17. Goodbye my love.

    Z dedykacją dla Scarllet. ♥ 

Bo prawie się poryczałam ze szczęścia jak zobaczyłam, że jest tu ktoś nowy. xD

     Dochodziła dziesiąta rano. Przeglądałam się w lustrze, naciągając na dłonie czarne, skórzane rękawiczki. Włożyłam na siebie cienkie futerko i wielki kapelusz, który ograniczał moją widoczność, po czym opuściłam mieszkanie. Pogoda była okropna, temperatura nie przekraczała 293 K, a nad całym Paryżem wisiały szare, deszczowe chmury. Szybkim krokiem zmierzałam w stronę Père-Lachaise, aby nie spóźnić się na "uroczystość". Chciałam rozrzucić prochy Jim'a w Maroku, miejscu, które uwielbiał, ale Alain stwierdził, że to zbyt problematyczne i lepsze będzie pochowanie jego ciała na cmentarzu tuż obok Chopina, Moliera czy Claude'a Debussy'ego. Nie chciałam się z nim wykłócać. Moje nerwy były już wystarczająco naruszone.

    O godzinie jedenastej odbyła się niewielka procesja, w której, oprócz mnie wziął udział Alain Ronay, Agnes Varda, Robin Wertle, Bill Siddons oraz grabarz i czwórka mężczyzn od noszenia trumien. Do nikogo się nie odzywałam. Ukrywałam załzawione oczy pod kapeluszem i wpatrywałam się w kostkę brukową.

    Procesja zatrzymała się przy działce numer pięć, w drugim rzędzie szóstego kwartału. Nie było księdza, ani ceremonii religijnej. Mężczyźni złożyli trumnę w grobie. Obserwowałam to jak ciało mojego ukochanego spoczywa głęboko w ziemi i zanosiłam się płaczem. Czułam tak niewyobrażalną pustkę. Najgorsza była świadomość tego, że już nikt nie zdoła jej zapełnić i do końca życia... nie, DOŚĆ.

    Odchrząknęłam i powiedziałam cicho, że Jim chciał, aby nad jego grobem wyrecytowano kilka wersów. Później z pamięci zacytowałam ostatnie linijki Celebration of the Lizard. 

Już noc przybywa ze swym purpurowym legionem

Wracajcie do swych namiotów, do swych snów

Jutro wejdziemy do miasta moich narodzin

Chcę być gotów 

Mówiłam to tak cicho, że zapewne nikt mnie nie usłyszał, a jeśli nawet to pomyślał, że mamroczę sama do siebie jakieś głupoty.

- Będzie dobrze, Mario. Może tam będzie mu lepiej... - powiedział Alain, po czym oddalił się wraz z resztą ludzi. Zostałam tylko ja i mężczyźni, którzy zakopywali ciało Jim'a. Ciągle płakałam, przez cały czas odtwarzałam w pamięci wszystkie piękne chwile, które spędziłam u boku bruneta. Jego niezdarne oświadczyny, nasze planowanie ślubu, koncert The Rolling Stones, na którym się poznaliśmy...

Gdy grabarze zakończyli swoją pracę położyłam na świeżo usypanej ziemi trzy czerwone róże, po czym wróciłam do naszego mieszkania, aby spakować wszystkie swoje rzeczy i udać się do Londynu, gdzie miałam rozpocząć swoje nowe życie.

Dzień wcześniej zadzwoniłam do rodziców, potrzebowałam pomocy, a wiedziałam, że tylko oni mogą mi jej udzielić. Tata od razu pojechał do stolicy Anglii, aby kupić mi mieszkanie w Richmond. Nawet nie zdążyłam zastanowić się nad tym co mu odbiło, że rzucił wszystko tylko po to, aby pomóc swojej córce, z którą w dodatku był pokłócony. Widocznie jednak mnie kochał...

* * * 

    Ósmego lipca udałam się w podróż do Londynu, pozostawiając w Paryżu ciało mojego Jim'a, masę bolesnych wspomnień i przyjaciółkę, z którą nawet się nie pożegnałam. Na lotnisku czekał na mnie tata, który udawał smutnego i przejętego moją sytuacją, chociaż i tak wiedziałam, że w głębi duszy cieszy się z obrotu sprawy. Nie musiał wstydzić się za swoją córkę, która wdała się w znajomość z kimś takim jak Jim Morrison.
    Nigdy nie rozumiałam pieprzonej nienawiści rodziców do mojego narzeczonego. Ja na ich miejscu byłabym zachwycona faktem, że moja córka jest z tak wspaniałym poetą.  

    Niedługa podróż minęła w zupełnej ciszy. Wolałam, aby to mama siedziała na miejscu taty. Z dwojga złego była lepsza od niego.

Gdy stanęliśmy pod moim nowym domem dosłownie zaniemówiłam z wrażenia. Był ogromny... Uwielbiałam duże przestrzenie.

Byłam jedynym spadkobiercą majątku Jim'a więc z niewielką pomocą taty wszystkie pieniądze z konta mojej miłości znalazły się w moich dłoniach. Od razu oddałam rodzicom całą sumę, którą wydali na zakup domu.

    Po jakimś czasie moje samopoczucie nie uległo żadnej poprawie, ale to chyba nikogo zdziwi. Gosposia, którą zatrudniłam codziennie musiała pozbywać się z domu resztek talerzy, szklanek, wazonów i innych rzeczy, które w przypływie mojej furii zostały roztrzaskane o podłogę.

W jednej z kilku sypialni znajdowały się wszystkie rzeczy Jim'a, które zabrałam ze sobą z Paryża. W szafie wisiały jego skórzane spodnie, marynarki, koszule. Na półkach porozstawiane były jego zdjęcia, a głęboko w szafkach umieściłam zeszyty z jego wierszami, które nigdy nie były i nie będą opublikowane.

    Cały czas nosiłam na palcu srebrny pierścionek zaręczynowy, a przy wyrabianiu nowych dokumentów przedstawiałam się jako Maria Moretti - Morrison. Jim zawsze chciał, abym nosiła jego nazwisko więc chociaż tę jedną prośbę mogłam spełnić.

    - Pani Mario, telefon do pani! - krzyknęła pani Hussain.

Natychmiast zbiegłam na dół i wzięłam do rąk słuchawkę.

- Tom? - spytałam niepewnie.

- Tak, to ja. Chciałem Ci tylko powiedzieć, że za tydzień wracam z Visconsin i osiedlam się na stałe w Londynie. Musimy jak najszybciej rozpocząć budowę galerii. - oznajmił mój wspólnik.

Zawsze marzyłam o stworzeniu własnej galerii sztuki, ale nie chciałam samotnie zmagać się z całym procesem powstawania. Tommy zawsze powtarzał, że to świetny pomysł, poza tym również był miłośnikiem malarstwa więc cóż stało nam na przeszkodzie? Nie mogłam do końca życia utrzymywać się z cudzych pieniędzy.

- Doskonale, zadzwoń do mnie jak tylko dotrzesz na miejsce. - odparłam, po czym odłożyłam słuchawkę na widełki.

    Usiadłam w miękkim fotelu na werandzie wpatrywałam się w zadbany ogródek. Otwarcie galerii było dla mnie niesamowicie ważną sprawą, chciałam, aby wszystko było idealne, dopięte na ostatni guzik. Nie miałam żadnych innych perspektyw, ani planów na życie więc postanowiłam w całości oddać się pracy.

   

    W oddali usłyszałam dzwoniący telefon. Miałam ochotę wyrzucić go przez okno. Zero spokoju. Jerry jak zawsze zaczęła się wydzierać, przekazując mi, że ktoś dzwoni, bo przecież wcale tego nie słyszałam...

    - Matko Boska! Marie! Ja Cię chyba zabiję! Musiałam dzwonić do moich rodziców, oni zadzwonili do Twoich, Twoi zadzwonili do mnie i dopiero wtedy zdobyłam Twój numer telefonu! Dlaczego wyjechałaś z Paryża?! I dlaczego nawet się nie pożegnałaś? Ja odchodziłam od zmysłów!

- Przepraszam. - wyszeptałam i oparłam się o ścianę.

- Ech, no dobrze, powiedz lepiej jak się trzymasz...

- Nadal w jednym kawałku.