32. We wish you a Merry Christmas!

grudzień, 1974

    Nadeszły święta Bożego Narodzenia, a mnie aż mdliło od tych wszystkich choinek, ozdób, światełek i innych pierdół. Cała redakcja była zaśmiecona, z resztą podobnie jak mój dom. Thomas uparł się na to, że powinniśmy zafundować Giovannie pierwsze rodzinne święta. W końcu nigdy wcześniej ich nie obchodziłyśmy, kompletnie nie miałam do tego głowy, aż do teraz. W salonie stała wielka choinka, którą ubierała Jerry z Tomem i Vianną, której głównym zajęciem było tłuczenie bombek.

        - W całym domu śmierdzi tym krzakiem, nie mogłeś kupić sztucznej? Jeszcze dojdzie do tego, że zalęgną nam się tutaj robaki.

        - Oj, Maria, już nie narzekaj. Giovanna jest zachwycona. - odparł uśmiechnięty Tom i spojrzał na moją córkę, która przyglądała się białej bombce z reniferem.

        - Jaki Ty jesteś nieodpowiedzialny, ona zaraz to zepsuje i powbija jej się szkło w rękę. - szybko wstałam i zabrałam małą blondynkę z tych świątecznych okolic, po czym razem poszłyśmy do sypialni.

Oczywiście nie mogłam się nacieszyć czasem sam na sam z córką, bo ktoś musiał zapukać do drzwi. Byłam pewna, że to Romeo, albo listonosz więc otworzyłam, nie przejmując się tym, że mam na sobie czarne legginsy, gruby i długi sweter z reniferami, który kupił mi Tom oraz związane włosy.

       - Mick?! Co Ty tutaj robisz? - spytałam przerażona, gdy ujrzałam Michaela z różowym pudełkiem w progu mieszkania.

         - Cześć, kochana. Wesołych Świąt! - powiedział rozentuzjazmowany, po czym założył na głowę czapkę mikołaja i wpadł do środka, zostawiając brudne ślady od butów na podłodze.

           - Może byś się rozebrał, co? - zapytałam z poirytowaniem. Jerry przez godzinę myła podłogę...

           - Przy Twoim facecie? Może poczekamy na to, aż wyjdzie z domu, hm?

           - Jesteś odrażający.

         - Pan Jagger, jak miło pana widzieć! Niedawno zastanawiałam się nad tym, kiedy nas pan odwiedzi, a tu proszę, jaka niespodzianka. Pani Mario, to nasz świąteczny, niespodziewany gość. - ucieszyła się Jerry i wyściskała Micka na wszystkie możliwe strony. Ona mnie czasami przerażała.

          - Cześć. - mruknął od niechcenia Tom, wychodząc z salonu. Wizyta Micka wyraźnie nie była mu na rękę. Chciał spędzić rodzinne święta, a tymczasem ojciec Giovanny niszczył wszystkie jego plany, poza tym, on od zawsze wolał Beatelsów...

         - Cześć, Ben! Maria dużo mi o Tobie opowiadała. - wypalił Michael, a wszyscy dookoła zamilkli. Zrobiło się niezręcznie. Jak ten idiota mógł przekręcić jego imię? Chociaż... może zrobił to specjalnie? 

Ciszę przerwał dzwonek do drzwi, myślałam, że zwariuję. Zastanawiałam się kto jeszcze mógł pomyśleć o tym, aby nas odwiedzić? Rodzice? Jakaś ciotka?

     - Rosalie? Boże Święty, co Ty tu robisz? Co się stało? Płakałaś? - spytałam, spoglądając na jej rozmazany makijaż.

     - Nienawidzę Nowego Jorku, szliśmy jak normalni ludzie, a nagle jakaś ciężarówa przejechała centralnie przed nami i całą mnie ochlapała. - Rose wpadła do mieszkania i zdjęła mokry płaszcz, a tuż za nią pomaszerował Steven z Arianą na rękach.

Zastanawiałam się co takiego mogło się wydarzyć, że cała rodzina Weissów zwaliła nam się na głowę akurat w święta.

       - A tak właściwie to co Was do nas sprowadza? - spytałam.

      - Tak właściwie to nic szczególnego. Steven, zdejmij tę czapkę, bo wyglądasz jak wieśniak. Jak Ty się możesz ludziom w takim stanie pokazywać? - przerwała, a Stev posłusznie zdjął swój berecik z pomponem. - Stwierdziliśmy, że kolejne święta we trójkę będą nudne więc co nam szkodziło przylecieć. Czym więcej ludzi tym lepiej, co nie?

Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo właśnie w tym samym momencie, w którym Rose skończyła na przedpokoju pojawił się Michael.

       - O jacieżpierdziele! Czy To...?! Zaraz się zesikam, Steven, lepiej mnie trzymaj, bo zaraz go zgwałcę! - Mick  roześmiał się z satysfakcją, a Rosie rzuciła się na niego przy akompaniamencie płaczu i krzyku. - Ja nie mogę! Przecież to Mick Jagger! Musisz mi wszystko opowiedzieć! To prawda, że odgryzłeś sobie język w podstawówce? I na serio wkładasz sobie skarpetki do gaci? A kiedy będzie nowa płyta? I zagracie koncert w Paryżu? 

* * * 

    Lepszych świąt nie mogliśmy sobie wymarzyć. Przy jednym stole zasiadłam ja, Thomas, Jerry, Mick, Rosalie i Steven. Moja przyjaciółka cały czas zadręczała Michaela pytaniami o najbardziej intymne sprawy jakie można sobie wyobrazić, a on jej odpowiadał, pewnie ze strachu. Jerry radośnie rozmawiała ze Stevenem o przepisie na kurczaka w ziołach, a tymczasem ja i Tom wyrwaliśmy się na chwilę do sypialni, aby porozmawiać.

     - Przepraszam Cię, Thomas. Nie sądziłam, że oni wszyscy tutaj przyjdą, ale musisz przyznać, że przynajmniej nie jest nudno.

     - Kochanie, przecież nic się nie stało, jest wspaniale, tylko moglibyśmy pozbyć się Micka. W ogóle to dlaczego on nie jest z Bianką i Jade?

     - Nie mam pojęcia. Mówił, że dzisiaj jest u nas, a jutro u Marshy. Może się pokłócili, albo po prostu chciał spędzić trochę czasu z innymi dziećmi.

       - No tak, jak się ma trójkę dzieci to później są takie problemy. - wymamrotał pod nosem i spojrzał na mnie mrużąc oczy. - Do twarzy Ci w tym sweterku. - rzucił, po czym oboje się zaśmialiśmy.

       - Wiesz, że mi też się spodobało? Chyba przestanę chodzić w tych pieprzonych sukienkach i futrach.

      - Doskonały pomysł! A jak już przy tym jesteśmy to chciałbym Ci coś dać. Miało być w Sylwestra, ale nie mogę się powstrzymać. - powiedział i wyciągnął z szafki małe, szare pudełeczko, po czym uklęknął przede mną i chciał włożyć złoty pierścionek z diamentem z kształcie serca na mój palec, ale przeszkodził mu ten od Jim'a, z którym nie rozstawałam się od wielu lat. Szybko go ściągnęłam robiąc miejsce na mój nowy nabytek. Poczułam się tak, jakbym właśnie wyrzuciła Jim'a z mojego życia, mimo że to był tylko głupi pierścionek, teoretycznie rzecz biorąc. Praktycznie znaczył dla mnie naprawdę wiele.

Nawet nie zdążyłam zorientować się, kiedy zaczęłam płakać, przy okazji wprawiając Tom'a w zakłopotanie.

       - Przepraszam. Nie wiem co się ze mną dzieje. - próbowałam wytrzeć łzy, ale gdy tylko pozbyłam się jednych to pojawiały się następne. Tom przytulił mnie, szepcząc mi do ucha, to że mnie kocha, co jeszcze bardziej pogorszyło sytuację. Tak bardzo chciałam, aby to Jim był na jego miejscu. Dotarło do mnie to, że już nigdy nie zdołam pokochać nikogo tak mocno jak jego, nawet tak wspaniałego mężczyzny jakim był Thomas. Z drugiej strony miałam świadomość tego, że on po prostu odszedł i nie powinnam ranić innych osób tylko dlatego, że nie nie potrafię pozbierać się po wydarzeniu, które miało miejsce niemal cztery lata temu.

Nagle po raz trzeci tego dnia ktoś zadzwonił do drzwi. Tom poszedł otworzyć, a ja w tym czasie doprowadziłam się do porządku.

       - Maria, to do Ciebie. - oznajmił brunet, a ja zaczęłam zastanawiać się nad tym kogo ZNOWU mogło do nas przywiać.

       - Good tidings we bring for you and your kin, good tidings for Christmas and a Happy New Year...

W tym momencie wyszłam z siebie i stanęłam gdzieś obok. Mój asystent, Romeo stał w progu sypialni, którą dzieliłam z Thomasem z prezentem w rękach i czepce mikołaja na głowie, a oprócz tego śpiewał...

      - O kolędnicy! A co Wy tak wcześnie? Dopiero piętnasta. - Rosalie zjawiła się obok nas w tempie błyskawicy.

     - Rosie, to mój asystent Romeo. Romeo, poznaj moją przyjaciółkę Rosalie. 

     - O kurde. Wybacz, Romeo, no ale ja nie sądziłam, że są na tym świecie jeszcze ludzie, którzy przychodzą do swoich pracodawców z takim przedstawieniem! Ale trzeba Ci przyznać, że ładnie śpiewasz, ja też kiedyś dużo śpiewałam, nawet chciałam zostać wokalistką, ale pani od muzyki powiedziała mi, żebym lepiej zajęła się malowaniem, albo pisaniem książek, bo wiesz, nie wiem czy zauważyłeś, ale ja czasami strasznie dużo gadam, a poza tym mam głowę pełną pomysłów. Normalnie sto na minutę, mnożą mi się w głowie jak mrówki. Steven coś o tym wie, jak mamy jakiś problem to ja zawsze znajduję milion rozwiązań, co jest akurat przydatne. Na przykład kiedyś, zepsuła nam się rura, no to on, że nie wie co robić, a ja mu mówię: Steven, zadzwoń do hydraulika, zrób to sam, albo pójdźmy do wujka Harolda, on to ma łeb jak sklep, normalnie złota rączka, a nawet diamentowa. - i tak właśnie przeszliśmy od tematu Romea do wujka Harolda.

       - Eee... pani Mario,  to pani ma klinikę dla psycholi w domu? - spytał rozkojarzony chłopak, i zmrużył te swoje wiecznie rozbiegane oczka.

       - Jakich psycholi? Człowieku... Ty to jeszcze psychola nie widziałeś. Wiesz, że Mick mi właśnie powiedział, że wkłada sobie skarpetki do gaci? - parsknięcie śmiechem - Ja to normalnie myślałam, że się popłaczę jak mi to powiedział.

       - Miałaś nikomu nie mówić! - oburzył się Jagger.

       - Sory, ale jakoś nie mogłam się powstrzymać. Ale jaja, ja nie mogę.

      - To może ja pójdę. - Romeo był wyraźnie zmieszany, z resztą to wcale mu się nie dziwię, ja na jego miejscu już dawno byłabym w połowie drogi do domu. - To dla pani, Wesołych Świąt. - dodał i szybko wyszedł.

- Jakiś mało towarzyski ten twój asystent. 

* * * 

    Pierwszy raz od dłuższego czasu czułam się naprawdę dobrze.  Wszystkie wcześniejszy obawy odeszły w niepamięć, każdy świetnie się ze sobą dogadywał, nawet Mick z Thomasem. Do mojego narzeczonego chyba nareszcie dotarło to, że biologiczny tata Giovanny nie stanowi dla niego żadnego zagrożenia. Swoją drogą... wracając do tematu naszych zaręczyn... nie sądziłam, że kiedykolwiek zdecyduję się na coś tak szalonego. Rzadko kiedy podejmowałam decyzje, które zapadały w tak spontaniczny sposób. Tym razem jednak wiedziałam, że dobrze robię. Od zawsze lubiłam Thomasa, mieliśmy takie same zainteresowania, lubiliśmy te same rzeczy, mieliśmy podobne poglądy, a nawet słuchaliśmy tej samej muzyki... w pewnym sensie... gdy słuchałam Mozarta Tom nie miał nic przeciwko, nawet mówił, że mu się to podoba, jako jeden z niewielu rozumiał to, że istnieją na świecie ludzie, którzy nie lubią nieszczęsnego rocka. Oczywiście nie wliczajmy w to The Doors, ich zawsze będę słuchać.

Oprócz tego Tom idealnie odnajdował się w roli ojca, mimo że mieszkał ze mną i Vianną dopiero od dwóch miesięcy to można było odnieść wrażenie, że jest jej biologicznym ojcem. Moja córka w końcu miała ojca, bo Micka raczej nie można nazwać wzorowym tatą, chociaż czasami się starał, na przykład tego dnia.

       - A jak tam w pracy, Mary? Bianca co miesiąc kupuje to Twoje pisemko.

      - Bardzo dobrze, lepszej pracy nie mogłam sobie wymarzyć. - odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do Tom'a, który od dłuższego czasu mi się przyglądał.

       - To sarkazm?

      - Nie, mówię poważnie, marnowałam czas w tej całej galerii, tam było nudno, w redakcji ciągle coś się dzieje, jest w niej mnóstwo ludzi, mnóstwo pracy, to naprawdę świetne zajęcie, polecam.

       - Jak skończę śpiewać to się tam zatrudnię. - powiedział i puścił mi oczko.

     - Byłoby wspaniale. Świetnie byś się sprawdzał w roli sprzątaczki, mówię Ci. Nawet miałbyś wyższą pensję, po znajomości.

      - Jak ja lubię tą Twoją łaskawość.
      - Jak każdy...
       - Dobra tam... koniec gadania, czas na prezenty! - krzyknęła Rose.

  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

Chciałam Was bardzo przeprosić za to, że nie komentuje, bo miałam się za to wziąć, ale obawiam się że przed wystawieniem ocen nie dam rady. ;_;  bądź Zuzą i staraj się o czerwony pasek mając prawie same czwórki <3 

no, w każdym razie szczególne przeprosiny dla Faith, bo obiecałam, że będę wpadać na Twojego nowego bloga, a tu dupa... i dla Vureshki i Estranged ;_; 

Byle do wakacji. xD

+ przepraszam za błędy, które na 100% się pojawiły w rozdziale,  ale nie chce mi się sprawdzać ;_;