Ci odejść z tego świata, ale w moim sercu będziesz żył wiecznie, obiecuję. Nie zapomnę o Tobie. Nigdy nikogo nie pokocham tak bardzo jak Ciebie. Byłeś... jesteś moją największą miłością i pozostaniesz nią na zawsze. Muszę tylko wytrzymać kilkanaście, może kilkadziesiąt lat samotnie, później znowu się spotkamy. Może nawet będziemy mieli słodką córeczkę, Giovannę? - uśmiechnęłam się i pocałowałam dłoń Jim'a. - Kocham Cię. - dodałam i pogłaskałam bruneta po policzku.
Wpatrywałam się w jego twarz, aż nagle usłyszałam przeraźliwy huk nieopodal mnie. Policja. Mogłam się domyśleć, że Alain wezwie PEWNE służby.
- Maria Moretti, tak? - przytaknęłam. - Musimy porozmawiać, proszę stąd wyjść. 
- Nie chcę, nie będę z nikim rozmawiać.
- To tylko kilka pytań. Kilka minut i będzie pani miała to z głowy.
- Proszę dać mi spokój. - wymamrotałam, siląc się na opanowanie. Czułam, że kilka dodatkowych słów tego natrętnego policjanta mogłoby całkowicie wytrącić mnie z równowagi. Miałam ograniczą zdolność panowania nad własnym ciałem, ładnie mówiąc.
 - Yhy, no to to tak, proszę mi powiedzieć, kiedy ostatni raz widziała pani zmarłego, co wtedy robił i jak się zachowywał. - powiedział bezczelnym tonem. Jego koledzy zbliżyli się do wanny i zaczęli przyglądać się twarzy mojego Jim'a jakby był jakimś eksponatem w muzeum.
- Czy pan nie rozumie? Nie chcę rozmawiać. Chcę teraz zostać sama. Zostawcie mnie samą z moim narzeczonym.
- W takim razie będziemy się z panią kontaktować, a teraz proszę stąd wyjść, musimy doprowadzić ciało do porządku.

Pocałowałam bruneta w policzek i pomachałam mu na pożegnanie. Zostawiłam go samego z tymi mężczyznami. Musiałam zadzwonić do Rosalie. Czułam się tak samotnie... pusto, jakby ktoś wywiercił mi wielką dziurę w sercu.
Zamknęłam drzwi od sypialni i kucnęłam pod ścianą uprzednio wystukując numer Rose.
- Halo, kto mówi? - zapytała zaspanym głosem. Zapewne dopiero wstała. Mogła obudzić się w objęciach człowieka, którego kochała, mnie nigdy więcej miało to nie spotkać.
- Maria.
- O, cześć, kochana! Przeziębiłaś się? Masz taki dziwny głos... a mówiłam Ci, żebyś się cieplej ubierała, to nie jest Kalifornia, moja droga. Jak będziesz się gorzej czuła to koniecznie idź do lekarza, jeszcze nas wszys...
- Mój Jim nie żyje, Rose. - powiedziałam i wybuchnęłam płaczem. Jak dziecko. Bezsilny, głupi bachor.
Rosalie w zupełnej ciszy słuchała mojego szlochania i zapewne zastanawiała się czy mówię prawdę czy może coś mi odbiło, ale to przecież nie było do mnie podobne. Który normalny człowiek robiłby sobie żarty z czegoś tak poważnego?
- O Boże, jestem w szoku. Jak to możliwe? Ktoś go zabił? A z resztą nieważne... Matko Boska, trzymaj się, Maria, za dwadzieścia minut u Ciebie będę. - i rozłączyła się. 

* * * 

        Wieczorem w naszym mieszkaniu nadal znajdowała się masa ludzi, którzy mimo moich protestów nie chcieli się wynieść. W salonie siedziało kilku policjantów, którzy popijali kawę i przesłuchiwali sąsiadów, bo przecież nie mogli zrobić tego na komisariacie, skąd. 

W sypialni leżało ciało Jim'a, które przykryłam grubym, białym kocem, niemal tak alabastrowym jak Jego twarz, jeszcze bardziej nieskazitelna niż wcześniej. Sine usta, delikatny uśmiech, który nadal nie zniknął i piękne włosy, które z każdej strony otaczały mojego Anioła. Na moją prośbę (i oczywiście za dopłatą) jeden z lekarzy pobrał Jimowi odrobinę krwi, która jeszcze nie zastygła w jego ciele, wlał ją do maleńkiej fiolki, którą następnie wsadziłam do małej skrzyneczki, pomiędzy stosami chusteczek higienicznych. To trochę chore i przerażające, ale posiadanie Jego krwi było dla mnie ważną rzeczą, nie potrafię powiedzieć dlaczego, po prostu. 

Rosalie dzielnie dotrzymywała mi towarzystwa, chociaż nie odważyła się ujrzeć zwłok. Siedziała w salonie i co jakiś czas zerkała przez framugę drzwi, aby zobaczyć co robię. A ja tylko siedziałam i wpatrywałam się w Jego twarz, bo cóż innego mogłam zrobić? 

To były nasze ostatnie wspólne chwile, później miały pozostać tylko wspomnienia. I zdjęcia. 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

Przed chwilą strzeliłam tu jakiś długi dopisek, ale usunęłam go tak szybko jak powstał. Napiszę tylko tyle, że bardzo mi zależy na tym, abyście pozostawiły po sobie jakąś opinię, bo teraz najbardziej mi na tym zależy. To był ciężki rozdział. ;_;