20. Loving you forever can't be wrong.

   Po skończonej rozmowie udałam się do łazienki, aby przygotować się do pójścia na plażę. Nie przepadałam za paradowaniem w stroju kąpielowym przed tłumem obcych ludzi, ale przecież nie mogłam spędzić całego tygodnia w hotelu. Przyjechałam na Dominikanę w celu wypoczęcia, zregenerowania i oczywiście opalenia się! Byłam potwornie blada, moja skóra była alabastrowa, okropieństwo.

    Na kremowy strój kąpielowy zarzuciłam czarną, zwiewną sukienkę. Wyglądałam inaczej niż zwykle. Nie nałożyłam na twarz ani grama makijażu, moje włosy były proste jak nigdy dotąd, a wzrost okropnie zmalał. Przywykłam do noszenia butów na wysokim obcasie i natapirowanych włosów, które dodawały mi kilka centymetrów.

Gdy Mike stanął obok mnie poczułam się jak krasnoludek.

- Pięknie wyglądasz. - skomentował i złożył delikatny pocałunek na mojej szyi.

- Ty też. - odparłam i spojrzałam na nienaganną fryzurę oraz wysportowane ciało bruneta.

    Przed samym wyjściem włożyłam czarno biały kapelusz, po czym ruszyliśmy w stronę plaży.

- W ogóle to dlaczego się ożeniłeś z Bianką? - zadałam pytanie, które nurtowało mnie od dłuższego czasu.

- Bo chciała. Lubię sprawiać kobietom przyjemność. - powiedział i zaczął się we mnie wpatrywać. - Naprawdę wspaniale wyglądasz. - uśmiechnął się.
- Nie zmieniaj tematu. - mruknęłam. - Czyli Ty nie chciałeś tego ślubu? Zdecydowałeś się na niego tylko ze względu na Biankę?
- Sam nie wiem. Wiesz, kocham ją, jest taka nieprzewidywalna, miło się z nią rozmawia, no i jest ładna. Na początku nawet nie przeszło mi przez myśl to, że moglibyśmy zostać małżeństwem, ale później ona zaszła w ciążę i pomyślałem, że może warto byłoby coś zmienić. Postanowiłem sobie, że będę jej wierny i stworzę prawdziwy dom dla nas i Jade, ale później stwierdziłem, że tak nie potrafię. Zbyt bardzo kocham kobiety, abym mógł być tylko z jedną. - odpowiedział i się uśmiechnął. 

Odwzajemniłam gest, po czym zaczęłam rozmyślać nad małżeństwem mojego... przyjaciela? Czy to na pewno dobre słowo? Nie potrafiłam określić tego co nas łączyło. Na początku naszej znajomość Mike był tylko formą pocieszenia po utracie Jim'a. Piękne mieszkanie, powstająca własna galeria sztuki  i zakupy w najdroższych londyńskich sklepach nie potrafiły oderwać mnie od myśli, które nałogowo kręciły się wokół mojego zmarłego narzeczonego. Michael zdołał mnie w pewien sposób pocieszyć.

Z czasem zaczęłam dostrzegać więź jaka się między nami wytworzyła. Opowiadaliśmy sobie o przeróżnych rzeczach, ufaliśmy sobie. Mike był wspaniałym mężczyzną. Wiedział jak mnie zadowolić; kupował mi kwiaty, zasypywał mnie komplementami i zaprosił mnie na Dominikanę. Kryła się w nim również druga strona, nieco arogancka, pewna siebie, złośliwa... ale właśnie to w nim uwielbiałam. Obrzydzali mnie grzeczni chłopcy. Zadziwiało mnie to, że kilka lat wcześniej chciałam wieść spokojne życie, z wykształconym, nudnym mężczyzną, z czasem zaczęło mnie to odrzucać. Pragnęłam niezobowiązujących przygód, chciałam odrobiny szaleństwa.

   Wracając do tematu Mike'a i Blanki... nie rozumiałam tego jak mógł ożenić się z nią tylko dlatego, że miała taki kaprys. Owszem, mieli dziecko, kochali się, ale ich małżeństwo nie mogło długo przetrwać. Oni oboje się zdradzali! Po co komplikować sobie życie? Rozwód to zbędne problemy.

       - Może być tutaj? - spytał Mick. Przytaknęłam i obserwowałam to jak rozkłada koc na gorącym piasku. Wyglądał przeuroczo.

Po kilku minutach mogliśmy rozkoszować się promieniami słońca, które swoim żarem oblewały nasze niemalże nagie ciała. Podłożyłam sobie spodnie Mike'a pod głowę i zastanawiałam się nad tym ile czasu zdołam wytrzymać w takiej temperaturze.

Brunet położył się na klatce piersiowej i zaczął rysować kółeczka na moim brzuchu, doprowadzając mnie tym samym do lekkiego poirytowania.

- Nudzi mi się. - wymamrotał pod nosem.

- Jesteśmy tutaj dopiero dziesięć minut. - odparłam i westchnęłam pod nosem.

- Wejdziesz ze mną do wody? Proszę... - wymruczał i zaśmiał się. Kochałam jego uśmiech, tak w ogóle.

Skończyło się na tym, że niecały kwadrans później staliśmy w morzu. Mike cierpliwie czekał na to, aż zdołam się zanurzyć. Słońce zdążyło mnie rozgrzać więc woda wydawała mi się niemal lodowata.

- Maria, ile można? Do wieczora nie zdążymy popływać! - powiedział, po czym ochlapał mnie wodą. Po chwili  oboje się zaśmialiśmy, mimo że miałam ochotę go zabić.

Przez pół godziny beztrosko pływaliśmy w krystalicznie czystej wodzie. Czułam się jak nastolatka. Później nawet zaczęłam wspominać te piękne czasy. Okres mieszkania pod jednym dachem z rodzicami był czymś wspaniałym. Nie miałam żadnych obowiązków, oprócz nauki, rzecz jasna, ale ona akurat nie była dla mnie problemem, powiedziałabym, że przyjemnością. Nigdy nie musiałam martwić się o pieniądze, nigdy nie doskwierała mi samotność, bo zawsze znalazł się ktoś z kim mogłabym porozmawiać.

W Londynie wiodłam nieco przytłaczające życie. Przez całe dnie wraz z Thomasem podróżowałam po  stolicy w celu załatwiania przeróżnych spraw związanych z galerią, a później wracałam do wielkiego, pustego domu. Na blacie w kuchni zawsze leżała karteczka z napisem "Mieszkanie jest posprzątane, obiad leży w lodówce. Życzę miłej nocy!". Czasami się z kimś spotykałam.

       Wieczory zazwyczaj spędzałam w pokoju z rzeczami Jim'a. Wpatrywałam się w pierścionek zaręczynowy, analizowałam jego wiersze, słuchałam utworów The Doors i płakałam. Chociażbym nie wiadomo jak się starała to i tak nie potrafiłam pogodzić się z jego śmiercią. Nie potrafiłam przyjąć do wiadomości tego, że nigdy więcej go nie ujrzę, że mój wspaniały mężczyzna leży głęboko pod ziemią, a jego anielską twarz torturują tysiące szkodników.

* * * 

    - Tak, tak, Skarbie, smaruję się kremem z filtrem. Wszystko jest w najlepszym porządku. Już za trzy dni się zobaczymy. - mniej więcej takie słowa wysłuchiwałam drugą godzinę. Mike postanowił zadzwonić do Keitha, a później oczywiście do Bianki. Okrutnie rozśmieszył mnie fakt, że brunet zapomniał powiadomić swojego przyjaciela o tym, że właśnie jest z nim na wakacjach w Santo Domingo. Po pięciu minutach rozmowy Michael nie wytrzymał i kazał mi dokończyć tłumaczenie Richardsowi wyglądu zaistniałej sytuacji... "Co ten kutas sobie myśli?! Ja mam okłamywać jego żonkę, bo zachciało mu się wyjazdu?! Śmieszne, kurwa. Niech się pierdoli, pojebaniec. Kilka tygodni temu urodziła mu się córka, a on kurwa co? Taki z niego ojciec?!" - właśnie w ten sposób wyglądała rozmowa z Keithem. Miałam z nim do czynienia maksymalnie cztery razy w życiu, ale zawsze rozśmieszały mnie jego słowa kierowane w stronę Micka. Był przezabawnym człowiekiem.

    - O Boże, nareszcie... już myślałem, że ona nigdy nie skończy tej paplaniny o Jade. Co jest takiego ciekawego w życiu dziecka? Nic tylko płacze, je i śpi. - pożalił się Mick i usiadł na fotelu.

- Przestań już. Porozmawiajmy o czymś innym.

- Ta, dobry pomysł... może w końcu opowiesz mi coś o swoich rodzicach? Kim oni właściwie są? - zapytał brunet, po czym rozsiadł się na fotelu, czekając na odpowiedź.

- Mama jest lekarzem, a tata pracuje jako prawnik, oprócz tego interesuje się wspinaczką górską. Nic ciekawego.

- Nic ciekawego?! Proszę Cię... mój ojciec był nauczycielem wuefu, a matka fryzjerką, to dopiero jest nieciekawe.  

- Nauczycielem?! O matko... - odrzuciła mnie sama myśl o tym, że można być kimś takim. To cud, że ten człowiek jeszcze żyje, ja bym się wykończyła, gdybym miała przez kilka godzin dziennie mieć do czynienia z obcymi dziećmi...

- Strasznie mnie nudzą te rozmowy, może zrobilibyśmy coś bardziej pożytecznego? - spytał i posłał mi szelmowski uśmiech.

- Co takiego?

Mick zerwał się z miejsca i podszedł do mnie w swój okrutnie pociągający sposób...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Hej haj helou, chciałabym Wam powiedzieć, że trochę się pochorowałam w związku z czym w końcu mam czas na to, aby nieco poczytać :D także możecie spodziewać się niebawem paru słów ode mnie na swoich blogach. ;)
tymczasem zostawiam rozdział 20 i mam taką prośbę, mogłybyście napisać taki konkretny powód dla którego nie lubicie Marii? Bardzo mi na tym zależy xD