24. Floral dresses.

  kwiecień, 1973

   Mimo swoich delikatnych, wcześniejszych obaw mogłam stwierdzić, że czas ciąży wcale nie był taki straszny. Tom okazywał mi dużo ciepła i był w stosunku do mnie bardzo troskliwy. Oczywiście miał swoje granice, nie był męczący ani nic z tych rzeczy. Po prostu odwiedzał mnie co kilka dni, mówił mi o wszystkim co dzieje się w galerii, przynosił mi gazety, książki i inne rzeczy dzięki, którym nie zwariowałam spędzając całe dnie w domu. Właściwie to mogę powiedzieć, że podczas tych kilku miesięcy odżyłam. Mogłam przez całe dnie malować i grać na pianinie, nic mnie nie rozpraszało, nie musiałam się niczym stresować.

Jerry perfekcyjnie zajmowała się domem. Każdego dnia o godzinie czternastej na stole pojawiał się zdrowy, domowy obiad, mieszkanie aż błyszczało, a w każdym pokoju stały świeżo ścięte kwiaty.

Mimo wszystko byłam naprawdę szczęśliwa, a wspomnienia z przeszłości powoli zaczęły się oddalać. Od pięciu miesięcy nosiłam w brzuchu małą Giovannę.

    Nawet Jimmy dał sobie spokój. Udało mi się przeczytać w gazecie artykuł o tym, że ma narzeczoną, Charlotte i dziewczynę, Pamelę bodajże, nieźle się ustawił. Niejednokrotnie śmiałam się z tej sytuacji. Byłam tylko jego kaprysem, ubzdurał sobie, że mnie zdobędzie, a gdy dotarło do niego to, że tym razem nie uda mu się zdobyć tego czego pragnie to najzwyczajniej w świecie rezygnował i znalazł sobie kolejny cel. Był dzieckiem, nadal zachowywał się jak nastolatek, a z resztą... po co drążyć ten temat... Jimmy Page definitywnie zniknął z mojego życia, nie ma co roztrząsać tej sprawy.

    Co działo się u Mick'a? Nic nadzwyczajnego. Nadal był z Bianką. Często mnie odwiedzał, zwierzał mi się, a ja zwierzałam się jemu. Nasze stosunki były nieco dziwne, ale mi to nie przeszkadzało. Dla mnie najważniejszą rzeczą było ofiarowanie Viannie jak najlepszych wspomnień z dzieciństwa. Chciałam, aby miała ojca, chociaż zdawałam sobie sprawę z tego, że może to być trudne, ale przecież nie może być cały czas z górki. Zawsze muszą pojawiać się jakieś przeszkody, bo byłoby zbyt bajecznie. Musimy czuć, że żyjemy. 

* * *

    Zimny, deszcz bezlitośnie moczył moje ciało. Różowa parasolka Burberry warta pięćdziesiąt funtów co chwilę wywijała się na drugą stronę pod wpływem silnego wiatru, a cienki płaszcz zaczął w kosmicznym tempie przemakać. Zastanawiałam się czy bardziej nienawidzę angielskiego klimatu czy może Thomas'a, który zabronił mi jazdy samochodem, bo przecież jestem w ciąży... To nie wskazane w moim stanie, zawsze mogę dostać skurczy, co zakończyłoby się wypadkiem i ciężkimi obrażeniami lub nawet śmiercią, moją albo maluszka.

    Z czerwonym od zimna nosem, sinymi ustami i całkowicie mokrymi ubraniami wpadłam do budynku, w którym mieściła się galeria, przyciągając tym samym spojrzenia wszystkich obecnych w holu ludzi. Nie widzieli mnie od dwóch miesięcy, a gdy już się pojawiłam to właśnie w takim stanie. Miałam nadzieję, że moja reputacja nie ulegnie zagładzie.

    - O Boże, Maria, wpadłaś do rzeki? - Tom roześmiał się na mój widok, na szczęście widząc moje karcące spojrzenie się uspokoił.

- Powinnam Cię zabić. Musiałam tłuc się przez pół miasta w taką pogodę, bo taksówkarz nie przyjechał, a czekałam pół godziny! Skandal. Powinnam tam zadzwonić, może straciłby pracę. - powiedziałam i weszłam do swojego malutkiego raju, w którym czekała na mnie gorąca kawa i kokosowe ciasteczka.

- Zawsze mogłaś przyjechać autobusem.

- Bardzo śmieszne. - odparłam i ściągnęłam mokry płaszcz oraz buty. Na szczęście tego dnia nie zrobiłam żadnego makijażu, bo zapewne wyglądałabym jak panda. Odrzuciłam mokre włosy do tyłu i usiadłam na czarnym, miękkim fotelu. Już miałam rozgrzać się parującą, czarną kawą, gdy obok mnie pojawił się Tom i odebrał mi kubek z dłoni.

- Zrobię Ci herbatę, przecież nie możesz pić kawy w ciąży. - powiedział brunet i wyszedł z pomieszczenia.

Westchnęłam pod nosem i zawołałam Frances, która zjawiła się w moim gabinecie w mgnieniu oka.

- Mogłabyś pojechać do mojego domu i poprosić gosposię o to, aby dała Ci moje ubrania? Nie chcę siedzieć w tych mokrych spodniach...

- Tylko, że pan Collinsworth kazał mi sporządzić bi...

- Zrobisz to później. - przerwałam jej.

Frances ubrała się i wybiegła z budynku w zawrotnym tempie, a w międzyczasie Thomas zdążył zaparzyć mi zieloną herbatę. Postawił seledynowy kubek na biurku i usiadł na fotelu naprzeciwko mnie.

- To może w końcu mi powiesz, co Cię tutaj sprowadza? Przecież masz urlop.

- Chciałam z Tobą porozmawiać na temat mojej dalszej pracy. Poza tym stęskniłam się za tym miejscem, ile można siedzieć w domu? - zaczęłam i upiłam łyk herbaty, która jednak była okropna więc tylko się skrzywiłam i kontynuowałam. - Jak tylko urodzę dziecko to od razu tutaj wracam. Nie potrafię bez tego żyć, jak jestem w domu to ciągle zastanawiam się nad tym co się tutaj dzieje. - dodałam i rozentuzjazmowałam się na samą myśl o powrocie do pracy.

- A co zrobisz z dzieckiem?

- Jerry poleciła mi wspaniałą opiekunkę. Mówiła, że poznały się w koledżu i ma do niej stuprocentowe zaufanie. Spotkałam się z nią dwa dni temu i jest naprawdę sympatyczną kobietą, poza tym jest jeszcze Mick, mówił, że czasami będzie zabierał Giovannę do siebie.

- Chcesz zatrudnić opiekunkę? Przecież niedawno mówiłaś, że ta opcja całkowicie odpada.

- Zmieniłam zdanie. Zwariowałabym, gdybym musiała spędzać całe dnie z dzieckiem w domu. Z resztą to nie ma co roztrząsać, po urodzeniu Giovanny spędzę dwa tygodnie w domu, a później wracam. 

* * *

    Po tylu miesiącach w końcu zebrałam się na odwagę i wybrałam numer rodziców na telefonie stacjonarnym. Stresowałam się jak przed egzaminem w szkole, wiedziałam jaka będzie ich reakcja. Po trzech sygnałach usłyszałam ciepły głos mamy w słuchawce.

- To ja, Marie. - odpowiedziałam, gdy zapytała kto dzwoni. O zmianie imienia również nie wiedziała, przecież to tylko drobiazg, nie chciałam robić jej przykrości.

- Ooo, jak miło, że dzwonisz, długo się nie odzywałaś.

- Przepraszam, ale nie miałam ostatnio czasu. W każdym razie muszę Ci coś powiedzieć. - powiedziałam, starając się opanować drżenie głosu. Milczałam przez kilkanaście sekund, aż w końcu wymówiłam długo wyczekiwane słowa. - Jestem w ciąży.

Po drugiej stronie słuchawki usłyszałam radosny pisk mojej matki, a po chwili spadła na mnie fala pytań.

- Jak zareagował Thomas? Ucieszył się? Kiedy będzie ślub?

- To nie jest dziecko Tom'a.

Oparłam się o ścianę i cicho westchnęłam. Byłam pewna, że rodzice mnie wydziedziczą, nie będą chcieli mnie znać i zerwą ze mną wszystkie kontakty, gdy tylko dowiedzą się o tym, że ojcem mojego dziecka jest TEN Mick Jagger, którego doskonale znają, chociażby z gazet. Mieli do niego wewnętrzną niechęć, za to, że prowadzi taki, a nie inny tryb życia, za to, że jest biseksualny i za to że w ogóle się urodził. Byli oburzeni tym, że go znam.

- O Boże, ale jak to? Znalazłaś kogoś innego? Może odwiedzicie nas kiedyś we Włoszech? Chciałabym go poznać.

- To dziecko Micka. Jaggera. - wydusiłam z siebie i wsłuchiwałam się w ciszę po drugiej stronie. Gdy myślałam, że moja rodzicielka zemdlała, albo co gorsze - zeszła na zawał usłyszałam długi monolog z jej ust.

- Nie wierzę! Marie, jak mogłaś?! Przecież to zwykły łajdak i erotoman! Ciekawe ile jego potomków chodzi po tym świecie. Masz zamiar wychowywać to dziecko samotnie?! Przecież nie dasz sobie rady! To wszystko przez Twoją wyprowadzkę, gdybyś nadal mieszkała w Paryżu to Rosalie miałaby na Ciebie oko i ta katastrofa nigdy nie miałaby miejsca!

Po kolejnej minucie obrzucania Micka wyzwiskami przez moją matkę, odłożyłam słuchawkę na widełki i przez przypadek zrzuciłam wazon z szafki. Szkło potłukło się na setki kawałków, a woda rozlała się po całej podłodze, przemaczając tym samym wełniane kapcie, które miałam na stopach. 

* * *

    Po kolejnej, zakończonej trasie Stonesów i przybyciu kolejnego cala w talii nadszedł czas mojego spotkania z Mickiem, którego nie widziałam już miesiąc. Stałam przed lustrem oglądając swoje odbicie kawałek po kawałku doszłam do wniosku, że wyglądam dość śmiesznie. Miałam na sobie szare botki i długą, luźną sukienkę z koronkowymi wstawkami. Nie miałam natapirowanych włosów, o makijażu nawet nie wspomnę, wyglądałam jak zwykła, ciężarna kura domowa, ale przecież miałam iść tylko na krótkie zakupy, dla Giovanny rzecz jasna. W końcu znaliśmy już płeć naszego dziecka więc mogliśmy zainwestować w pierwsze ubranka oraz wózek, łóżeczko i inne dziecięco - dziewczęce pierdółki.

    Usłyszałam dźwięk klaksonu przed domem więc szybko zeszłam po schodach na dół, narzuciłam na siebie rozpinany sweter, pożegnałam się z Jerry i zaczęłam zmierzać w kierunku czerwonego Dodge'a.

- Cześć. - Mike pocałował mnie w policzek na powitanie i ciepło się uśmiechnął. 

- Cześć. Jak minęła trasa? - spytałam i wygodnie rozsiadłam się na siedzeniu.

- Całkiem nieźle, tylko pokłóciłem się z Keithem, jak ten skurwiel mi działa na nerwy...

- Czyli nic nowego, Wy się ciągle kłócicie! Ile można? Przecież jesteście przyjaciółmi, a coraz częściej zachowujecie się jak najwięksi wrogowie.

- Przecież to jego wina, on jest idiotą. Z resztą to nieważne. Opowiedz mi lepiej co robiłaś przez ten czas, jesteś jakaś taka... nie wiem, promieniująca. Widzę, że ciąża Ci służy.

- Co za spostrzegawczość... ale masz rację, już się nie mogę doczekać przyjścia Vianny na świat. Od niecałych dwóch lat jestem notorycznie sama w domu. Mam dosyć tego odizolowania, nareszcie będę miała z kim dzielić swój wolny czas.

- Jesteś pewna, że sobie poradzisz? Wychowanie dziecka nie jest wcale takim prostym zadaniem. Pamiętam  jak urodziła się Jade, ciągle płakała w nocy, a ja musiałem chodzić i ją usypiać, bo Biance zazwyczaj się nie chciało. Albo jeszcze Karis, z nią to w ogóle mam trochę przejebane, muszę płacić Marshy alimenty.

- To aż takie straszne? Przecież to tylko kilka tysięcy, swojemu dziecku żałujesz?

- No niby nie, ale wiesz...

Brunet zaparkował pod jedną z londyńskich galerii, a do mnie właśnie dotarło to, że jestem w miejscu publicznym z najpopularniejszym wokalistą na świecie. Niby wszyscy znajomi Mike'a wiedzieli już o tym, że będzie miał kolejne dziecko, ale prasa nadal żyła w niewiedzy. Przecież jeden z najsłynniejszych ludzi na świecie nie szedłby do sklepu po ubranka dla dziecka z jakąś obcą kobietą. Chyba nie tak trudno jest połączyć ze sobą niektóre fakty.

- Właściwie to nie rozmawialiśmy jeszcze o pieniądzach. Chciałabyś dostawać alimenty dla Giovanny? - spytał Mike, jego głos przepełniała nadzieja w to, że zaprzeczę.

- Nie potrzebuję Twoich pieniędzy, mam swoje. - odparłam i uśmiechnęłam się do mężczyzny, który odetchnął z ulgą. Nie miałam pojęcia dlaczego aż tak bardzo ubolewał nad alimentami, które musiał dawać Marshy. Przecież miał tyle pieniędzy... W dodatku jego majątek cały czas wzrastał. Z resztą, to nie była moja sprawa.

Na moje konto cały czas wpływały pieniądze ze sprzedaży płyt The Doors, galeria przynosiła mi wiele zysków, nie miałam się o co martwić. Bankructwo na pewno mi nie groziło.

    Ociężale wysiadłam z auta i doczołgałam się do Mike'a, który stał już pod wejściem do galerii handlowej. Uśmiechnął się do mnie i objął mnie w talii, o ile w ogóle miałam coś takiego jak talia. Przecież wyglądałam jak wielki balon, w dodatku podstawową rzeczą, o której myślałam było jedzenie. Na szczęście ludzie nie zwracali na to większej uwagi. Kobiety w ciąży wszyscy postrzegają tak samo, są po prostu w ciąży, nic innego się nie liczy.

    Naszym pierwszy celem był sklep z ubrankami. Najchętniej zakupiłabym połowę asortymentu, wszystko było prześliczne. Nie mogłam się doczekać widoku mojej pięknej córki w tych różowych sukieneczkach i sweterkach. Uśmiechnęłam się i pogłaskałam mój duży brzuch.

Już niebawem.