23. Honey, we need to tell you something.

 grudzień, 1972

    Wyszłam z łazienki z udawanymi łzami w oczach i z testem ciążowym w dłoni. Musiałam przyswoić tę informację. Było to zbyt porażające, abym mogła tak normalnie to przyjąć, ale też zbyt delikatne i zwykłe, abym zaczęła płakać jak psychopatka.

Usiadłam na podłodze w sypialni i wpatrywałam się w obraz wiszący na ścianie naprzeciwko mnie. Wbrew pozorom wcale nie byłam jakoś wyjątkowo załamana tą sytuacją. Takie rzeczy się w końcu zdarzają, mogliśmy się zabezpieczać, ale jakoś nie zawsze pamiętałam o tym, aby wziąć tabletki.

Drzwi do sypialni powoli zaczęły się otwierać, a po chwili stanął w nich przerażony Mick. Podszedł do mnie i przez chwilę mi się przyglądał, po czym usiadł na łóżku i ukrył twarz w dłoniach.

- Kurwa. Co teraz? - zapytał.

- Nic. Damy sobie radę... a właściwie to ja dam sobie radę. Musimy tylko powiedzieć o tym Biance.

Na samą myśl o brunetce zrobiło mi się słabo. Niby zdawała sobie sprawę z tego, że Mick regularnie ją zdradza, ale zapewne nawet nie przeszło jej przez myśl to, że kochanką jej męża byłam akurat ja.

- O niczym jej nie mówmy. - zaproponował.

- Świetny pomysł. Może wyjadę na dziewięć miesięcy, a później powiem, że znalazłam to dziecko w kapuście, hm? - zironizowałam i uprzednio podnosząc się z podłogi zaczęłam niespokojnie krążyć po całym pokoju.

- Możemy powiedzieć, że to dziecko kogoś innego. Na przykład tego Tom'a czy jak mu tam.

- Nie ma mowy. Nie mam zamiaru go w to wplątywać.

- No dobrze, później coś wymyślimy, teraz musisz pójść do lekarza. Zawsze może się okazać, że jednak nie jesteś w ciąży, te testy czasami kłamią.

    Tak też zrobiliśmy, właściwie to ja zrobiłam. Natychmiast odnalazłam w notesie numer do ginekologa i zarezerwowałam wizytę w najbliższym terminie. Przez cały tydzień żyłam w okropnej niepewności, przez którą nie mogłam normalnie funkcjonować.

    Lekarz powiedział klasyczne "Gratuluję, jest pani w ciąży" i wyszczerzył się do mnie jak głupi do sera. W połowie sierpnia miał przyjść na świat mały lub mała Jagger.

    Po opuszczeniu kliniki udałam się do kawiarni, zamówiłam herbatę i starałam się wszystko poukładać. Nie rozważałam tego czy chcę mieć to dziecko czy nie. Przecież i tak miałam je urodzić, zastanawiałam się tylko co będzie dalej. Nie chciałam prowadzić życia samotnej matki, która chodzi po ulicy z podkrążonymi oczami, nie śpi po nocach i przyprowadza płaczące dziecko do pracy, bo nie ma z kim go zostawić. Niestety był to scenariusz napisany specjalnie dla mnie. Michael miał zespół, jeździł w trasy koncertowe, nie miał nawet czasu dla Jade, a co dopiero mówić o kolejnym dziecku. Do tego dochodziła Bianca, której musieliśmy o tym powiedzieć. Nie chciałam jej tracić, była jedną z niewielu osób, z którymi mogłam porozmawiać. Zachowałam się w stosunku do niej jak zwykła suka, ale nie mogłam oprzeć się Mickowi. Z resztą to chyba nikt nie potrafił tego zrobić, on był wspaniałym mężczyzną, oprócz urody posiadał inteligencję, urok osobisty, charyzmę, na pierwszy rzut oka był ideałem.

    Wyciągnęłam z torby notesik i długopis po czym zaczęłam spisywać wszystkie możliwe rozwiązania, takie jak zamieszkanie z rodzicami, które jednak od razu skreśliłam. Nie upadłam, aż tak nisko, aby do nich wrócić. Miałam już swoje lata. Zatrudnienie opiekunki również odpadało. Z własnego doświadczenia wiedziałam, ze to straszna rzecz. Połowę dzieciństwa spędziłam z nianią i nie miałam po tym zbyt miłych wspomnień.

Po odrzuceniu kilku innych propozycji postanowiłam zająć się czymś przyjemniejszym. Poprosiłam kelnerkę o szarlotkę i wyobrażałam sobie to jak za kilka lat będę ubierać moją córeczkę w słodkie, różowe, malutkie sukieneczki, jak spacerujemy po parku karmiąc gołębie. Oczywiście mógł to być chłopiec, ale odrzucałam od siebie tę myśl. Wolałam dziewczynkę.

* * *

    - Jak chciałabyś je nazwać? - spytał Michael i podał mi kubek z herbatą.

- Giovanna. Jim zawsze chciał mieć córkę o takim imieniu, a jeśli urodzi się chłopiec to będzie miał na imię James.

- James? Proszę Cię, nie możemy go tak zranić. Może Gabriel, hm? - zaproponował.

Spory o imię trwały ponad godzinę, aż w końcu postanowiliśmy, że dziewczynka będzie miała nazywała się Giovanna Ophelia Jagger, a chłopczyk Gabriel James.

Czas, który spędzałam z Mickiem w ostatnim miesiącu był ograniczony do minimum. Nie mogliśmy budzić podejrzeń. Już i tak każdy dopytywał się mnie dlaczego tak nagle przerzuciłam się na szerokie, zwiewne sukienki i buty na płaskiej podeszwie, co było zrozumiałe, od kilku lat preferowałam wysokie szpilki i obcisłe sukienki, które uwydatniały moje atuty, a tu proszę...

Byłam już w połowie trzeciego miesiąca ciąży, co wyraźnie dawało o sobie znać. Często źle się czułam, bolała mnie głowa, kręgosłup i czułam się jak ociężały worek. Bałam się myśleć o tym co będzie później.

    Wieść o ciąży nadal była utajniona. Wiedziałam o tym tylko ja, Mike i pan ginekolog. Niestety, musiał w końcu nadejść dzień pełen wrażeń i emocji. Michael postanowił powiadomić Biankę o tym, że po raz trzeci zostanie ojcem. Na początku kazał mi zostać w domu, bo przecież stres jest przeciwwskazany, ale  nie mogłam być takim tchórzem.

Mick przyjechał po mnie przed szesnastą (przecież nie mogłam jechać sama, jeszcze spowodowałabym wypadek!). Niecały kwadrans później znaleźliśmy się przed domem państwa Jagger. Cholernie bałam się konfrontacji z Bianką, ale przecież nie mogłam uciec przez okno, musiałam wytrwać.

    - Kochanie, musimy Ci coś powiedzieć. - oznajmił Mick i posłał swojej żonie uśmiech.

Kobieta spojrzała na nas z wyraźnym niepokojem, a ja przez kilkadziesiąt sekund wahałam się przed wypowiedzeniem krótkiego zdania, które jednak miało wiele namieszać.

- Jestem w ciąży. wydusiłam z siebie i spojrzałam bardzo wymownie najpierw na Micka, a później na jego żonę. Obserwowałam to, jak opalona twarz Bianki robi się coraz bardziej zdezorientowana i wściekła. Michael posyłał jej "urocze" uśmiechy, które chyba doprowadzały ją do jeszcze większej pasji.

- Kurwa mać. Powiedz mi, że ojcem nie jest MÓJ MĄŻ. - powiedziała, kładąc nacisk na ostatnie dwa słowa. Czułam, że robię się cała czerwona, dopiero w tej chwili przekonałam się o tym czym jest wstyd.
- Przepraszam, kochanie, tylko Ty jesteś dla mnie ważna.
- Zamknij się, pierdolony idioto! Jak mogłeś mi to zrobić?! Siedzę z Twoim dzieckiem w domu, a ty pierdolisz jakieś... suki!
- Skarbie, spokojnie. - Michael próbował uspokoić swoją żonę, która z nerwów krążyła po całym pomieszczaniu. Nagle antyczny wazon został roztrzaskany o podłogę.
- Uważałam Cię za przyjaciółkę, Mary... jesteś zwykłą szmatą, nie chcę Cię więcej widzieć. A jak dowiem się o tym, że się spotkaliście to złożę pozew o rozwód i nigdy więcej nie zobaczysz Jade.

    I właśnie tak zakończyła się moja znajomość z Bianką Jagger, której cierpliwość dobiegła końca. Przynajmniej na jakiś czas pozostałam bez jej wsparcia, później wszystko uległo zmianie...

* * *

    - Jerry, jesteś kochana, ale przecież nie musiałaś. Jeszcze nawet nie wiem czy to będzie dziewczynka. - uśmiechnęłam się i włożyłam różowe, kwieciste śpioszki z powrotem do opakowania.

- Oj wiem, ale nie mogłam się powstrzymać. Gdy tylko ujrzałam je na wystawie to po prostu musiałam je kupić. A w ogóle to jak się pani czuje?

- Nawet nieźle. Jutro wybieram się z Tomem do Cambridge, mieszka tam pewien kolekcjoner sztuki, chce mi odsprzedać Lichtenstein'a. Już nie mogę się doczekać!

- Ja pani nie rozumiem, jak można wydać kilkanaście tysięcy na jakiś obraz? Można by kupić za to nowy samochód.

- Przecież to nie jest tak dużo, poza tym cena jest do negocjacji. Mam strasznie puste ściany, muszę w końcu coś na nich powiesić. - posłałam blondynce uśmiech i wróciłam do swojej sypialni.