22. Monet.

    Dokładnie dwa miesiące po otwarciu galerii na świat przyszła Adriana Frances Weiss - słodka córeczka mojej przyjaciółki o angielsko - francuskich korzeniach. Zawitałam w Paryżu na trzy dni, podczas których mogłam nieco odetchnąć od mojego londyńskiego życia. Spędziłam ten czas w niewielkim domku Rosalie i jej narzeczonego na obrzeżach miasta, a w ostatni dzień mojego pobytu we Francji odwiedziłam grób Jim'a. Był w okropnym stanie, przez godzinę musiałam wyrzucać zdjęcia, zaschnięte kwiatki, butelki po alkoholu i inne rzeczy, które fani z całego świata po sobie pozostawili.

    W domu czekało na mnie kilkanaście listów - od Jimmy'ego, rzecz jasna. Przez niego miałam ochotę na zmianę nazwiska, wyglądu i wyprowadzkę. Miałam dosyć tego człowieka. Przyczepił się do mnie jak rzep, ciągle mnie nachodził, przeszkadzał mi w pracy, nawet podczas zakupów przez przypadek na mnie wpadał. Nie sądziłam, że osoby takie jak on są tak zdeterminowane, w końcu był tym całym rockmenem, miał tysiące fanek, mógł mieć każdą z nich, a on akurat uwziął się na mnie.

    Pewien czerwcowy dzień zaobfitował w dość niecodziennie wydarzenia. Spokojny i cierpliwy Jimmy zamienił się w szaleńca, o ile nie jest to zbyt delikatne słowo.

Po dwudziestej pierwszej godzinie usłyszałam dzwonek do drzwi. Byłam niemalże pewna, że to Mick. Na wycieraczce ujrzałam jednak klęczącego Page'a z bukietem czerwonych róż w lewej dłoni i pistoletem w prawej.

      Spojrzałam na mężczyznę z politowaniem i kazałam mu wejść do środka, przecież nie mogli  zobaczyć go sąsiedzi. Brunet uklęknął przede mną na korytarzu i przyłożył sobie pistolet do skroni.

- Jeśli nie dasz mi szansy to się zabiję.

Czułam lekkie zażenowanie. Jim zmierzył mnie wzrokiem i zaczął mrużyć oczy, nienawidziłam, gdy patrzył na mnie w ten sposób.

- Śmiało. Tylko najlepiej zrób to w ogródku, bo zabrudzisz mi mieszkanie krwią. - powiedziałam lekceważąco. Przecież wiedziałam, że on tego nie zrobi, nie był aż takim psychopatą.

- Kocham Cię, Marie! Naprawdę! Błagam Cię!

- Nie.

- W takim razie strzelam. - oznajmił i odbezpieczył broń. Zaśmiałam się pod nosem. Ta sytuacja była wręcz komiczna. Nagle do mojego mieszkania wpada Jimmy Page i twierdzi, że się zabije jeśli nie będę jego dziewczyną, czy jak to się mówi. Co innego mogłam zrobić? Śmiech był tutaj wręcz wskazany.

- Strzelaj.

- Marie, ale ja naprawdę chcę z Tobą być, dlaczego nie możesz dać mi szansy? Przecież jeśli nam nie wyjdzie to możemy dalej być tylko przyjaciółmi, ale zawsze warto chociaż spróbować.

- Jimmy, zrozum w końcu to, że niczego do Ciebie nie czuję. Nawet Cię nie lubię, bo cały czas mnie nękasz, ile można?! NIGDY NIE BĘDZIEMY PARĄ, a teraz sobie idź, bo jutro muszę wcześniej wstać.

- I tak będę robił wszystko, abyś mnie pokochała.

- Wypierdalaj. 

Jim spojrzał na mnie ze smutkiem i niechętnie wyszedł za drzwi, a ja w końcu mogłam wrócić do łóżka.

* * *

    Następnego dnia, jak codziennie rano, wybrałam się do pracy. Temperatura z dnia na dzień była coraz wyższa, lato zbliżało się wielkimi krokami, co bardzo mnie ucieszyło. Nie znosiłam śniegu i mrozów, zima była znienawidzoną przeze mnie porą roku. Chociaż z drugiej strony tylko podczas chłodnych dni mogłam nosić futra, które tak uwielbiałam.

    Zaparkowałam Porshe na parkingu tuż pod wysokim, okazałym budynkiem i schodami wdrapałam się na dziewiąte piętro, nigdy nie odważyłam się na wejście do windy, przerażały mnie niemal tak bardzo jak samoloty.

- Dzień dobry, pani Mario. - powitała mnie Frances, moja asystentka. Zawiesiłam płaszcz na wieszaku i weszłam do swojego gabinetu. Na stoliku stał kubek parującej kawy, a tuż obok niego rozpiska najbliższych aukcji. Od dłuższego czasu polowałam na jakiś ciekawy obraz, ale nic nie zdołało mnie zachwycić, więc wytrwale odwiedzałam każdego kolekcjonera sztuki, który zbankrutował i zdecydował się na sprzedaż swojego skarbu lub wraz z Tomem podróżowałam po Anglii zjawiając się na przeróżnych aukcjach.

    Dwuskrzydłowe, szklane drzwi do mojego królestwa zawsze były otwarte więc bez problemu zauważyłam Tom'a, który zmierzał w moim kierunku w fatalnym stanie. Garbił się, miał na sobie gruby sweter z reniferami i szalik, o jego twarzy nawet się nie wypowiem.

- Thomas, co Ci się stało? - spytałam bruneta, który po chwili wtargnął do pomieszczenia.

- Przeziębiłem się. - odparł i usiadł na fotelu naprzeciwko mnie.

- To na co czekasz? Idź do domu, jesteś siedliskiem bakterii, wszystkich pozarażasz.

Tom uśmiechnął się ciepło i wyszedł, ja natomiast zajęłam się swoimi obowiązkami. 

* * *

    Włożyłam na głowę kapelusz i splotłam dłonie otulone czarnymi rękawiczkami z siateczki. Nie mogłam wyjść z podziwu. Przede mną widniał najpiękniejszy okaz jaki kiedykolwiek miałam okazję ujrzeć. Dzieło Moneta, które już niebawem mogło znaleźć się w moich dłoniach.

- Cena początkowa to trzydzieści pięć tysięcy funtów. - oznajmił siwowłosy mężczyzna i posłał wszystkim zebranym sztuczny uśmiech. Miałam licytować obraz z trójką innych ludzi.

- Dam czterdzieści tysięcy. - odezwała się kobieta po mojej lewej stronie.

- Czterdzieści pięć. - powiedziałam stanowczo.

- Czterdzieści osiem.

- Pięćdziesiąt.

- Sześćdziesiąt. - aż w końcu dwie osoby sobie darowały. Zostałam tylko ja i jakiś facet. Spojrzał na mnie z wyższością i zaoferował sześćdziesiąt pięć tysięcy funtów. Długo się wahałam, aż w końcu przebiłam cenę do siedemdziesięciu tysięcy. Po zaoferowanej setce musiałam się poddać. Miałam granice, nie mogłam przecież zbankrutować.

Opuściłam skromną salę w wyjątkowo złym humorze. Znowu nie udało mi się zdobyć tego, czego chciałam, takie sytuacje zawsze działały mi na nerwy.

Gdy wychodziłam z budynku spotkałam dość wysokiego mężczyznę  o długich, ciemnych lokach, którym oczywiście był Jimmy. Kto by się spodziewał...

- Maria! Cześć. - powiedział i szeroko się do mnie uśmiechnął.

- Śledzisz mnie, psychopato? - spytałam, siląc się na jak najmniej uprzejmy ton.

- Ja? Przecież to normalne, że ludzie na siebie wpadają.

- Doprawdy? Coś często na siebie wpadamy. Londyn to nie jest jakaś mała wiocha, jakoś nie chce mi się wierzyć w to, że czwarty raz w tym miesiącu przypadkowo się spotykamy.

- Ech, Tom mi powiedział, że tutaj jesteś. Tylko mu nie mów, jakby coś. - przeczesał swoje włosy palcami i wyraźnie się zmieszał. - Chciałem Cię przeprosić za to co zrobiłem ostatnim razem. Wiesz, po prostu wziąłem trochę koki i zaczęło mi odwalać, nie chcę, abyś pomyślała sobie, że jestem psychicznie chory, przecież ja się tak nie zachowuję na codzień.  Nawet nie wiem skąd wziąłem pistolet.

- To następnym razem ograniczaj te narkotyki, bo tylko podnosisz mi ciśnienie.

- No okej, to już się więcej nie powtórzy. Może w ramach przeprosin dasz się zaprosić na kawę?

Po moim trupie. Grzecznie odmówiłam Jimmy'emu, mówiąc mu, że muszę pędzić do pracy, co oczywiście mijało się z prawdą. Postanowiłam odwiedzić Micka. Bianca wyjechała na krótki urlop wraz z Jade i miała wrócić dopiero pod koniec miesiąca, a ja przecież nie mogłam zmarnować takiej okazji.

    Przejechałam przez pół miasta, aż w końcu dotarłam do Hillingdon. Brama jak zwykle była otwarta. Zapukałam do drzwi, a po niecałych trzech minutach w progu pojawił się jakiś mężczyzna, którego gdzieś widziałam, ale nie mogłam przypomnieć sobie jakie to było miejsce.

- Właśnie wychodziłem. - mruknął pod nosem i wyszedł z domu.

Nieśmiało weszłam do środka i rozejrzałam się po całym parterze.

- Mick?

- Na górze! - usłyszałam jego rozentuzjazmowany głos. Szybko wbiegłam po schodach na pierwsze piętro, a moim oczom ukazał się Michael, który - uwaga - wieszał obraz. TEN OBRAZ.

- Zabije Cię. - wymamrotałam.

- Co? Tylko mi nie mów, że jesteś w ciąży, Bianca też twierdziła, że mnie zabije, gdy dowiedziała się, że będziemy mieli dziecko. - powiedział i powiesił TEN OBRAZ na ścianie w SWOJEJ sypialni.

- Zwariowałeś? Chodzi mi o obraz.

Usiadłam na łóżku i wpatrywałam się w to cudo, które przed chwilą zostało nieumiejętnie przymocowane do kremowej ściany. Marzyłam o tym obrazie, a Mike tak po prostu sprzątnął mi go sprzed nosa. Nawet nie przyszedł sam go wylicytować tylko zatrudnił jakiegoś faceta!

- No, ładny jest, co nie? Wydałem na niego prawie sto tysięcy, bo jakaś babka się uwzięła, ale warto było. Bianca będzie zachwycona.

- Ja byłam tą "babką". Przecież mówiłam Ci, że idę na aukcję! Zrobiłeś to specjalnie.

- Och, zapomniałem, jaka szkoda. - zaśmiał się. - Mogę Ci to wynagrodzić. - dodał i delikatnie mnie pocałował...