21. Mistress.

Ale kochanka już zawsze będzie płakać do poduszki
Kochanka nigdy nie utrzyma swojej miłości
A z biegiem lat
Kochanka
Spędzi życie samotnie...

~ Lana Del Rey, The Other Woman 

   maj, 1972 

    Wsłuchiwałam się w stukot niebieskich szpilek i z utęsknieniem zmierzałam w kierunku drzwi. Byłam wykończona. Nie sądziłam, że wybór farby może być tak męczącym zajęciem, w szczególności jeśli trzeba kłócić się o kolor ścian z kimś takim jak Thomas. Człowiek, którego niegdyś uwielbiałam nagle zaczął działać mi na nerwy jak nikt inny. Ciągle coś mu nie pasowało; nie podobał mu się obraz, który chciałam powiesić w SWOIM gabinecie, denerwował go zapach róż, nie wspominając nawet o mnie. Przecież ja każdego irytowałam. Każdy miał mnie dość...
Powoli zaczynałam żałować decyzji o założeniu galerii sztuki. Mój ukochany Jim zostawił mnie ze swoimi pieniędzmi, mogłam żyć jak księżniczka, niestety lubiłam komplikować sobie życie. Na własne życzenie zrzuciłam na siebie masę obowiązków.
        - A co pani tak wcześniej? - spytała Jerry, stając w progu z patelnią i fartuszkiem na swoim pulchnym ciele.
- Dlaczego trawa nie jest skoszona? Dzisiaj ktoś miał się tym zająć. - zmieniłam temat, po czym weszłam do środka mojego okazałego domu. Rzuciłam torbę na szafkę i skierowałam się do salonu.
- Właśnie! Przecież miał przyjść z samego rana, a jest już piętnasta! Zaraz tam zadzwonię i zrobię taką awanturę, że jeszcze ich wnuki będą wspominać Jerry Hussain! - krzyknęła. Po chwili pomieszczenie wypełnił dźwięk dzwoniącego telefonu. Zerwałam się z miejsca i popędziłam na korytarz. 
- Jak dobrze, że Cię zastałam! - usłyszałam po drugiej stronie słuchawki. - Masz plany na wieczór?
- Chciałam przeczytać książkę. - odparłam.
- Już nie znajduj sobie wymówek! Przeczytasz ją jutro, dzisiaj, moja droga idziemy na premierę filmu o naszych kochanych Rolling Stonesach, w ostatniej chwili udało mi się załatwić dla Ciebie miejsce! Później oczywiście będzie afterparty. - powiedziała rozentuzjazmowana. Dobrze wiedziałam, że z kimś takim jak Bianca Jagger nie da się wygrać więc wolałam od razu się zgodzić, mimo że nie było mi to na rękę.
- Ech, no dobrze, tylko powiedz mi gdzie i o której godzinie mam się zjawić. - mruknęłam niechętnie.
Żona mojego przyjaciela podała mi adres i godzinę premiery. Miałam całe pięć godzin na przygotowania. Pierwsze trzy spędziłam w łóżku, musiałam chociaż na chwilę zmrużyć oczy, później natomiast zaczęła się szaleńcza walka z czasem. Biegałam po całym piętrze, przebierałam się, kręciłam włosy, nakładałam makijaż, aż w końcu byłam gotowa do wyjścia.
Miałam na sobie długą, czarną sukienkę oraz szpilki i torebkę w tym samym kolorze, klasycznie. Na szyję włożyłam diamentowy naszyjnik od Jim'a i pierścionek zaręczynowy, z którym rozstawałam się tylko podczas snu i kąpieli.
Opuściłam dom i wsiadłam do mojego pięknego, niebieskiego Porshe. Nieco stresowałam się przed tym wydarzeniem. Premiery filmów to nieciekawa sprawa, szczególnie jeśli ma się na nich do czynienia z żoną swojego kochanka.
    Kwadrans przed dwudziestą zjawiłam się przed docelowym miejscem. W oddali widziałam całe muzyczne towarzystwo. Był cały skład The Rolling Stones, Anita Pallenberg, Bianca i John Lennon oraz Yoko, której obecność mnie zdziwiła, nie sądziłam, że osoby takie jak ona bywają na takich imprezach.
        - Maria! Jak miło Cię widzieć, pięknie wyglądasz, kochana. - powiedziała pani Jagger i cmoknęła mnie w policzek. Wyglądała przecudownie. Uwielbiałam jej klasę, urodę i wdzięk, nic dziwnego, że udało jej się w pewien sposób zatrzymać przy sobie Mick'a. Nie można było oprzeć się jej urokowi.
- Jak zawsze czarująca. - powitał mnie Mick. - Państwo się chyba jeszcze nie znają. Przestawiam wszystkim moją drogą przyjaciółkę, Marię Moretti.
Oczy wszystkich skierowały się na mnie. Uśmiechnęłam się do całego zebranego towarzystwa i przywitałam się z każdym po kolei.
Kto by pomyślał, że będzie mi dane spotkać osoby, o których niegdyś opowiadała mi Rosalie. Przynajmniej w tym byłam lepsza od niej. Poznawałam tak znaczących ludzi, podczas, gdy moja kochana przyjaciółka siedziała na kanapie z wielkim brzuchem i narzekała na to, że boli ją kręgosłup.
    Podczas premiery usiadłam pomiędzy Mickiem, a Johnem, który cały czas mnie zagadywał. Wypytywał się o to czym się zajmuję, składał mi kondolencję, a mnie powoli zaczynało to denerwować. Zastanawiało mnie to razy ktoś powie mi, że bardzo mu przykro z powodu śmieci Jim'a. Po co ludzie mówili takie rzeczy? Żeby jeszcze bardziej mnie zdołować? Czy naprawdę nikt nie rozumiał tego, że ciągłe przypominanie mi o moim ukochanym za każdym razem wbija mi w serce setki naostrzonych noży?
   
    Później wszystko odbywało się bez zbędnych komplikacji. Obejrzałam film, który z resztą mnie nie porwał. Przez całe dwie godziny wspominałam przeróżne sytuacje, które znalazły swój kącik w mojej pamięci. Ucieszyłam się, gdy mogłam opuścić salę, czekało mnie już tylko afterparty.
     Usiadłam przy stoliku z Bianką i żoną jakiegoś faceta ze środowiska Stonesów. Yoko gdzieś się ulotniła, a męska część towarzystwa wolała usiąść z dala od płci pięknej.
- Jakiś czas temu byłam ze znajomą na takim jednym przyjęciu. Był tam taki przystojny biznesmen. Boże, on wyglądał jak ideał, miał takie piękne włosy i ciało, a w dodatku zarabiał miliony.- rozmarzyła się Adela i zakręciła włosy wokół palca.
- Czekaj! Chyba wiem o kim mówisz. Claude Dell' Orefice, hm? Też go widziałam, gdyby nie Mick to już byśmy stali przed ołtarzem. - odparła Bianca. - A Ty jak sądzisz, Mary?
- Nie wiem, nie myślę o mężczyznach. - powiedziałam, mimo że mijało się to z prawdą. Chociaż nie, przecież Mick się nie liczy...
- Skarbie, minął już prawie rok, czas się w końcu pozbierać po Jego śmierci.
Spojrzałam na Biankę ze złością. Rozpłakałam się, po prostu zaczęłam płakać rozmazując przy okazji swój starannie wykonany makijaż. Miała serdecznie dość wszechobecnego niezrozumienia.
- Przepraszam, nie powinnam tego mówić.
- Muszę iść. Do zobaczenia. - powiedziałam i szybko odeszłam od stolika. Narzuciłam na siebie cienki kardigan i szybkim krokiem zaczęłam zmierzać w kierunku parkingu. Gdy w końcu znalazłam się w samochodzie mogłam dać upust całej swojej frustracji. Oparłam głowę o kierownicę i zaczęłam krzyczeć, płakać i przeklinać.
Mój niespodziewany napad furii najwidoczniej trwał dość długo, ponieważ nad powierzchnią ziemi zdążyły zebrać się wielkie, ciemne chmury, a po chwili z nieba zaczęły spadać miliony kropel deszczu. Postanowiłam wrócić do domu, co było wyjątkowo nierozsądnym posunięciem. Deszcz i łzy ograniczały moją widoczność, a trzęsące się dłonie miały problem z utrzymaniem kierownicy.
Przed oczami przelatywały mi przeróżne sceny z udziałem Jim'a. Czułam się jak w horrorze, w mojej głowie rozpętało się istne piekło, nad którym nie potrafiłam zapanować.
       Pół godziny później dotarłam do domu. W jednym kawałku. Niemal wszystkie okna na parterze były zapalone, co wyjątkowo mi się nie podobało. Akurat w takim momencie Jerry postanowiła się mną zaopiekować.
- Boże przenajświętszy, pani Mario, ależ pani przemokła! Jak ja się zamartwiałam, taka pogoda, a pani jeszcze z tym samochodem. Kamień z serca. - powiedziała i zamknęła za mną drzwi na wszystkie możliwe zamki.
- Możesz wrócić do domu, Jerry. Dziękuję.  - wymamrotałam i weszłam na pierwsze piętro, gdzie jak zwykle panował porządek. Na szafce przy drzwiach do sypialni leżały równo ułożone gazety, a tuż obok nich mały bukiet herbacianych róż.
Gdy tylko przekroczyłam próg pokoju Jim'a od razu skierowałam się w stronę łóżka. Momentalnie zasnęłam.

* * * 

       Pod koniec maja listonosz dostarczył mi malutką paczuszkę zapakowaną w błękitny papier ozdobny. W środku znajdował się złoty naszyjnik i krótki liścik.

Może ten skromny prezent umili Ci ten dzień. W końcu nienawidzisz dnia swoich imienin. No widzisz, nie zapomniałem. Za kilka dni kończymy trasę po Stanach Zjednoczonych, będę miał duuużo wolnego czasu, możesz spodziewać się moich odwiedzin.

Sto lat! Jimmy. 

Nie sądziłam, że Jimmy to taki kretyn. Złożył mi życzenia imieninowe trzy tygodnie po nich. Nawet nie przywiązałam do tego zbytniej uwagi. Jimmy nie był dla mnie nikim ważnym. Nic mnie nie obchodził, dlatego też przeraziła mnie myśl o tym, że planuje mnie odwiedzić. O czym miałabym z nim rozmawiać?
      Dwa dni po tym pamiętnym dniu miałam odwiedzić rodzinkę Jaggerów. Kupiłam nawet malutką sukienkę dla Jade. Współczułam temu dziecku. Całe dnie spędzała z nianią, bo Bianca spotykała się ze swoimi przyjaciółkami, a Mick podróżował z zespołem, nagrywał w studiu, a w wolnym czasie zdradzał swoją małżonkę.
     Punktualnie o piętnastej zapukałam do drzwi ich willi. Otworzyła mi przepiękna gosposia, na ciele miała ogromny, brzydki fartuszek, który zapewne miał odciągać uwagę Mike'a od jej figury.
Zostawiłam buty i płaszcz na przedpokoju, po czym skierowałam się do salonu.
        - Maria! Baliśmy się, że nie przyjdziesz. - powiedział Mike i pocałował mnie w policzek na powitanie.
- Sam się bałeś, kochany. Lepiej idź na górę po... no wiesz po co, a Ty moja droga, opowiadaj, jak idą przygotowania do wernisażu!
- W porządku. Niedawno mieliśmy kilka komplikacji, ale teraz wszystko idzie jak z płatka. - odparłam i usiadłam na dywanie tuż obok Jade. Była urocza, taka niewinna i słodka.
- Już się nie mogę doczekać, zapewne wszystko jest pięknie urządzone.
Do salonu wszedł Mick z dość sporym pudłem w dłoni. Na jego czubku była przyklejona czerwona kokardka.
- Wszystkiego najlepszego! - krzyknęła para w jednym momencie. Poczułam się głupio, co najmniej. Zastanawiałam się czy czasem nie przekręciłam kiedyś daty swoich nieszczęsnych imienin.
- Przesadzacie z tymi prezentami. To tylko imieniny. - wymamrotałam i wstałam z puchatego dywanu, uprzednio posyłając malutkiej dziewczynce uśmiech.
- Tak, tak, wiem... lepiej otwieraj.
Michael wręczył mi pudełko i czekał na moją reakcję. Zaczęłam powoli odwijać papier, aż w końcu ujrzałam piękny prezent; długą, szarą sukienkę z wielkim wycięciem na plecach i dekolcie. Była dość wyzywająca, ale prześliczna.
- Jest wspaniała, dziękuję Wam. - przytuliłam Biankę i Mick'a, po czym podarowałam im mały upominek dla Jade.

* * * 

    Po pierwszym dniu wiosny w progu mojego domu zjawił się Jimmy.  Jerry sprzątała na piętrze, a ja wraz z panem Pagem siedziałam w salonie przy filiżance gorącej herbaty.
      - Czyli za tydzień macie wernisaż, tak?
- Tak. - odpowiedziałam niechętnie. 
Nie chciałam spędzać czasu z Jimmym, jego obecność mnie męczyła. W duchu modliłam się o to, aby jak najszybciej sobie poszedł. Przez pół godziny wałkowaliśmy temat galerii, później mój przyjaciel z dzieciństwa zadręczał mnie swoimi opowieściami o tym czego to oni nie robią na trasach koncertowych. I oczywiście o tym ile ma fanek! Przecież ilość zaliczonych przez niego nastolatek to świetny temat do rozmów.
- A tak właściwie to nie jesteś w żadnym związku, co nie? - spytał, jak zwykle prosto z mostu.
- Nie.
- A co z tym Thomasem? Tylko się przyjaźnicie?
- Tak.
- Rozumiem. To nawet lepiej, wiesz, on mi się wydaje taki podejrzany, źle mu z oczu patrzy. W końcu zasługujesz na kogoś lepszego. Na przykład kogoś takiego jak ja. - zawadiacko się uśmiechnął.
- Bardzo śmieszne...
- To nie miało być śmieszne. Mówię poważnie. Może to co powiem zabrzmi dziwnie, ale jesteś zajebista. Kupiłem dom w Londynie, mieszkam trzy ulice dalej, może to nam pomoże się do siebie zbliżyć, będziemy mogli się częściej spotykać.
- O czym Ty pieprzysz, Jimmy? - spytałam i odłożyłam porcelanową filiżankę na szklany stolik.
- Ja? O niczym, tylko wiesz... moglibyśmy się ponownie zaprzyjaźnić, tak jakby... może kiedyś bylibyśmy nawet parą. - powiedział i przestał patrzeć mi w oczy. Roześmiałam się.
- Mamy już prawie trzydzieści lat, Jim, wydoroślej w końcu, z takich rzeczy nie powinno się żartować.
- Marie, ale ja nie żartuję. Myślę, że moglibyśmy spróbować, nie mamy niczego do stracenia. Przecież znamy się na wylot. Ja naprawdę chciałbym się do Ciebie zbliżyć.
Jimmy uklęknął przede mną, chwycił moje dłonie i spojrzał mi głęboko w oczy co utwierdziło mnie w przekonaniu, że Jimmy Page naprawdę nie żartuje.
- Jesteś nienormalny. Jak możesz w ogóle myśleć o tym, że MY moglibyśmy być parą? Sława zrobiła Ci wodę z mózgu. Przychodzisz tutaj po roku kompletnego braku kontaktu ze mną i na wstępie wyskakujesz z takimi propozycjami. Trochę wyrafinowania...- powiedziałam chłodno, po czym Jimmy niemal natychmiast wyszedł z miną obrażonego gówniarza.
Jak ja mogłam przyjaźnić się z takim kretynem? Czy naprawdę byłam aż tak zdesperowana czy może w tej małej, angielskiej mieścinie nie było nikogo normalniejszego?